the road to FOREVER

Kεφάλαιο 55

Έλλη

Σκουπίζω καλά καλά το πρόσωπο μου, βουρτσίζω τα δόντια μου και ξεκινάω να βάφομαι. Ή μάλλον να το διατυπώσω καλύτερα, ξεκινάω να καλύπτω με κονσίλερ τις πιπιλιές στον λαιμό και το στήθος μου. Περνάω και με ένα μπορντό κραγιόν τα χείλη μου για να κρύψω τις μικρές πληγές και με παρατηρώ στον καθρέπτη. 

Είμαι τελείως χλωμή και έχω βαμμένα χείλη. 

Γάμα το, δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς δεν θα πάω πουθενά, όχι. Αν δεν ξεκαθαρίσω την κατάσταση μαζί του, δεν πρόκειται να φύγω σήμερα από το σπίτι μου. Ούτε εγώ, ούτε ο Αιμίλιος, του οφείλω κάποιες εξηγήσεις. 

Κοιτάζω το κινητό μου για εικοστή φορά από την στιγμή που μπήκα άρον άρον μες στο μπάνιο για να πλυθώ και να αλλάξω σε ένα τζιν και ένα μαύρο ζιβάγκο. Με το που άνοιξα την πόρτα και τον είδα, μου κόπηκαν τα πόδια, ήθελα μερικές στιγμές ανασυγκρότησης. Βέβαια ήθελα να ειδοποιήσω και τον Βύρωνα, αλλά-

"Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει το τηλέφωνο του απενεργοποιημένο, παρακαλώ-"

"Ναι και εγώ σε παρακαλώ πολύ να ανοίξεις το γαμημένο σου το τηλέφωνο" 

Πετάω με δύναμη το κινητό πάνω στο πλυντήριο ρούχων, παίρνω μια βαθιά ανάσα και-

Ανοίγω την πόρτα.

Βγαίνω από το μπάνιο. 

Ο Αιμίλιος κάθεται στον λαχανί καναπέ μου με μια κούπα καφέ στο χέρι. Οι αγκώνες του ακουμπούν τα γόνατα του, το κεφάλι του είναι σκυμμένο. Πλησιάζω στο μικρό σαλόνι και μόνο όταν κάτσω απέναντι του συνειδητοποιώ ότι υπάρχει η τεράστια αγαπημένη μου κούπα με τις ροζ αγελαδίτσες πάνω στο τραπεζάκι, αλλά από την δική του πλευρά. 

Ανακάθομαι αμήχανη στην θέση μου. 

Αυτό τι σημαίνει? Υπολόγιζε να κάτσω δίπλα του? 

Πάντως δεν είναι ότι δεν θέλω, αλλά.. 

Πιέζω τον εαυτό μου και πάω να κάτσω κοντά του. 

Και ας μην είναι τίμιο. 

"Τι σου έκανα?" την σιωπή που έχει απλωθεί στον χώρο σπάει η τρεμάμενη φωνή του Αιμίλιου.

Κάποτε τον αποκαλούσα Αιμίλιο μου. 

"Δεν μου έκανες κάτι" του απαντώ βουρκωμένη και προσπαθώ να επιβληθώ στον εαυτό μου και να μην κλάψω. Τι στο καλό πια, το μισό βράδυ δάκρυζα, δεν στέρεψαν οι δακρυικοί μου αδένες?