Zoon van de wereld | Tony Stark en Sherlock Holmes fanfictie

XXIX

Tony stond er niet bij stil dat Peter geen weet had van zijn afkomst. De armen van de billionaire maakten plaats voor vleugels. Dun vel stond strak gespannen tussen lange, tere vingers. Zijn gladde huid veranderde in een zwarte vacht. Zijn omvang nam af. In vleermuisvorm wierp hij zich de lucht in, fladderde wild de strijd tegemoet onder de begeleiding van de verbaasde kreten van Spidey.

Stark stortte neer op een vormloos wezen, zette zijn klauwen in de gitzwarte substantie en scheurde met vlijmscherpe tanden een eerste homp van het ding af. Het creatuur krijste. Armen en tentakels schoten eruit, zwiepten wild in Tony's richting.

Het beestje liet los, klauwde zich op een andere plek aan hetzelfde wezen vast. Hij trok met bovennatuurlijke kracht een nieuwe rits substantie los van het ding. Om zich heen hoorde hij de strijd zich voltrekken, voelde de windvlagen van Caps machtige zwaaien roeren in zijn vacht en zag de glinstering van Bucky's metalen arm in zijn ooghoek.

De uitvinder kwam van het wezen af, liet zich op vier poten op de modderige aarde vallen. Zijn staart zwiepte berekenend vlak boven de grond langs. Hij sloeg zijn klauwen uit, toonde zijn tanden in een verdedigende grauw aan het volgende wezen dat kwam aanzetten.

De vleermuis had plaats gemaakt voor een pikzwarte panter.

Hij zette zich af, vloog met uitgestrekte poten tegen een nieuw wezen aan. Grauwend scheurde hij het aan stukken. Hij spuugde restanten uit, richtte zich tot een nieuwe vijand.

'Iemand ideeën?' riep Clint.

Tony transformeerde terug naar zijn oorspronkelijke gedaante. 'Strange, portaal!'

De dokter had niet meer woorden nodig om te begrijpen wat het genie van hem wilde. Gedwee opende de tovenaar een vonkend portaal.

'Groter!' Stark verkocht een van de wezens een klap. Het ding werd naar achteren geworpen, kwam tegen een andere gestalte aan en smolt samen tot één groter wezen.

Het portaal nam iets toe in omvang.

'Groter!' Tony hield zich niet in toen hij nog twee wezens bij elkaar bracht om ze samen te laten smelten. Hij joeg een volgend creatuur naar anderen toe om de aantallen – maar niet de totale omvang – te verminderen.

Langzaam liepen de aantallen van Kronso's strijdmacht terug. Met ieder wezen dat tegen zijn strijdmakkers werd aangeduwd, bleef er een soldaat minder over. Stark dreef schaduwen in het nauw, spoorde zijn teamgenoten aan hetzelfde te doen.

'Je hebt verloren!' Tony liep op de laatste vijf wezens in. Hij gebaarde naar Strange dat het portaal nog groter moest. Met glunderende ogen nam hij de vonkende poort in zich op, dwong samen met zijn team het restant van Kronso's manschappen naar achteren, in de richting van het portaal.

Het wezen brulde, vormde terug naar een enkele gedaante. Hij moest het portaal hebben opgemerkt, want vastberaden zette hij een laatste tegenaanval in en schoot naar voren, op Tony en zijn mede-Avengers af.

'Je moest mij toch hebben?' riep de billionaire, 'Kom me halen dan!' Met enkele krachtige vleugelslagen was hij om Kronso heen gevlogen, ontweek daarbij behendig de grijpgrage klauwen van het wezen. Hij zette zich schrap en schoot het portaal door, een onbekende wereld binnen.

De wereld achter het portaal was stil, ijzig stil. Zijn vleugelslagen waren volkomen geluidloos geworden en ook Kronso's woeste brul waarmee het ding hem achterna was gedoken, was weggestorven in het eindeloze niets dat zich hier bevond. Tony zeilde door de leegte, dook een keer behendig weg voor Kronso's malende ledematen. Het wezen stortte de lege diepte in, werd niet gedragen door krachtige vleugels.

Stark keek neer op het vallende monster. Dat ding had hem eeuwen lang geplaagd, was als een vloek geweest in zijn toch al zo verschrikkelijke bestaan. Nu kon hij het zien vallen, zien wegglippen in de vergetelheid.

Hij maakte een wijde draai in de lucht, vloog vlug terug naar het portaal. Hij kon zijn teamgenoten zien staan op het grasveld. Hij zag de verraste blikken, de "was het de hele tijd al zo simpel geweest" in Wilsons ogen. Hij voelde de stilte die om hem heen hing, hem omringde als een sussende deken.

En toen hoorde hij het. Vanuit de leegte klonk een enkele stem: 'Holmes?'

