Eve girip sıcak bir duş aldım. Babam işteydi. Uzun süredir kitap okumuyordum. Açıkçası pek fırsatım olmadı. Buraya taşınırken de bir çok kitabımı İzmir'de bırakmak zorunda kalmıştım. Elimde olan kitaplara bir göz attım. Elimdekiler hep okuduklarımdandı. Yarın okulun kütüphanesinden birkaç kitap almaya karar verdim. Mutfağa inip güzel bir kahve yaptım. Televizyonun karşısına geçip güzel bir film açtım. Kahvemi yudumlarken kendimi uykuya teslim ettim.
Saatten haberim yoktu. Kapının açılmasıyla uyandım. Babam gelmişti. Elinde birkaç market poşeti vardı.
"İlk gün kutlaması yapmayı düşündüm." dedi neşeli bir ses tonuyla.
Şaşırmıştım. Babam beni önemsemezdi, önemsiyor olsaydı şuan burada olmazdık. Bu birkaç gündür ki davranışları aramızın gerçekten çok iyi olduğunu zannettememe neden oluyordu. ,
"Neyi kutluyorsun?" dedim soğuk bir ifadeyle. Açıkçası bu soğukluğum suratın da ki ifadenin biraz değişmesine sebep olmuştu.
"Okulunu düşünmüştüm." diyebildi sadece. Sonra da mutfağa geçip hazırlık yapmaya başladı. Gerçekten anlamıyordum. Bu oynadığımız mutluluk oyunu neydi? Odama çıktım ama bu yaptığımın babama haksızlık olduğunu fısıldıyan yanım susmak bilmedi. Sıkıla sıkıla indim.
"Geleceğini biliyordum." dedi.
Sadece yalandan bir gülümseme yerleştirdim suratıma. Babam avukat olduğu için yalan suratlara alışıktı. Bu yüzden de gerçekten mutlu olduğumu görünceye kadar vazgeçmeyecekti bu akşam.Tuhaf davranıyordu. Belki daha önce hiç konuşmadığımız ve bu konuşmanın son olduğu bir akşamdı. Fakat iyi hissettirmişti. Annem öldüğünden beri ilk defa baba kız gibiydik.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖÇEBE
ChickLitYalnızlığın içine doğmuş bir kız. Gözü işinden baska birsey görmeyen bir baba. Parçaları kayıp bir yapboz. Bir aşk. İnsan nefret ederken aşık olabilir mi ? Nefret aşkı yok eder mi ? Yok olmuşluğun hikayesi.
