Zoon van de wereld | Tony Stark en Sherlock Holmes fanfictie

XX

S.H.I.E.L.D. wilde het mysterie van de verlaten loods niet laten rusten. De organisatie stuurde nieuwe informatie, gaf ze een nieuwe locatie om te onderzoeken. Met tegenzin ging Tony mee, landde naast zijn teamleider in het spookstadje.

'Wat is dit? Een verlaten Western filmset?'

Stark keek om zich heen, scande de gebouwen. Niets verdachts verscheen op zijn HUD. 'We lijken de enigen te zijn.'

'Het is altijd beter om met je eigen ogen te kijken, Tones.' Steve seinde instructies naar het team, verdween toen zelf naar de vervallen kleermakerszaak op de hoek van het enige kruispunt in het houten dorp.

'Pfft. Eigen ogen.' Hij onderwierp het stadje aan een tweede scan. Opnieuw geen resultaat.

'Voetstappen in het stof!' Barton wees naar schoenafdrukken op een van de veranda's.

'Dat zijn Wilsons afdrukken, Birdbrain,' sneerde Tony, verveeld. Deze plek gaf hem de kriebels, maar leek desondanks geen dreiging te vormen. Nog een paar minuten en dan zou zijn team zijn uitgekeken en konden ze weer gaan.

Een schaduw viel over de uitvinder heen. De man keek vlug op, schoot zonder te kijken omhoog. Hij was te laat, werd naar achteren geworpen door de enorme klauwen van een reusachtig monster. De billionaire schoof over het zand heen, gebruikte zijn repulsors om overeind te blijven. Meer geërgerd dan bang – want waarom koos dat wezen dit moment van alle momenten die het had kunnen kiezen? – nam hij het duizelingwekkende beest in zich op.

'Is dat alles wat je hebt?' riep hij, grijnsde onder de helm om de angst te verhullen. Dit was een kat-en-muisspel dat hij voor eeuwig had te spelen. Ronde 3046 zou vast net zo interessant en bloedstollend zijn als de voorgaande 3000-nog wat rondes.

'Jongen toch,' koosde het wezen, 'Wat denk je tegen me te beginnen in het zonovergoten Westen?' Hij ving een van Bartons pijlen zonder te kijken, kneep de Vibraniumschacht als een dun twijgje doormidden.

Fuck. Kwam dat ding iedere keer sterker terug ofzo?

'Waar heb je het over?' schreeuwde hij stoer. Zaak was om niet tegelijk zijn hele levensgeschiedenis op straat te gooien. Hij richtte zich op de borst van het wezen, schoot een sterke energiestraal op het beest af. Kronso vervormde om de straal heen, ontweek het zonder ooit echt te hebben bewogen.

Tony stapte langzaam naar achteren. 'Friday? Bel Dr. Strange.' Hij kwam omhoog van de grond en schoot met de snelheid van het geluid weg over de vlakte. Met een luide brul viel Kronso's monsterverschijning neer op vier poten en stormde achter hem aan.

'Dr. Strange neemt niet op.'

De uitvinder kon op zijn HUD zien hoe Kronso's vorm gestroomlijnder en kleiner werd met iedere kilometer die ze aflegden. 'Probeer het opnieuw.' Hij kantelde lichtjes zodat hij in cirkels zou gaan in plaats van in een rechte lijn op de bewoonde wereld af. Het was belangrijk de strijd bij zijn teamgenoten te houden zonder ze per se te betrekken in het gevecht. Als hij dichtbij bleef, geloofden ze misschien nog dat Kronso niet alleen voor hem kwam.

'Houd het kort.'

'Strange, mijn beste.' Stark had er moeite mee obstakels tijdig op te merken en tegelijk Kronso voor te blijven. 'Kort vraagje: wat werkt het best tegen een monster geschapen door engelen en getraind door demonen?'

'Pardon?' Een lange zucht volgde, 'Ik heb geen tijd voor die fake calls van je.'

'Ik meen het!' haastte de uitvinder zich te zeggen voordat de tovenaar kon ophangen, 'Wat werkt?'

Het bleef weer lange tijd angstvallig stil aan de andere kant van de lijn. Toen: 'Dat kan ik niet zo één twee ophoesten.'

'Ik kan wel even blijven hangen.' Tony kon niet geloven dat hij er niet eerder aan had gedacht Strange te raadplegen voor zijn gezegende demonische probleempje. Als iemand wist hoe Kronso's bestaan een halt kon worden toegeroepen, dan was het wel Dr. Stephen Strange.