Een tentakel schoot omhoog vanuit de diepte, omklemde zijn lichaam. In de verwarring had hij zich voor een moment de winnaar geprezen. Een witte draad kwam op hem neer, kleefde aan zijn zwarte verendek. Hij voelde een flinke rug aan zijn vleugel, hoorde teren botjes breken. Hij krijste. De tentakel verstevigde zijn greep op hem, de kracht op de draad nam toe.

En al die tijd galmde die ene naam om hem heen als de veelbelovende stem van een sirene: 'Holmes?'

Een laatste harde ruk aan zijn vleugel. Hij werd het maanlicht binnen getrokken. Het portaal sloot zich achter hem en de stem vervaagde in de nacht.

Hij snikte onbedoeld. Zijn vleugel was verbrijzeld, veranderde nu terug in een normale arm. Hij bleef doodstil liggen. De tentakel gleed van hem af, was door het portaal afgeknipt van de rest van Kronso.

Tony was in dat ene moment banger dan ooit te voren. Zijn arm lag in een brandende hoop ongeregeldheid naast hem in het gras, deed teveel zeer om mee in beweging te kunnen komen. Gal rees op in zijn keel en hij zag zijn teamgenoten zachtjes wiegen ook al wist hij dondersgoed dat ze als versteend op hem neerkeken.

Draaierig probeerde hij door de tranen heen op te kijken naar zijn teamgenoten. Het liefst wilde hij zich uit de voeten maken want hij had geen idee wat de volgende stap van de andere Avengers zou zijn. Zouden ze hem afmaken als een dolle hond? Dit was de uitgelezen kans. Hij kon geen kant op en er was meer dan genoeg voor handen om de genadeklap mee uit te delen.

'Hebben we gewonnen?'

'Het lijkt erop.'

Stark wist dat het ernstig was, dat zijn lichaam niet zomaar een open botbreuk kon helen waarbij het groten merendeel van zijn arm aan diggelen lag. Tegen de tijd dat hij er ook maar over kon gaan nadenken om te bewegen, hadden zijn teamgenoten alle tijd gehad te overleggen over zijn lot.

'Sta op.' De toon was onverbiddelijk, ging gepaard met een duw in zijn zij. Tony hield zich stil, staarde strak naar zijn gehavende hand die nutteloos in het gras lag. Het was nog donker, er was nog hoop. Zodra de zon kwam, zou hij nog lang niet van de verwondingen en de pijn en de schaamte afzijn.

Hij was de zoon van de Duivel. Hij kon toch zeker wel tegen een stootje?

'Sta. Op.' Barnes liet geen ruimte over voor discussie. Peter stootte een hees geluidje uit, alsof hij zich ermee wilde bemoeien, de Winter Soldier wilde dwingen niet zo hard op te treden.

De uitvinder probeerde zich op te richten met zijn goede arm. Zijn gezicht vertrok van de pijn en hij kneep zijn ogen dicht om de wereld niet te zien draaien. Hij deed zijn best, echt waar, maar zijn arm was er slecht aan toe, liet hem niet opstaan. 'Het gaat niet,' gaf hij in, besefte dat hij daarmee bevestigde dat hij weerloos was, een simpel doelwit.

Voor The Avengers was het nu of nooit.

'Sta op.'

Hij wilde op z'n minst kunnen zitten. Als hij kon zitten, kon hij van daaruit gaan staan en misschien zelfs wegrennen als het eropaan kwam.

Iemand greep zijn goede arm beet en dwong hem op zijn knieën. Hij piepte zachtjes, bleef doodstil in een voorovergebogen houding zitten. Zelfs voor opkijken vond hij de kracht niet.

'Tony Stark,' het bleef even stil, 'Al die tijd heb je ons blijkbaar gespaard.' Een hand daalde neer op zijn schouder, zijn goede schouder. Steve kneep er zachtjes in. 'Je begrijpt dat we je niet kunnen vertrouwen, niet na Miranda.' De soldaat nam een stap terug – Tony hoorde het, de zachte pas in het ruisende gras.

'Maar we kunnen je ook niet niet vertrouwen na zoveel jaren trouw aan het team,' de leider haalde diep adem, 'dus houden we je aan, onder strenge voorwaarden uiteraard.'

Een paar teamgenoten lieten onmiddellijk hun ongenoegen horen, maar Dr. Strange onderbrak de onvrede: 'Satans bloedeigen zoon is jullie handlanger. Willen jullie dit voordeel verwerpen?'

Het bleef angstvallig stil.

'Antonius Satanzoon, welkom bij het team,' het klonk terughoudend, niet geheel oprecht.

Maar Stark was te dankbaar voor de vrede om te beseffen welk gevaar kon schuilen achter zo'n verdrag.