the road to FOREVER

Κεφάλαιο 4

Όλγα

"Ρε μαλάκα μάζεψε τα χέρια σου πάνω από την αδερφή μου γαμώ" ο Στέλιος φτύνει τις λέξεις μία προς μία και κοιτάει τον Στέφανο με το πιο δολοφονικό βλέμμα που διαθέτει.

Όσο πιο κοντά του πάω, τόσο πιο όμορφος μου μοιάζει. Είναι έτσι αρρενωπός.. επιβλητικός.. προστατευτικός.. ειδικά απέναντι στην Ζωή. Και τι δεν θα έδινα βασικά να ήταν το ίδιο κτητικός και μαζί μου.. να απειλούσε δηλαδή όποιον με πλησίαζε. Τον φαντάζομαι να με διεκδικεί από όλους και από όλα.. να με θέλει δικιά του.. μόνο δικιά του και..

Ξεροβήχω

Φλέγομαι ολόκληρη.

"Δεν θυμάμαι να σε κάλεσα" ο Στέφανος απομακρύνει ελάχιστα το πρόσωπο του από αυτό της Ζωής και απευθύνεται στο μελλοντικό αγόρι μου.

Αμέσως ο Στέλιος χαμογελάει στραβά.

"Στα παπάρια μου εγώ πάω όπου μου καυλώσει"

Τον κοιτάω όση ώρα προσπαθεί να απομακρύνει την αδερφή του πάνω από τον Στέφανο και.. τι να λέμε τώρα! Λιώνω σαν το κεράκι που ήρθε ακάλεστος στο πάρτυ! Για εμένα το έκανε, είμαι σίγουρη! Για αυτό σας λέω.. με θέλει!

"Ρε Στέλιο δεν πας πουθενά αλλού να μας αφήσεις και εμάς να περάσουμε μια όμορφη βραδιά?" η Ζωή σπρώχνει τα χέρια του αδερφού της από πάνω της και χώνεται στην αγκαλιά του καλού της.

Αναστενάζω ελαφρά.

Και τι δεν θα έδινα να το είχα και εγώ αυτό το δικαίωμα.

"Πάμε να μιλήσουμε?" επεμβαίνω όχι μόνο για να τραβήξω την προσοχή του μελαχρινού θεού μακριά από το ζευγάρι της βραδιάς, αλλά και για να του υπενθυμίσω ότι έχουμε και σε μια αποθήκη να πάμε.

Αμέσως το Στέλιος γυρνάει και με κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα.

"Πίστεψε με το μόνο που θα κάνουμε οι δυο μας είναι να μην μιλήσουμε μωρό μου" μου λέει και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω στις σκάλες.

Κοιτάω την Ζωή και της κλείνω συνωμοτικά το μάτι.

"Καλά να περάσετε" τους ψιθυρίζω και ξεκινάω να περπατάω τρισευτυχισμένη έξω από το σαλόνι. Σήμερα το νιώθω.. είναι το βράδυ μου!

"Να προσέχεις" μου απαντάει η φίλη μου και στην φωνή της διακρίνω μια πικρία. Δεν της αρέσει η σχέση μας με τον Στέλιο έτσι όπως είναι δύο χρόνια τώρα. Εντάξει.. όχι ακριβώς σχέση.. αυτό που έχουμε δηλαδή.. το περιστασιακό φάσωμα να το πω?