A Famous Guy on School is my Secret Boyfriend

A Cute Baby Boy<3

Enrique POV

Ilang taon nang nakalipas simula nang iniwan ako ni Lauren. Noong una, hindi ko talaga alam ang gagawin ko, pakiramdam ko mamatay na ako iniwan ako nang sabay ng asawa at anak ko.. Hindi ko alam kung san ko ba sya hahanapin pati ang anak ko. Kamusta na kaya sila? Alam nyo ba yung pakiramdam nang gustong gusto mo nang makita yung mga taong sobrang mahal na mahal mo. Ngayon ako na ang nagpapatakbo sa company nang pamilya ko, gusto kong palaguin pa to, para naman kung bumalik na yung asawa at anak ko, may sarili na akong pera na alam kong pinaghirapan ko. Nagpatayo na rin ako ng bahay para samin, kahit hindi ko sigurado kung babalikan pa nila ako. Ganun siguro talaga.

Naglakad lakad ako sa loob ng company, lahat nang nadadaanan ko binabati ako, pero di ko na lang pinapansin. Habang naglalakad lakad ako may napansin akong isang maliit na bata, naalala ko tuloy yung anak ko sa kanya, siguro kung kasama ko pa sila ganyan na din kalaki yung anak ko. Nilapitan ko siya.

"Hey.. Who are you?" Tanong ko sa bata. Kala ko matatakot eh, kaso ngumiti pa sya sakin.

"Why Mister? Do I know you?"

Aba grabe tong batang to. Sana di ganito yung anak ko.

"Nothing. I just want to know. Anyway, where's your parents? How did you enter in this company?"

"I don't know Mister. That ugly man didn't notice me, when I walked inside in this big company. I just followed my Dad, but now I don't know where he is."

"Is your dad worked here?"

"No, Mister. He said that he just visiting his old friend who owned this company."

What!? Who owned this company? Ako yun ha. Sino kaya yun?

"What is your dad's name?"

Nakatingin siya sakin.

"Why?"

"Because you told me that he wants to visit his old friend, and that old friend is the owner of this company, right?"

"Yes, Mister."

"Well, I'm the owner of this company."

"Really? Mister?"

"Yes. Do i look like I'm joking?"

Tinignan na naman niya ako.

"No."

"Then, what's your dad's name?"

"My dad's name is.." nang may tumawag sa kanya.

"Alexander! What are you doing here? Didn't I tell you, don't get off on the car?"

"DADDY!"

Tumakbo siya palapit dun sa tumawag sa pangalan niya, na nasa likod ko lang. So Alexander pala pangalan niya? Tiningnan ko kung sino yung tumawag sa kanya.

Si Zach. Napatingin si Zach sakin, ewan ko pero parang may bakas ng pag kagulat yung mukha niya yung tumingin siya, nawala din naman agad. May anak na pala to?

"Hey! Bro!" lumapit ako sakanya at nakipag shake hands.

"Oh hey! Pumunta ako sa office mo pero wala ka dun, kaya aalis na sana ako nang makita ko tong anak ko."

"Y-yes Pare!"

"Congrats! Sino mother nito? San mo nakilala? Sa Korea din ba?"

Ewan iba nararamdaman ko.

"Oo. Sa korea din. Ikaw? Wala ka pa ding pamilya?"

"Oo. Alam mo naman kung bakit diba?"

"Mahal mo pa rin? Ilang tao na ha?"

"Hindi ko kaya siyang kalimutan, lalong lalo nang alam ko nung umalis siya ay buntis siya. Kailangan kong maghintay kahit gano pa katagal, kahit hindi ko sure kung babalik pa ba sila sakin. Hindi mo ba talaga alam kung nasan sila? Hindi na kita makontak nitong nakaraang araw, para tanungin ko kung nakita mo na ba sila."

Hindi siya nakasagot agad. Oo! Tama kayo nang nabasa araw araw kong kinokontak si Zach dahil kala ko pag balik niya sa Korea ay makakasama niya si Lauren, sinabihan ko sya na oras ipanganak ni Lauren ang anak namin ay pangalanan nila nitong ENRI ALEXANDER at isunod sa surname ko pero sinabi niya na pag uwi daw ng Korea, hindi na daw niya alam kung san tumira sila Lauren sa Korea, dahil nag kahiwalay din daw sila nito sa airport.

"Babalik din sila. Wag kang mag alala."

"Sana nga. Anong pangalan ng anak mo?"

"Alex."

"Ah. Alex. Ilang taon na?"

"5 years old."

"5? Kasing edad lang pala siya nang anak ko eh. Ibig sabihin ba nun bago ka umuwi dito may babae ka na dun?"

Tumawa lang kami. Tahimik lang yung bata, nakaupo lang siya.

"Zach! Alex! Bakit ang tagal nyo? Baka makita...."

"Mommy!!!" Tumakbo yung bata sa tumawag sa kanila. Si Zach parang di niya alam yung gagawin niya, para lang siyang napako sa kinatatayuan niya. Problema neto? Tumingin ako sa tinitingnan niya.

Si Lauren? Teka anong nangyayari? Naaalala na ba ako ni Lauren? Lumapit ako sa kanya. Hinawakan yung mukha niya.

"Lauren.. I'm glad that you're here." Niyakap ko siya sobrang Miss na miss ko na siya.

"Who are you?" Para akong nanigas sa kinatatayuan ko. Anong ibig sabihin nito hindi niya ako maalala?

"Enrique. Sorry. Nagpagamot si Lauren sa Korea, pero walang nangyari sa operasyon. I'm sorry Enrique."

No. Hindi pwede to.

"Wag nyo naman akong lokohin nang ganito oh. Ilang taon ako naghintay bumalik lang si Lauren pati yung anak ko."

Oo nga yung anak ko. Tumingin ulit ako kay Lauren.

"Lauren.. nasan yung anak natin?"

"Anak natin? Hindi ko alam. Pano tayo magkakaanak kung hindi kita kilala? Bitawan mo nga ako!"

"Hey mister! Can please stop touching my Mom? She's hurt!"

Umiiyak na yung bata. Habang sinusuntok ako.

"Alex! Stop!" Sabi ni Zach. Tumingin ako sa bata.

"Is this my son? Ha? Lauren?"

"No. This is our son."

"Our?"

"Yes, My son to Zach. Stop asking nonsense questions. Let's go Zach!"

Tuluyan na silang umalis. Ewan ko kung bakit ganito nararamdaman ko na naman yung sakin? Bakit hindi sinabi sakin ni Zach? Anak ko ba si Alex?

******************

Sorry po ulit sa update... :(( gagawin ko po lahat para may magandang part naman po sa kwentong to na maganda.