the road to FOREVER

Kεφάλαιο 49

Μιχάλης

"Πάντως είναι τραγικό το γεγονός ότι σε πιέζουν να κάνεις κάτι τέτοιο" η Μαρία μου μου κάνει νόημα με το δάχτυλο της ότι θέλει ακόμη μισό λεπτό για να κλείσει το τηλέφωνο. "Δεν μπορώ να καταλάβω, την λέξη αξιοκρατία δεν την έχει ακουστά? Τι πάει να πει ποιος είναι? Όποια και αν είναι η θέση του στο Συμβούλιο είναι τουλάχιστον αντιδεοντολογικό να μας υποχρεώνει να δεχτούμε τον συγκεκριμένο μεταπτυχιακό, το βιογραφικό του το είδες? Δεν διαβάζεται καν η πρώτη σελίδα"

Κάθομαι αγχωμένος στην μεγάλη καρέκλα απέναντι από το γραφείο της και τρίβω με μανία τα χέρια στα πόδια μου. Ελέγχω για εικοστή έκτη και τελευταία φορά ότι η συρόμενη πόρτα του δωματίου είναι κλειστή, κίνηση άκοπη βέβαια, διότι στο σπίτι είμαστε μόνοι μας, οι δυο μας. Τα παιδιά είναι στο σχολείο, η μπέμπα σπίτι της Κωνσταντίνας και η Έλλη.. 

Σκυθρωπιάζω 

Ακόμη δεν άνοιξε το κινητό της. 

Λες να μην θέλει να μου μιλήσει ξανά?

Γαμώτο

Δεν πρόλαβα καν να της εξηγήσω τι και πως. 

"Εντάξει, θα το σκεφτώ και θα μιλήσουμε, αντίο Τηλέμαχε" το Μαράκι μου, η γυναίκα μου, το μωρό μου, το πιο γλυκό κορίτσι στον κόσμο κλείνει εκνευρισμένη το κινητό της και σηκώνεται σιγά σιγά από την πολυθρόνα της. 

Χριστέ μου

Πόσο την αγαπάω αυτήν την γυναίκα, πόσο?

Όλα για εμάς τα έκανα, όλα.

Μας αγαπάω μαζί. 

Είναι κακό αυτό?

"Κατάλαβες τώρα τι έγινε έτσι?" 

Η αγάπη μου τοποθετεί τους τόμους που διάβαζε πριν έρθω στο γραφείο της στην βιβλιοθήκη της με αργές και νωχελικές κινήσεις. Το αγαπάω το σωματάκι της, τα άκρα της επίσης. Βέβαια αυτό που λατρεύω περισσότερο πάνω της είναι τα ματάκια της. Αυτά τα συνηθισμένα καφετί παιδικά ματάκια που για εμένα είναι μοναδικά. 

Γιατί με κοιτάζουν μοναδικά. 

Γιατί με αγαπούν μοναδικά. 

"Και το απαίτησε κιόλας! Άκου να δεις θράσος!" 

Η φωνή της ακούγεται μελωδική. Τι και αν είναι ελάχιστα θυμωμένη? Το μωρό μου έχει την μοναδική ικανότητα να μου μιλάει και εγώ ταυτόχρονα να χάνομαι, να χάνομαι στα λόγια της, να χάνομαι μέσα της.