13

484 16 1
                                    


Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.


"Thank you for coming here," I mumbled and looked on either side of the couch where both gentlemen settled with their gaze directed on Emerald's bed.

"The doctor said it was an overdose that got her almost killed. She was taking more sleeping pills than needed for I-don't-know-how-long."

"She must've been suffering alone for so long, and I didn't even notice," Adam said under his breath.

Nakita kong bumaling ang tingin ni Draven sa kanya at bumuka pa ang bibig nito na parang merong gustong sabihin pero mabilis din ang pag-iwas niya ng tingin pagkatapos mahuli ang pagtitig ko sa kanya. He also cleared his throat.

I looked outside the window where the sun was waving at us, and blessing us with its rays that enveloped the quiet room. Draven offered his coffee to Adam which he accepted while daze was visible on his face because he clearly does not like the other.

"Wala ka bang pupuntahan? Nakita ko sa balita na magbabakasyon kayo sa Switzerland. Bakit nandito ka pa?" Pag-iiba ko sa usapan matapos mabingi sa katahimikang bumabalot sa buong silid.

"Pinauna ko nang umalis si Dad at ate Yra para makadaan dito sa ospital, pina-reschedule ko ang flight ko mamayang gabi kaya dito muna ako hanggang hapon. Baka magising na si Em."

I almost forgot that he has an older sister.

"But the doctor said that the chance she's going to wake up today is low, her body was abused from the drugs and needs rest. Sigurado kang mananatili ka rito?" He nodded in response and retrieved his cell phone from his pants' pocket.

Muling namayapa ang katahimikan. Hirap na hirap pa akong kumain dahil sa lapad ng mga balikat ni Draven at Adam! Kaya sa huli, hindi na ako nag-atubiling tumayo para do'n umupo sa isahang upuan sa gilid ng kama ni Emerald.

Dapit hapon nang umalis si Adam. Papunta pa lang si Keane noon dahil plano ko sanang mag punta muna sa bahay para maligo at magbihis.

I don't know but being all alone made me feel so miserable and confused. Seeing Emerald in such disposition made me feel like I am worse than my mother. Ganito pala ang pakiramdam kapag sobrang lungkot mo tapos kahit merong mga taong handang tumulong sa'yo hindi ka makahingi ng tulong kasi alam mong abala rin sila sa sarili nilang problema.

Ganito pala kapag nalulunod ka na tapos hindi ka makalangoy pataas kasi pilit kang hinihila ng takot na makaabala sa ibang tao. Kaya kahit na sobrang hirap, hinarap mo ang lahat nang mag-isa.

Kasi ayaw mong makaabala.

"It's been two weeks and you are still asleep. I wonder how good your dreams are that you're having a hard time waking up from them. It's a place where no one's hurting you, huh?" I asked in a whisper.

Tiningnan ko ang puting pader na tinatakpang mabuti ng berdeng foil kung saan nakadikit ang mga letrang lobo na bumubuo ng salitang Merry Christmas. Bumili rin akong Christmas tree na sakto lang ang laki para mapatong do'n sa drawer.

Our Sunlight Escapade (Epiphany Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon