Zoon van de wereld | Tony Stark en Sherlock Holmes fanfictie

VIII

En toen was het weg, het leven dat hij voor zichzelf had uitgehouwen in de nasleep van Howard Starks sporen. Het was niet echt verdwenen – hij leefde het nog steeds – maar een bom had ingeslagen in de Tower in New York en niet veel later had S.H.I.E.L.D. laten weten dat de Compound niet langer veilig was, en ze waren gegaan, The Avengers, op de vlucht.

Tony was nog nooit op de vlucht geweest zoals nu. Hij was nooit op de vlucht geweest mét een identiteit. Hij was voor het eerst op de vlucht met het doel om terug te keren, niet om weg te rennen, maar om zich hooguit voor een tijdje te verstoppen.

'Hoe?'

'Doet er niet toe.'

'De Compound had veilig moeten zijn.'

'Het is soms niet anders.'

Captain America was de enige die het hoofd koel wist te houden, die niet zichtbaar schrok toen het nieuws kwam dat de Compound was opgeblazen, dat hun spullen waren weggevaagd.

De foto, het verleden dat hij in die ene kamer had opgeslagen.

'Alles is weg.'

'Niet alles, we hebben elkaar nog.'

Ze ploeterden voort door een dicht woud, ver van de bewoonde wereld verwijderd.

'Alles wat ertoe deed, is weg.' Tony hoorde het zichzelf zeggen. Hij slenterde achter zijn klagende teamgenoten aan, over de mossige bosgrond. Op z'n minst hadden ze de dekking van de nacht.

'Je kan het wel weer bijkopen als dit achter de rug is.'

De playboy slikte, stond een moment stil. Niet alles is te koop. Hij keek op naar de smalle sikkel maan die aan de hemel stond. 'En als je me mist, kijk dan naar de maan en weet dat ze nog steeds dezelfde is als toen we samen waren.'

'Gaat het nog?' riep Steve vanaf de koppositie in de keten van Avengers, 'Stark?' Om wat voor reden dan ook ging bij dit soort vragen de aandacht het eerst naar hem uit.

'Ja, prima!' Hij richtte zijn blik weer vooruit. Als ze iemand tegen zouden komen, zou het zelfs nog beter gaan.

Ze trokken verder. Het werd een lange tocht. Meerdere keren trok Barton vanaf een tijdelijk kamp de bossen in om wild te vangen en zodoende voor een maaltijd te zorgen. Stark sabbelde dan verlangend aan het best doorbloede stukje vlees dat hij kon bemachtigen. Dan proefde hij het bloed op zijn tong en stelde zich voor dat het meer was en smaakvoller en voldoende.

'Aah!' Op de derde dag van de trek haalde Wanda haar been open aan een braamstruik en Tony voelde zich hongerig en draaierig en rook het bloed. Hij beheerste zich, hielp haar overeind, verzorgde de wond en vroeg of het ging, of ze kon lopen. Vanaf dat moment droeg Barnes haar het grote merendeel van de tijd op zijn rug.

Uiteindelijk bereikten ze een dorpje waar ze een welwillend dorpshoofd troffen dat hen graag van onderdak voorzag zolang ze het nodig hadden. Stark wilde het liefst wegsluipen en jacht maken na zolang op zijn eigen krachten te zijn aangewezen, maar hij hield zich wederom in en bleef braaf bij zijn team in de buurt.

'En nu? Wat denkt de vijand nu we op de vlucht zijn geslagen?'

'Vluchten is hetzelfde als je gewonnen geven,' vond Natasha Romanoff.

'Nee, dat is het niet,' corrigeerde Steve haar, 'We trekken ons strategisch terug.'

'Hoezo strategisch?' Tony had nog liever in zijn Compound gezeten toen de bom viel. In dat geval had hij nog wat van zijn eigendommen kunnen redden van het naderend onheil. 'We hebben niks, zijn verzwakt,' Hij keek om zich heen, 'ik weet niet eens waar we zijn! Hoezo strategisch?'

'We waren dood geweest als we waren gebleven!'

'Dood? Ha!' Stark lachte erom. Dood. Hij had gewenst dat hij dood was geweest, echt dood, weg dood, niet het hier dood dat hij nu leefde.

'Dit is niet grappig, Stark!' Cap keek woedend. Blijkbaar gaf de man wel iets om dood en leven. Tony niet. Tony hoefde niet eens zijn best te doen om de dans te ontspringen. 'We leven nog omdat we ons strategisch hebben teruggetrokken!' Hij keek het team rond dat zich had ingenesteld in het hooi van de hooizolder waar ze waren ondergebracht.

'Dit is niet het moment om ons tegen elkaar te keren.' Bucky stond op, leek bereid het woord te nemen nu de woorden van de Captain niet goed vielen. 'We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en het is niet om te lachen,' hij keek Tony streng aan, 'We zullen een manier vinden om een tegenaanval uit te voeren waar de Bommendropper niet van terug zal hebben.'

'Oké,' Stark kwam half omhoog uit het hooi. Het gedroogde gras bleef aan zijn kleren hangen en prikte in zijn nek, 'Ik heb wel een ideetje.'