Zoon van de wereld | Tony Stark en Sherlock Holmes fanfictie

I

'Stark!'

De billionaire ademde diep in om kalm te blijven. 'Cap?' Hij draaide zich om, gebruikte zijn geringe postuur om te verbergen waar hij in gedachten verzonken naar had staan staren. Hij wilde liever niet te veel van zichzelf delen met zijn teamgenoten, teamgenoten die niet wisten wat privacy was omdat ze meenden dat ieder beetje achtergehouden privéinformatie hun levens in gevaar zou kunnen brengen. Daardoor was hij juist nog meer gesteld op discretie.

Hij haatte Steve Rogers niet per se. Het was meer dat er te veel nare herinneringen omhoog kwamen telkens als hij de man zag. Vaak dacht hij terug aan hun eerste kennismaking, hoe het niet helemaal vlotjes was verlopen omdat hij zich op dat moment niet langer had weten in te houden, omdat hij kwaad was geworden op de man die ervoor had gezorgd dat zijn tijd bij Howard en Maria Stark een hel op aarde was geweest. En waar hij niet aardig tegen de soldaat was geweest, had de soldaat net zo bot gereageerd – of eigenlijk, zich afgereageerd.

'Stark, Tasha's Widow Bites zijn aan vervanging toe.'

Tony stak hooghartig zijn kin in de lucht. De neerbuigende toon van zijn teamleider ging hem niet klein krijgen. 'En?' Als Black Widows wapens echt niet meer naar behoren werkten, dan had ze hem daar zelf wel van op de hoogte gebracht. 'Wat is er, Rogers?'

De soldaat zei een tijd niets. Tony wachtte geduldig – hij had per slot van rekening alle tijd van de wereld – maar Steve leek zich te hebben bedacht. Hij zei wel iets, maar het waren duidelijk niet de woorden waarvoor hij was gekomen: 'Ze heeft ze snel nodig. Wie weet wanneer onze hulp nodig is in het veld.'

De billionaire knikte zakelijk. Hij was hier niet om vrienden te maken. Hij zat in dit team omdat hij niet had kunnen voorzien welke acties S.H.I.E.L.D. tegen hem zou hebben ondernomen als hij geen lid was geworden. Geen vriendjespolitiek, niet hechten, alleen verbergen in het volle zicht. 'Ik zal er snel werk van maken, Captain.' Zelfs een plagerijtje kon er soms niet vanaf.

Maar dat was lang geleden, had zich nog geen maanden na de vorming van het team voltrokken. Hij had zijn teamgenoten in die tijd wel geplaagd en op zijn tijd een beetje uitgedaagd, maar niet om irritant te zijn. Hij deed het simpelweg omdat hij niet bang was voor wat ze hem zouden aandoen en ergens stiekem hoopte dat ze zo'n irritante egoïst niet in hun team bliefden en hem eruit zouden trappen. Er was echter niets van dat alles terecht gekomen, en fuck, was dat niet problematisch? Langzaamaan was hij zich ervan bewust geworden dat verbergen in het volle zicht niet langer zo veilig was als het toen had geleken. Thor vormde een dreiging, want die man was letterlijk een God en zou vast meer mythische wezens tegen zijn gekomen dan dat Tony er zo zou kunnen opnoemen, en Clint Barton was gevaarlijk want hij stak overal zijn neus in en Natasha Romanoff vormde een dreiging want ze wist alles van iedereen. Maar eigenlijk was het hele team niet grappig meer, want ze keken geen van allen nog langer verbaasd op als ze een eigenaardigheid tegen het lijf liepen en vroeger of later zou een van zijn teamgenoten een kritischere blik op hem of zijn oude foto's werpen en conclusies trekken die beter niet getrokken konden worden. En fuckfuckfuck, want die groep breidde zich alleen maar uit.

'Vision!' Tony sloeg geschrokken de fotolijst plat waar hij naar had zitten staren, wegdromend, terugdenkend aan andere tijden. 'Deuren! Hoe vaak moeten we het nog zeggen?'

De androïde leek zich van geen kwaad bewust, maar verontschuldigde zich toch gauw: 'Sorry, Mr Stark. Ik was vergeten hoezeer u gesteld bent op uw privacy.'

'Maakt niet uit.' Hij probeerde er normaal uit te zien in de kamer, een kamer die niet was ingericht als alle andere kamers in de Compound, of in ieders van Starks andere huizen. Hij probeerde eruit te zien als Tony Stark, maar het was een moeilijk beeld om vorm te geven. Tony Stark zat niet weggedoken onder oude dekens met zijn voeten voor zich uitgestrekt richting een knusse openhaard. Tony Stark zat niet in een leunstoel die hij op de kop had weten te tikken bij een antiekzaak en Tony Stark kleedde zijn zithoek al helemaal niet aan met een stoffig tijgervel waar de slijtageplekken goed op te zien waren. Tony Stark drukte niet als een bezetene een fotolijst tegen de tafel als je binnenkwam. Tony Stark was niet aanwezig in deze kamer.

'Sir, Wanda en Mr Barnes hebben uw hulp nodig om een meningsverschil op te lossen.'

Wanda en Barnes. Er was zoveel gebeurd sinds het team was opgericht, zoveel leed had zich voltrokken en er waren genoeg dingen waar hij bang van was geworden terwijl hij nergens bang van zou hoeven te zijn. En hij viel, in vriendschappen, geen romance, maar wel hechting, en het was beangstigend en fuck, het leek erop dat hij wederom te zeer verzeild was geraakt in het leven dat hij met zorg voor zichzelf had uitgekozen jaren voordat hij deze mensen had leren kennen, dat hij het niet meer los kon laten.

Hij sloeg de dekens van zich af, stond op. Zijn lichaam ging schuil in kleding die net als de ruimte geen Tony Stark bij zich droeg, maar toch was het juist zoveel hem die uit de stijl sprak. Er was slijtage zichtbaar. Er bleken geen miljoenen uit de kleding, hooguit een leven dat ver voor deze tijd geleefd was.