Βύρωνας
Ήμουνα πέντε χρονών όταν άκουσα το πρώτο μου μπράβο. Ήταν μια βροχερή χειμωνιάτικη Κυριακή στο σπίτι του παππού στην Κηφισιά. Ο Στέφανος με την Ζωή έφτιαχναν παζλ, η Όλγα ζωγράφιζε και ο Στέλιος μουντζούρωνε τις δημιουργίες της. Από την αρχή της νηπιακής χρονιάς είχα βάλει ως στόχο να μάθω να γράφω και να διαβάζω. Και σε αυτό είχα δάσκαλο τον παππού.
"Μπαμπά δες έγραψα το όνομα σου"
Έτρεχα από χαρά σε όλο το σπίτι πάνω κάτω. Και οι πέντε οικογένειες ήταν μαζεμένες στο σαλόνι, μιλούσαν και γελούσαν.
"Ναι πολύ ωραίο είναι αγόρι μου, αλλά σε παρακαλώ σταμάτα να διαβάζεις και πήγαινε παίξε με τους άλλους, ναι?"
Ο μπαμπάς κοίταξε αδιάφορα το λευκό χαρτί πάνω στο οποίο έγραψα Αριστείδης γύρω στις εκατό φορές. Η μαμά με κοίταξε ερευνητικά, μου χαμογέλασε απαλά.
"Μπράβο" μου ψιθύρισε, με φίλησε στο μέτωπο και πήρε το χαρτί από τα χέρια μου. "Θα το κρεμάσω στο γραφείο μου στην κλινική, ναι μπουμπουκάκι μου όμορφο?"
Μου άρεσε η ιδέα, μου άρεσε πολύ να σκέφτομαι ότι η δημιουργία μου θα είναι σε περίοπτη θέση, να την κοιτάζουν όλοι, να την θαυμάζουν, να εμπνέονται από εκείνη. Και τότε μπήκε το μικρόβιο μέσα μου, ήταν μια έντονη λαχτάρα στην αρχή, δεν μπορούσα να την τιθασεύσω. Έπειτα έγινε συνήθεια.
Διάβαζα πάντα πολύ, πολύ περισσότερο από τους άλλους.
Αθλούμουν πάντα πολύ, πολύ περισσότερο από τους άλλους.
Πρόσεχα την εμφάνιση μου πάντα πολύ, πολύ περισσότερο από τους άλλους.
Με τον καιρό έφερνα όλο και περισσότερα βραβεία στο σπίτι, αριστείας κυρίως, άκουγα ωστόσο όλο και λιγότερα μπράβο. Ο μπαμπάς ποτέ του δεν εκτίμησε εκείνο το καθαρό είκοσι που έβγαλα το πρώτο εξάμηνο στο γυμνάσιο, η μαμά κουράστηκε να με επιβραβεύει συνεχώς.
"Κοίτα αγόρι μου, καλοί και οι βαθμοί, δεν λέω, αλλά κανένα κωλαράκι χουφτώνουμε ή μόνο εικοσάρια γράφουμε?" αυτήν ήταν η αντίδραση του μπαμπά κάθε φορά που του έδειχνα το διαγώνισμα μου.
"Βύρωνα μισό λεπτό μπουμπουκάκι μου γιατί μου μυρίζει τσιγάρο" η μαμά από όταν μπήκα στο Λύκειο είχε στρέψει όλη της την προσοχή στον Στέλιο και στις νέες του συνήθειες.
Και ο παππούς?
Μειδιάζω
YOU ARE READING
the road to FOREVER
ChickLit"How long is forever? Sometimes, just one second" ~Lewis Carroll, Alice in Wonderland~ Μέρος 1ο "η ελευθερία" "Σε θέλω.. απλά θέλω και άλλες" Μέρος 2ο "η καριέρα" "Οι άνθρωποι συνήθως δεν πετυχαίνουν γιατί ανταλλάσσουν αυτό που θέλουν περισσότερο μ...
