Zoon van de wereld | Tony Stark en Sherlock Holmes fanfictie

XXXI

Hij voelde zich zwak, lag uitgeteld op de bank in de opgeknapte woonkamer van Malibu Mansion. Hij hield zijn telefoon tegen zijn oor gedrukt, luisterde naar Bruce's stem die door de speaker klonk.

'Denk je echt dat ik niet alles al geprobeerd heb?' vroeg Tony vermoeid. Hij wist dat Banner ook maar zijn best deed, dat Steve en Bucky hem deze taak in de schoenen hadden geschoven. Maar Stark had nu al weken steeds andere alternatieven voor mensenbloed doorgebeld gekregen van de wetenschapper en geen van die opties voorzag hem van nieuwe energie; het begon zijn tol te eisen.

Bruce probeerde zijn punt te verdedigen, drong eropaan dat hij kokosnotenmelk moest proberen, en anders had Dr. Strange het bloed van een vleermuis aangeraden.

'Luister, Brucie Bear. Ik snap wat jullie proberen te doen,' Hij wierp een blik op Vision. De androïde hield hem sinds enige tijd opgesloten in de villa, moest zo voorkomen dat de billionaire er 's nachts stiekem tussenuit kneep, 'maar in die 3000-nog-wat-jaar heb ik alle denkbare substanties genuttigd, op zoek naar een alternatief. Het. Bestaat. Niet.'

Banner hield hem voor dat er heel goed wat kon zijn veranderd in de tussentijd. Misschien had de tijd zijn verteringssysteem ten goede aangetast aan de steeds veranderende omstandigheden. 'Probeer het nou toch, Tony.'

'Nog geen honderd jaar geleden heeft een dokter eenzelfde onderzoek gedaan, Banner.' Hij gebruikte de achternaam van zijn vriend om duidelijk te maken dat hij het meende, dat hij er klaar mee was omdat er echt geen alternatief bestond. Mensenbloed was het enige dat het bestaan voor hem dragelijk kon maken. 'Jaren lang hebben we stad en land afgezocht. Niets – maar dan ook echt helemaal niets – werkte. Ga me nu niet vertellen dat er in die paar jaar voldoende is veranderd om wel tot een oplossing te kunnen komen!' Hij wilde ophangen, bedacht zich. Als hij wilde dat zijn team hem ooit weer accepteerde, dan moest hij zich gedeisd houden. Misschien moest hij nog even naar hun pijpen dansen. Ze zouden het vanzelf opgegeven en dan kon Tony – met morele tegenzin – zijn volgende slachtoffer buit maken.

'Kokosmelk, Tony. Steve staat erop.' De wetenschapper hing op.

Mopperend kwam de playboy overeind. Hij voelde zich draaierig, hongerig. Dierenbloed hielp enigszins om de dorst te lessen, dus de zaak was niet helemaal verloren, maar het voedde hem niet, verminderde alleen het knorren van zijn maag een beetje.

Hij peuterde de telefoon uit zijn verkrampte hand. Zijn vingers waren hard als steen geworden in de afgelopen vierentwintig uur. Tony wist wat het betekende; hij was uitgedroogd. Als er niet snel wat menselijk bloed zijn kant uit kwam, lag hij over enkele dagen met verstarde armen en ingevallen wangen op de bank weg te kwijnen.

Van hongerige gekte was hij al een paar keer tegen de ramen opgevlogen, wanhopig buiten te geraken. Eén druppeltje zou al helpen, zelfs als het maar een klein plasje op de stoep was van een bloedneus.

'Laat me eruit, Vision!' had hij gisteren geschreeuwd tegen de androïde die plichtsgetrouw als zijn oppas fungeerde, 'Laat. Me. Eruit!' Hij had meerdere malen beredeneerd dat hem hier vasthouden tegen zijn wil in, illegaal moest zijn. Iedere poging die hij had gedaan om de politie te bellen, had Vision met weinig krachtinspanning weten te verijdelen. Tony was in zijn afgezwakte staat geen partij voor de robot. Hij zou het in een armworstelwedstrijd nog niet winnen van een hamster.

De uitvinder stond op. 'Vis, kunnen we vanavond gaan stappen?' vroeg hij terloops. Hij strompelde om de salontafel heen. Zijn enkel was stijf geworden, zijn tenen waren verkrampt. Hoe lang nog voordat hij moest hopen dat iemand hem wat bloed wilde toespelen terwijl hij versteend ergens lag weg te rotten?

'U mag het huis niet verlaten, Mr Stark.'

'Los Angeles is hier dertig minuten vandaan. Ze hebben daar een geweldig nachtleven!' Hij tikte de androïde aan. 'Ik kan je laten zien wat het betekent om echt te leven.' Hij wist dat hij een gevoelige snaar had geraakt. Vision was zo rationeel als ze maar kwamen – hij was per slot van rekening een computer – maar zijn anders-zijn maakte dat hij soms wanhopig was om erbij te horen, te leren over het leven door ervaring, niet via het internet. Zijn gevoelens voor Wanda hadden deze verlangens gecreëerd, en Tony schroomde er niet van ze uit te buiten en de robot ermee naar zijn hand te zetten.

'Belooft u zich te gedragen?'

Stark knikte, en hij meende het; hij wilde zich gedragen, voorbeeldig zelfs als het even kon. Hij was hongerig en draaierig en uitgedroogd, maar als hij het kon helpen wilde hij het aller liefste hooguit een avondje lol trappen zonder zich te vergrijpen aan mensenbloed. Als hij zich inhield, zou het vertrouwen van de Avengers in hem zich wellicht herstellen. Als hij zich inhield, kon hij misschien terugkeren naar een zilver- en knoflookloze Compound.

Als hij zich inhield.