ETERNAL SERIES: Marry Me, Travis!

CHAPTER TWO

Ngayon, alam ko na kung anong nararamdaman ni Travis nung mga panahong ako pa ang naghahabol sa kanya noon. Ganito pala yung pakiramdam, ano?

Nakakabwisit.

Kunot noo kong pinagmasdan ang kapeng inabot sa akin ni Travis. Sa halip na tanggapin ito, wala akong ibang ginawa kung hindi ang kunot noong sumimangot habang patuloy sa paghalukipkip sa kinauupuan ko.

"Para sa 'yo, 'to, Empress."

"Hindi ako nagkakape," sagot ko na lang bago umismid sa kanya.

Kitang kita ko ang pagngisi niya sa harapan ko, kaya naman wala akong ibang nagawa kung hindi ang umismid sa kanya at manahimik na lang sa kinauupuan ko.

Tulad ng inaasahan ko simula nang magkrus ang landas naming dalawa sa Barcelona, sapilitan niya akong dinala sa airport upang iuwi sa Pilipinas. Hindi ko alam kung paano niya nagawang damputin lahat ng gamit ko—maging ang passport ko—sa bahay. May kinalaman ba ang parents ko sa pagpunta ni Travis dito?

May kinalaman ba ang mga kapatid ko? Si Kuya Lienzo ba? Imposibleng si Kuya Lienzo dahil kahit kailan, never niya akong pinuwersa sa isang bagay na alam niyang ayaw ko. Posible nga bang si Kuya Lucho? Imposibleng si Kuya Lucho dahil... kahit na madalas kaming nag-aaway, never niya naman akong ipinagkanulo sa mga taong ayaw ko. Imposible rin namang si Nathalie dahil binilinan ko na siya nung una pa lang. Mas lalo namang walang alam si Lucas dahil... hindi na ako nakapagpaalam pa sa kanya nung umalis ako.

"Kanino mo nalamang umalis ako ng Pilipinas?" kunot noo kong tanong kay Travis nang hindi na ako nakapagpigil.

Taas-noo niya akong nilingon kaya naman mas lalo lamang umarko ang kilay ko sa kakatitig sa kanya.

"Lahat ng bagay nagagawan ng paraan, Empress," aniya bago sumandal sa upuan niya na inismiran ko na lang. "Tulad nga ng sinabi ko sa 'yo noon, hinding hindi ka na makakatakas sa mga kamay ko."

Sa halip na sagutin pa siya, nagdesisyon na lang akong umismid sa hangin bago lumingon sa bintana. Ilang oras na lang ay lalapag na kami sa NAIA. Alam kong magugulat si Nathalie sa oras na malaman niyang nandito na naman ako sa Pilipinas. Baka nga pagtawanan pa ako no'n pag nagkataon.

"May... hindi ka ba nagustuhan sa huli nating pinag-usapan, Empress?"

Kunot noo akong bumaling ng tingin kay Travis na hindi ko namalayang nakatitig na pala sa akin ngayon. May lungkot sa mga mata niya na hindi ko magawang titigan. Tila ba maging ako ay nasasaktan sa tuwing makikita ko ang lungkot na iyon sa mga mata niya.

Ano nga bang hindi ko nagustuhan sa napag-usapan naming dalawa? Dahil nga ba ito sa forced marriage na kinakaharap namin ngayon?

Sa totoo lang, ayaw kong magpakasal sa kanya hindi dahil sa hindi ko siya gusto. Ayaw kong isipin ng lahat na magpapakasal siya sa akin dahil lang sa gusto ng mga magulang niya. Gusto kong pakasalan niya ako dahil ako ang mahal niya. Ayaw kong isipin na pinakasalan niya lang ako dahil gusto ko siya, dahil mahal ko siya.

Ayaw kong dumating yung time na makipag-divorce siya sa akin dahil na-fall out of love siya. Hindi ko gusto ang bagay na iyon. Ayaw kong magmukhang katawa-tawa sa harap ng lahat.

"Huwag mo nang isipin pa ang tungkol sa bagay na iyon," sagot ko na lang bago nag-iwas ng tingin sa kanya at bumuntong hininga na lang.

Mahal ko siya. Mahal ko si Travis dati. Baka nga mahal ko pa rin siya ngayon kaya nagkakaganito ang puso ko. Kung nandito lang ang Empress na nakilala niya noon, baka nga hindi pa man nakakapagdesisyon ang mga magulang niya, baka naunahan ko pa silang pwersahin si Travis na magpakasal sa akin.

Ganoon ako kabaliw sa kanya noon. Hindi ko lang alam kung bakit at kung ano nga bang nangyayari sa nararamdaman ko ngayon. Infatuated nga lang ba talaga ako sa kanya noon kaya ganito ang nararamdaman ko ngayon?