Zoon van de wereld | Tony Stark en Sherlock Holmes fanfictie

XIII

'Hoe blijf je zo jong?' Wanda was zover dat ze zich druk maakte over toekomstige rimpels, terwijl iedereen wist dat zulk soort ouderdomskwaaltjes het meisje in de komende tien à twintig jaar niet zouden lastigvallen. Ze had een rimpeltje opgemerkt in Natasha's ooghoek en had zich nieuwsgierig tot Tony gericht om te onderzoeken hoe rimpels en andere ouderdomspijntjes vermeden konden worden.

'Ik gebruik een lotion.' Het was een riskante leugen, een leugen die altijd riskant was geweest maar tegelijkertijd de enige die zich had weten te bewijzen. Riskant omdat Stark geen lotion bezat, nooit gebruikte ook. Lotion maakte zijn huid vet, gaf hem soms zelfs weer jeugdpuistjes. Dat was altijd vervelend, pijnlijk, niet te verklaren.

'Vijftig jaar en puistjes? Je blijft me verbazen.'

'Van een lotion krijg jij misschien een gave huid, maar het verhelpt de rugpijn niet.'

Stark begreep Bartons opmerking, maar niet iedereen werd een stijve opa naarmate de tijd verstreek, 'Goede genen.'

Wilson keek nadenkend, 'Ik zou je bijna niet meer geloven, want jouw "goede genen" behoeden je voor alles, maar voor nu zie ik het door de vingers.'

"Door de vingers", ja, want het was een prille leugen, een verhaal dat na al die keren nog maar aan een zijden draadje hing. Tony zou de waarheid niet lang meer voor zich kunnen houden, en als het moment er was, zou hij nog maar twee kanten op kunnen.

'Ik ga alleen weg voor de rest van de wereld,' de playboy keek de kamer rond. Zijn ogen bleven hangen op Steven Grant Rogers, de soldaat die nietsvermoedend lachte om een suffe grap van Barnes, die niet voelde hoe Starks ogen op hem branden met een verlangen naar een vorig leven, een vorig iemand, 'niet voor jou.'

*

De harnassen zaten als gegoten. Met wat hulp stegen zijn teamgenoten op, vormden een indrukwekkende formatie in de lucht. Ze doorkruisten het land vliegend, trokken terug naar hun thuisbasis, de halfvergane Compound. De strijd was heftig, kort maar krachtig. De Bommendropper had zich genesteld in de ruïnes van hun woning, voerde van daaruit een dictatorisch beleid over de staten New York en New Jersey. Hij had een machtseenheid gesticht die de overheid zelfs niet omver had weten te werpen met de inzet van het Amerikaanse leger. Bommendroppers troepen marcheerden overal en nergens rond. Ze waren zwaar bewapend, maar niet strijdlustig. De mannen hadden stand weten te houden tegen het leger, maar vonden het redden van hun eigen hachje veelal belangrijker dan The Avengers van kant maken.

'Simpel,' Barton was niet eens buiten adem na dagen achtereen niets anders te hebben gedaan dan Bommendroppers troepen uit te schakelen.

'Té simpel,' Tony was er niet gerust op. Bommendropper bleek een simpele gozer te zijn die wat wapens had weten te bemachtigen, wat bommen had laten vallen op de Tower en de Compound en zodoende The Avengers onder de grond had gejaagd. Na terugkeer hadden ze de man binnen no-time weten te overmeesteren en hem overgeleverd aan de autoriteiten. De schurk had geen kik gegeven. Nu waren diens troepen verslagen, hadden ze terug wat er over was van de Compound, en niemand had een schram opgelopen.

'Ach,' de scherpschutter wuifde het weg, 'Je ziet spoken. Gewonnen is gewonnen.'

'En verloren is verloren.'

Stark struinde door de restanten van de vleugel van de Compound die met de grond gelijk was gemaakt. Een groot deel van het gebouwencomplex stond nog, was gespaard gebleven. Daarbij hoorde de kamer die hem zo dierbaar was. Maar dit deel was verdwenen, vernietigd, en gek genoeg had geen enkele Avenger er ooit wat te zoeken gehad. Iedereens bezittingen waren intact, inclusief Vision die op het moment van de inslag in de Compound aanwezig was geweest en daarna door een onbekende storing op stand-by had gestaan gedurende Bommendroppers heerschappij.

Fuck.

Tony keek gehaast een keer om zich heen, maar niemand lette op hem. Hij bukte zich, veegde wat as weg. Daar, half verscholen onder troep en uitgebrand beton, lag een christelijk kruis met eromheen knoflook en eronder zijn dierbare foto in een zilveren lijst.

Hij voelde zich draaierig, zwak. Hij had het moeten weten, moeten aanvoelen. Hoe kon hij die vervloekte voorwerpen niet hebben opgemerkt? Hoe kon hij er zo nonchalant overheen hebben gelopen?

'STARK!'

De playboy viel in Rogers' armen, wilde weer opstaan. Het lukte niet. Hij wilde vooroverbuigen, overgeven.

John Watsons foto zat in een zilveren lijst, lag onder een christelijk kruis en werd omgeven door knoflook.

Natuurlijk gaf overgeven geen voldoening, kwam er niet eens iets naar buiten. 'Ik wil de foto.'

'Wat?'

'Geef me de foto, niet de lijst, alléén de foto.' Hij gebaarde slap naar de fotolijst die Steve toen nog niet eens had gezien.

'Maar...'

'Ik kan staan, Rogers.' Hij worstelde zich los, bleef wankel overeind. Voorzichtig schoof hij nog enkele stappen bij de voorwerpen vandaan.

'Als zilver schaadt, Holmes, waarom laat je me mijn zilveren theelepeltjes dan houden?'

De Bommendropper wist wie hij was.

'Omdat ze belangrijk voor je zijn. Ik zou nooit willen dat jouw geluk plaats moet maken omwille van mij.'

Tony griste zijn foto uit Rogers' hand. Hij keek ernaar, naar de zwart-witte afdruk van de dokter. Woede kookte binnenin hem. Hij was furieus dat iemand had gedurfd de foto weg te stoppen onder helse objecten, dat iemand had gedurfd zijn John Watson weg te stoppen onder helse objecten.

'Stark, wat is er aan de hand?' Steve keek hem niet-begrijpend aan. Bezorgdheid wolkte in zijn ogen.

'Zag je kaarsvet?'

'N-Nee.' De soldaat keek zo verontrust naar hem, dat de playboy bijna de waarheid wilde zeggen opdat hij niet langer met Rogers' onrust te maken had en in plaats daarvan vrijuit kon praten over zijn problemen.

De uitvinder draaide zich om, stapte weg uit de ravage die het gebombardeerde deel van de Compound was. Wie de Bommendropper ook was, hij had ofwel de ceremonie niet uitgevoerd, of hij wist niet van de ceremonie af.

Tony hoopte vurig dat laatste.