Zoon van de wereld | Tony Stark en Sherlock Holmes fanfictie

XXVIII

Ze moesten hem niet gehoord hebben. Tony had ze net verteld dat Kronso niet verslagen kon worden. En het leek er dit keer niet op alsof het wezen zich nog langer zou laten wegjagen. Het spel was over; de strijd was echt geworden. Kronso had er genoeg van en Stark zou boeten voor zijn terloopse speelgewoontes.

'Hij kan niet verslagen worden!' herhaalde hij.

Strange zonderde zich af van de strijd, van The Avengers die met volle kracht op het beest afvlogen om hem van kant te maken. 'Hoe oud is Kronso?' vroeg de dokter, landde vlak voor de playboy.

'Drie... drieduizend jaar?'

'Dat is te lang.' Stephen fronste, 'We moeten iets anders bedenken.' Hij verdween de lucht in, leek het beest van alle kanten te willen bestuderen.

'Te lang?' riep Tony verslagen.

Geen reactie. Hij zag hoe zijn teamgenoten het wezen te lijf gingen. Onverschrokken openden ze het vuur op Kronso; ze vielen aan op volle kracht. Dr. Strange ontweek het razende gezwiep van het beest, deelde hier en daar een klap uit terwijl zijn berekenende ogen over Kronso's gestalte bleven glijden.

'Ik ben er! Ik ben er!' Spider-Man rende uit de bosrand. Hij vuurde een webdraad af, trok zich krachtig omhoog. Hij slingerde om Kronso heen, bekeek het beest geïnteresseerd. 'Mr Stark!' riep hij enthousiast, zwaaide naar Tony. De puber leek van plan de strijd te gaan voeren vanuit Starks positie. Opgewonden kwam hij in de richting van de billionaire geslingerd.

'Queens!' Cap draaide zich met een ruk om. Hij bukte, ontweek zo een maaiend ledemaat van Kronso, 'Blijf uit Starks buurt!'

'Wat?' Zoals gewoonlijk luisterde Peter maar half naar wat de volwassenen hem zeiden. Hij landde naast Iron Man, verplaatste zijn blik daarna naar het demonische wezen dat duister glansde in het weinige maanlicht.

Stark wist zichzelf geen houding te geven naast de jongen. Zijn harnas was net een uitgeblust sardienblikje en zijn gelaat was nog bleker dan normaal. In een angstige strijdlust waren zijn hoektanden uitgeslagen, glansden scherp in het vale maanlicht.

Zou Peter het zien? Zou Peter het monster zien dat The Avengers in hem herkend hadden?

'Queens!' Rogers' schild stuiterde tussen de uitvinder en de puberheld op de grond, ketste tegen het gebouw en vloog door de lucht terug naar de supersoldaat. 'Weg daar!' Steve keek een laatste keer naar Tony, richtte zich toen weer tot Kronso.

'Wat is er aan de hand?' Parker keek verward naar de soldaat. Hij hield een schuin oog op het monster gericht dat in wrede vormen over het veld bewoog, maar gaf geen gehoor aan Captain America's orders. Bedenkelijk bleef hij staan, alsof hij tijd nodig had om na te gaan waar de soldaat hem bij weg wilde dirigeren.

'Peter!' Wanda had de kid opgemerkt. Ze dook omlaag, schoot een straal op Tony af om hem bij de jongen vandaan te jagen. 'Weg daar!' haar toon was onverbiddelijk.

Geschrokken nam Parker afstand, keek daarbij onderzoekend naar zijn mentor. Het kon niet anders dan dat hij doorhad dat er iets gaande was met de billionaire. Het moest ernstig zijn, want iedereen commandeerde hem bij Iron Man vandaan. Het moest heel ernstig zijn, want Wanda had net op een teamgenoot geschoten.

Stark maakte zich onbedoeld kleiner. Hij trok zijn hoofd wat in. Wanda zou hem geraakt hebben als hij niet snel genoeg had gereageerd. In tegenstelling tot de Captain, had ze hem niet alleen willen afschrikken.

'Antonius!'

Tony's hoofd schoot op. Hij maakte oogcontact met Kronso, zag de wrede strijdlust. Het wezen had er genoeg van. De uitvinder wist dat het pas kon terugkeren naar zijn scheppers als alle kinderen van de Duivel waren afgemaakt. Kronso's tijd op aarde zou pas eindigen als ook Starks lichaam in vlammen opging.