the road to FOREVER

Kεφάλαιο 75

Βύρωνας

Τοποθετώ την μαύρη κούπα του καφέ πάνω στο ξύλινο σουβέρ. 

Σκουπίζω τα μαύρα γυαλιά της μυωπίας μου, βάζω το λευκό πετσετάκι ξανά μες στην θήκη του.

Ευθυγραμμίζω τα στυλό και τα μαρκαδοράκια μεταξύ τους. 

Ανοίγω το βιβλίο της Βιολογίας. 

Προσέχω τα δύο σκληρά εξώφυλλα να ισαπέχουν από τις άκρες του γραφείου και-

Κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου. 

Θέλω απλά να δω τι κάνει. 

Τελευταία φορά της μίλησα τα Χριστούγεννα, τελευταία φορά την άγγιξα τα Χριστούγεννα. Και ευτυχώς την βλέπω καθημερινά στην σχολή, αλλιώς δεν θα άντεχα. Τι και αν πίστευα ότι είμαι από τους πιο δυνατούς, άτρωτους ανθρώπους στον πλανήτη? Η Ελισάβετ με κάνει αδύναμο.. και κοντά της.. και μακριά της. 

Βγάζω το κινητό μου από τσέπη της μαύρης μου φόρμας και-

Το πετάω. 

Στο κρεβάτι. 

Όσο πιο μακριά μου γίνεται. 

Σου είπε να την σεβαστείς Βύρωνα. 

Σου είπε να βάλεις στην άκρη τον εγωιστικό σου έρωτα και-

Αναστενάζω βαριά.

Ανοίγω το βιβλίο στην σελίδα 745.. στους μικροσωληνίσκους. 

Και στην τελική εγώ έτσι την ερωτεύτηκα.. με εγωισμό. 

Που ακριβώς είναι το κακό σε αυτό?

"Σου έφερα φρουτάκια" ξαφνικά η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει, η μαμά μπαίνει μέσα. 

Ήθελα να ήξερα, κάθε φορά που διαβάζω τοιχοκολλώ μια σελίδα στην πόρτα για να ξέρουν να μην με ενοχλούν. Τι στο καλό? Ξεκόλλησε και έπεσε στο πάτωμα? Αλλά και αυτό να συνέβη.. δέκα χρόνια την ίδια τακτική ακολουθώ, την ίδια απαίτηση έχω, θα έπρεπε να το είχαν εμπεδώσει. 

"Διαβάζω" την ενημερώνω αν και ενοχλούμαι να επισημαίνω το προφανές. Και ενοχλούμαι πολύ.