Growing up dominating the household, Diamond Alvaro finds no solution rather than get away to reduce the pressure she's having around her mother, leaving her sister all behind.
If only she was as mighty and smart as everyone paints her to be, she wo...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Sigurado ka bang hindi ka hahanapin ng Dad mo? Baka magalit pa iyon dahil nawawala ka sa celebration niya... Alam mo namang ibang-iba kung magtampo ang mga magulang," wika ko habang nasa gitna kami ng malaking daan.
Kanina pa kami nakatengga rito kasama iyong iba pang malalaking sasakyan dahil sa napaka lalang trapiko na dala ng rush hour. Mabuti nga at hindi ko ito madalas nararanasan dahil malapit lang ang tinitirhan ko sa papasukan ko sa MEU o kahit noong nasa Alveline pa ako.
"Naroon naman si Yandra kaya siguradong 'di na ako hahanapin no'n saka alam naman niya na hindi ko gusto ang mga event na walang ibang kasama kung hindi ang matatanda, ang hassle!"
I laughed naturally as I roll my eyes because I agree with him. "I know right? They are just so hard to deal with since they believe that young people lack experience in life. As if they know what I've been through!"
"They always say 'magaral ka nang mabuti' but they don't even want a word from those who got education---it's hilarious, you know? And at the end of the day, they will only believe what they want to believe." Adam's voice was still as deep, and I got intoxicated every time I hear it.
"Their pride is insurmountable." Then I shook my head.
Sumandal ako sa pintuan na nasa gilid ng seat kung nasaan ako kasabay ng pag-andar ng mga sasakyan na nasa unahan namin. Tinigil muna ni Adam ang pickup truck sa parking lot na nasa harap ng Jollibee saka nagpaalam na bibili ng makakain namin. Paano ba naman kasi ay ang tagal din naming na-trap sa trapiko samantalang hindi pa nga kami nakararating sa lugar na sinasabi ni Adam.
Ilang minuto din ang dumaan bago dumating si Adam na merong dalang fries, sundae, saka cheeseburger na nasa takeout bag. Umalis na rin kami pagkatapos noon dahil ilang oras pa ang ib-byahe namin. It's supposed to be a big no for me since I'm not fond of long trips and such but it's different tonight; I just badly want to escape everything right now, run away from the expectations.
So that night, Adam became my companion I never thought I needed. My escape. My dream.
Our vehicle stopped in front of a convenience store again after spending three hours on the road. Kanina pa pinaubaya ng haring araw ang kalangitan sa walang kasing liwanag na buwan kaya tanging ang ilaw na lang ng tindahan pati ang streetlights sa bawat sulok ng kalsada ang gumagabay sa aming dalawa.
I settled myself at the back of Adam's pickup as he take off his jacket and gave it to me when he noticed that I was hugging myself. Thankful, I gave him a sincere smile before watching him saunter towards the store's glass door where a homeless man was seated, waiting for a person to enter so he could open the door for them.
"Pagod ka na ba?" tanong ni Adam pagbalik sa aking pwesto, umiling ako bilang sagot kahit na alam kong halata sa mulat na mulat kong mga mata ang katotohanan. "Merong malapit na hotel dito, kung gusto mo doon muna tayo manatili para makapagpahinga ka."