Zoon van de wereld | Tony Stark en Sherlock Holmes fanfictie

III

Ook Oud en Nieuw was een eenzame lijdensweg geweest. Rhodey had zijn belofte niet kunnen nakomen. Het conflict in het Midden-Oosten was uit de hand gelopen en had tot na het Nieuwe Jaar geduurd. Nu waren zijn teamgenoten deels wedergekeerd en Tony loog over zijn geweldige Kerst en hoe hij genoten had van exotische gerechten en dat hij het prima naar zijn zin had gehad.

De geur van verbrand eten hing nog in de keuken en hij was vergeten de oven te vervangen en zijn half afgefikte kersttrui lag nog bij het fornuis, maar hij realiseerde zich pas dat hij de sporen van zijn eenzaamheid niet had uitgewist toen Barnes vanuit de keuken vroeg wiens trui het vuur niet had overleefd. Nog voordat Stark een verklaring kon afgeven voor de sporen die zijn isolering had achtergelaten, had Steve de billionaire zijn shirt uit diens broek getrokken om zijn zij te bestuderen. Die was natuurlijk puntgaaf en Tony kon zien hoe de soldaat moeite had het verband te leggen.

'Dat was de robot zijn schuld,' loog het genie vlotjes, wees daarbij op de trui.

'De robot?' Ze kenden elkaar lang genoeg voor het team om argwaan te krijgen.

'Ik meen het,' hield de uitvinder vol, 'Je weet hoe onhandig DUM-E is.'

Voordat iemand nog een vervelende vraag kon stellen, was Clint begonnen over zijn kinderen, hoe ze ieder jaar weer iets groter waren en dat dat opgroeien maar beter gauw verboden werd, want Nathaniel was nu vier jaar en, echt waar, het was niet leuk meer. Ook Lila en Couper werden steeds weer een jaartje ouder en wijzer.

'Oud worden is een zegen.'

'Nou, hoe ouder ik word, des te minder vind ik eraan,' merkte Barton op, zag daarbij niet welk leed er in Tony's ogen lag. 'Ik had gisteren rugpijn. Rugpijn!'

Stark zuchtte. Hij wilde dat hij rugpijn kon krijgen. Hij wilde mee kunnen praten over ouderdomskwaaltjes en wilde de doodsangst voelen die mensen dreef en wilde kunnen klagen over de gehechte steekwond die weken later nog opspeelde.

'Hey hey, zo oud ben je nu ook weer niet, Clint,' grijnsde Wilson goedgezind. 'Stark heeft nog nooit rugpijn gehad en die is veel ouder dan jij.'

'Wat?' speelde Tony de verontwaardiging. 'Rogers is hier de oudste, 102 als ik me niet vergis.' Hij glimlachte plagend naar de soldaat. Hij kon anderen plagen met hun leeftijd. Niemand wist welk leed hij zelf bij zich droeg.

'Buck is 103,' verdedigde de teamleider zijn eer.

'Jongens, we kunnen allemaal stellen dat Thor hier de oudste is,' suste Barnes de gemoederen en shit, Thor was nog ouder dan Tony. Dat was pijnlijk, dat hij niet de enige was die een lang leven had geleid, maar wel de enige die er zoveel onder had geleden. Rogers had ook geleden. Die had bij de vorming van de Avengers nog in zijn gezicht geschreeuwd dat Stark geen enkel idee had, dat hij zich niet eens kon voorstellen hoe het voelde om wakker te worden en erachter te komen dat al je dierbaren overleden waren. Tony had zich ingehouden, op zijn tong gebeten. Hij had nerveus naar de ring om zijn vinger gevoeld en niks gezegd.

Nu kon Stark het echter niet laten: 'Relax, Steve. Heeft iemand je rollator gestolen dat je zo geprikkeld bent?'

'Net terug van vakantie en nu al gekibbel,' Tasha keek niet geamuseerd, 'In ieder geval was iedereens Kerst top, toch?'

'Maak er mooie Kerstdagen van, ook als ik er niet meer ben.'

Tony knikte overtuigend mee met de rest.