Doğduğundan beri kardeşin gibi gördüğün biri sana olan hislerini açıklarsa ve senin de aslında içindekiler kardeşlikten fazlasıysa...
Peki ya aileler, onlar bu aşka ne der? Ya da sizi her an tehdit eden eski sevgililer...
Balım ve Uzay'ın hikayesine...
Bu bölüme en çok uyan şarkı olduğunu düşünüyorum. okurken dinlemenizi tavsiye ederim. Ayrıca yeni karakterlerimizin fotoğrafları ve adları şarkını hemen yanında.
Keyifli okumalar....
Balım Arslan
Annem kelimelerimin ardından ayağa kalktı ve ağzını açıp tam konuşacakken babam girdiği şoktan çıkmış ve annemin karşısına dikilmiş sesini bu zamana kadar hiç duymadığım bir şekilde yükseltmişti. "Mira neler oluyor bana hemen açıklama yapacaksın, Balım ne demek istiyor, beyin kanaması geçiriyor olamazsın bana anemin yüzünden demiştin, yalan mı söyledin?" Babam ardı arkası kesilmeden sorular soruyordu ama sesinden ve gözlerinden annem için bu zamana kadar hiç görmediğim bir şekilde endişeliydi. Annem olanlar karşısında sakinliğini nasıl koruyordu bir türlü anlamıyordum. Sakin bir şekilde konuşmaya başladı. "Öncelikle sakin olun." Babam yine lafını kesti. "Nasıl sakin olalım Mira ha nasıl sakin olalım? Sen tekrar beyin kanaması geçiriyorsun ve benden sakin olmamı bekliyorsun. Sen unutmuş olabilirsin ama ben unutmadım. O gün senin kalbin durdu anlıyor musun seni kaybediyordum ben ve tekrar böyle bir şey yaşayamam, o korkuyu ben tekrar yaşayamam." Babam resmen nefes almıyordu. Annem babamı sakinleştirmek için boynuna sarıldığında babam annemin saçlarını okşuyor ve "Seni kaybedemem anlıyor musun?" Diye sayıklıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
En sonunda annem babamı kendinden uzaklaştırıp ellerini omuzlarına yerleştirdi ve konuştu. "Beni kaybetmeyeceksin, sana neler olduğunu açıklamama izin ver." Dediğinde babam başıyla annemi onayladı o sırada kalktıkları koltuğa geri oturdular ve annem olanları anlatmaya başladı. "Öncelikle şuan beyin kanaması geçirmiyorum. Sadece yıllar önce yaşadığım o beyin kanaması aradan geçen zamana rağmen tekrar etmek için gün sayıyor. Bizde o kanamanın ne zaman olacağını tam olarak bilmiyoruz ama olduğu zaman her şeye hazırlıklıyız. Şu aralar yaşadığım baş dönmeleri, mide bulantıları, yorgunluk ve halsizlik bu kanamanın çok yakında olacağına haber veriyor. Bende o yüzden hastaneden izin aldım. Benimle ilgilenecek doktor lise ve üniversite arkadaşım olan Tuba da yarın Amerika'dan geliyor. Merak edilecek bir şey yok, ameliyatım hakkında da her şeyi planladık. Kısaca her şey hazır bir şekilde o günü bekliyor." Annem bu konuyu abartmıyordu ama sonuçta ha bu gün ha yarın ha beş gün sonra annem beyin kanamadı geçirecekti, ameliyat olacaktı ve her ameliyatta olduğu gibi bununda riski vardı ki bu ameliyat beyin ameliyatıydı en fazla riskin olduğu ameliyat türlerinden biriydi. Aklımdaki soruyu ben sormadan babam sordu. "Güzelim çok yakında derken ne kadar yakında?" Annem derin bir nefes aldı ve " Muhtemelen iki gün sonra cumartesi günü olmasını bekliyoruz. Tabi daha erken de olabilir daha geçte. Orası muamma." Dediğinde bu sürenin çok kusa olduğunu fark ettim. Oturduğum yerden kalkıp annemin yanına gittim ve ona sarıldım. "Ben o gün gelene kadar senin yanından bir dakika bile ayrılmayacağım." Dediğim sırada annem ses tonunu hem yükseltti hem de ciddileştirdi. "Baştan söylüyorum sen bu yüzden okulunu aksatmayacaksın." Uzay'a dönüp "Atlas büyük ihtimalle benimle ilgilenmekten fark etmez ama Balım sana emanet Uzay o okula gitmek istemese de ağlamaya kalkışsa da sen ona engel ol. Onu senden başkası durduramaz biliyorum. Söz mü oğlum?" Dediğinde Uzay "Söz Mira teyzem ama sende kendine dikkat et kızın bana emanet." Demişti. Göz yaşlarıma hakim olamayıp ağlamaya başladım.
