Zoon van de wereld | Tony Stark en Sherlock Holmes fanfictie

XIX

'Waar ben je mee bezig?'

Tony legde een van zijn minder opvallende pakken in de koffer op zijn bed. Hij keek alles nog een keer door. Miste hij iets?

Sokken.

'Ik ga op reis.' Hij keek niet op of om, trok gehaast wat sokken uit zijn sokkenlade.

'Op reis?' Barnes stapte opzij, had door dat Stark zonder pardon tegen hem aan zou lopen als hij geen ruimte maakte.

'Er zijn problemen bij Stark Industries' Japanse divisie. Ik moet er per direct heen.' Hij zei er niet bij dat hij van plan was om meteen nooit meer terug te keren.

'We zijn bezig met die missie van S.H.I.E.L.D!'

'De loods? De loods was leeg, James.'

'Je kan niet zomaar weg.'

Tony ritste nijdig zijn koffer dicht. Hij wilde liever ook niet gaan, maar als Kronso kwam, was niemand meer veilig. De enige manier om het wezen te ontlopen, was door nu snel de benen te nemen en een nieuw leven te beginnen, elders op de wereld. Het was de enige manier om iedereen – inclusief hemzelf – veilig te houden. 'Ik ben CEO van Stark Industries. Avenger zijn is, like, een parttime job.' Hij gaf de soldaat een schouderklopje, liep de kamer uit.

'De loods was dan misschien leeg; de missie is nog niet ten einde. S.H.I.E.L.D. stuurde ons erheen met een reden, Stark,' de Winter Soldier hield hem staande, 'Er gebeuren daar dingen die we niet kunnen verklaren.'

'Dus?' Tony wilde dat de man het hem niet zo moeilijk maakte. Hij had niet eeuwig de tijd om hier leuk te blijven rondhangen. 'Licht Strange in, vraag wat hij ervan vindt.'

'Nee,' Barnes versperde zijn pad.

'Hoezo "nee"?' Het geduld van het genie begon op te raken. 'Ik moet mijn vlucht halen, Barnes.'

'Je kan niet gaan.'

'En of ik dat kan.' Hij duwde de man met gemak opzij, zag hoe de soldaat verbaasd zijn kracht onderging. Nijdig snelde hij de gang door. Hij was te lang opgehouden, had teveel kostbare minuten verloren met Bucky's suffe vragen, diens irritante gedoe. Avenger zijn was niet alles dat er te doen was op de aardbol; er bestond een wereld buiten de Compound.

'Ik haal Steve erbij.'

Tony lachte, luid, vals en spottend. Hij grijnsde naar de sergeant. 'Wat gaat dat veranderen? Ik heb een business die ik moet runnen. Het spijt me dat ik een leven heb buiten The Avengers.'

Het was vals, bijtend, totaal niet de Tony Stark waarin hij door de jaren heen was veranderd. Hij schrok er bijna zelf van, van de nijd die hij in zijn woorden had gegoten. Was dit wie hij wilde zijn? Ging dit zijn afscheidsgroet zijn: een laatste bijtende opmerking met een zelfingenomen glimlach?

Barnes haalde diep adem: 'ROGERS!'

Het was alsof de captain altijd zijn oren ingesteld had staan op frequentie James Buchanan Barnes. Door de gangen kwam hij aangestormd, stond in een mum van tijd pal voor ze. Hij had geen flauw benul welke discussie hij binnen was gesleept, maar dat weerhield de man er niet van een poging te wagen het gesprek te redden.

'Bespaar je de adem.' Stark was niet onder de indruk. Nu hij zijn zinnen had gezet op een vertrek, was er niets wat hem nog zou weten tegen te houden. 'Ik moet voor zaken naar Japan, Steve. Er is niks wat we eraan kunnen veranderen.' Hij keek de soldaat aan, vergat opslag waarom hij zo graag wilde vertrekken.

Rogers' ogen waren niet John Watsons ogen – dat waren ze nooit geweest – maar het waren de ogen van iemand die het betreurde dat hij wilde gaan. Rogers' blik sprak de woorden die niemand buiten John ooit had durven zeggen.

'Blijf.'

'Ik. . . eh. . .' Het was geen romantiek die hij trof in de lichtblauwe poelen gedreven rechtvaardigheid; het waren simpele woorden, een simpele smeekbede van een vriend tegen een vriend: blijf. 'Het lijkt erop dat Japan wel voor zichzelf kan zorgen.' Hij wond zijn blik af, beschaamd. Had hij zichzelf zo makkelijk gewonnen gegeven? Eerlijk was eerlijk: Kronso zou hem in Azië net zo goed vinden, was het niet vandaag dan wel morgen. Als dat monster zijn kop liet zien, was er een grote kans dat The Avengers alsnog zijn kant uit kwamen. Kon het vanuit dat oogpunt kwaad zijn vertrek nog even uit te stellen? Waarschijnlijk niet. Hier zou hij net zo veilig zijn als elders op de wereld.

Maar waren zijn teamgenoten dat ook?