the road to FOREVER

Kεφάλαιο 35

Έλλη

Χτυπάω μια φορά.

Τίποτα

Χτυπάω ακόμη μία. 

Ξανά τίποτα

Χτυπάω πέντε φορές συνεχόμενα. 

Και περιμένω.. 

Και περιμένω..

Και μαντέψτε!

ΠΑΛΙ ΤΙΠΟΤΑ

Αυτό που τα μέλη ΔΕΠ σου λένε έλα στο γραφείο μου την Παρασκευή στις 5 το απόγευμα, εσύ έρχεσαι και πέντε λεπτά νωρίτερα και χτυπάς και δεν σου απαντάνε καν, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Είπαμε, λίγη συνέπεια ρε παιδιά!

"Την Μακρυδήμα περιμένεις?" 

Γυρνάω το κεφάλι μου στο πλάι και τα καφέ μυωπικά ματάκια μου έρχονται αντιμέτωπα με έναν ψηλό, μελαχρινό άνδρα με λευκή ποδιά. Γύρω από τον λαιμό του είναι περασμένα κάτι λιτμαν ακουστικά, τελευταίο μοντέλο, σε χρώμα ουρανίου τόξου. Καλά είναι και αυτά δεν λέω, αλλά τα δικά μου σε χρώμα ράσμπερι είναι ακόμη καλύτερα. Δώρο του παππού Σπύρου και αυτά. 

"Ναι και από ότι φαίνεται θα την περιμένω για πολύ ακόμη" του απαντώ και ακουμπάω το σώμα μου στο παράθυρο που είναι απέναντι από την πόρτα του γραφείου της καθηγήτριας μου. Είναι από τις λίγες καθηγήτριες προκλινικών ετών που το γραφείο τους βρίσκεται εντός του νοσοκομείου, και λογικό το βρίσκω, εκτός από πολύ καταξιωμένη καθηγήτρια είναι και πολύ καταξιωμένη Νευρολόγος. 

"Έχει πάει για μια γνωμάτευση στην Ογκολογική, θα είναι εδώ σε λίγη ώρα λογικά" ο μελαχρινούλης παίρνει θέση δίπλα μου. "Κωνσταντίνος, χάρηκα" 

Χαμογελάω αχνά στον εν δυνάμει συνάδελφο μου και ανταποδίδω την χειραψία. "Ειδικευόμενος?" τον ρωτάω και στρέφω ξανά το βλέμμα μου στην λευκή πόρτα μπροστά μου. 

"Εδώ και δύο χρόνια.. εσύ φοιτήτρια?" 

"Ναι στο δεύτερο έτος" 

"Φαίνεσαι για μικρότερη πάντως" 

Σώπα

"Πάντως σε συμβουλεύω αν σε έκοψε τον Σεπτέμβριο και ήρθες να κάνεις παράπονα να το σκεφτείς ξανά, σημειώνει αυτούς που έρχονται για αναβαθμολόγηση του γραπτού τους και τους κόβει και στην επόμενη εξεταστική" 

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου στο πλάι και τον κοιτάω σαν να με χαστούκισε μόλις.