CESUR

22. Bölüm

"Ne demek onu buldum?"
"Ciddi misin sen?"
"Nerede? Iyi mi?"
Sorularının bittiğini düşünerek cevap verdim.
"Sadece yerini biliyorum ama iyi olmadığını duydum. O yüzden acele etmeliyiz."
"Tam olarak neye ihtiyacın var?" diye sordu.
"Harika hazırlanmış bir plan ve babamın evden ayrılması. "
"Çaresine bakacağız bizden haber bekle." dedi.
Ve konuşma sonlandı.
Bana mesaj gelmesini beklerken camdan dışarı bakıyordum. 
O tam burda burnumun dibindeydi ve kim bilir ne haldeydi. Onun için endişeleniyor olsamda sakin kalmalı ve Çise'yi beklemeliydim.
~~~
Beklerken uyuya kalmıştım ve pekte huzurlu bir uyku değildi. Kâbus görüp uyandığımda telefonu kontrol ettim.
'Plan hazır yarını bekliyoruz.'
Neyi nasıl yaptıkları hakkında pek bir fikrim yoktu ama çabuk halletmiş olmaları iyiydi.

~~~

Sabah masada otururken babama bir telefon geldi.
"Alo."
-
"Anladım."
-
"Ne hakkında dediniz?"
-
"Tamam geleceğim."

Telefonu kapatınca ona bakmak yerine kafamı tabağıma eğdim.

"Benefşe benim iki günlüğüne gitmem gerek.''

"Nereye?"

"Şehir dışında bir şirket satışa çıkarılmış. Onu almak istiyorum gidip kendi gözlerimle göreceğim."

"Anladım."

"Gelmek ister misin?"

Böyle bir soru beklemiyordum. Şaşırmıştım.
"Hayır deme şansım var mı?"

"Elbette."

"O zaman gelmek istemiyorum."

"Gelince yapacak güzel şeyler buluruz o halde."dedi ve masadan kalkıp yanıma geldi. Başımı öptü.
Böyle seylere karşı nasıl hissetmem gerektiğini bilmiyordum.  Ama samimi gelmediği kesindi.

~~~~
Onların planı tamamlanmış ve babam evden ayrılmıştı. Ve sırada benim planım vardı. Çise bize gelecek ve bir cırcır ilacı getirecekti. Herkesin yemeğine katacaktık. Bize bol miktarda zaman kazandırdı bu.

Plan istediğim gibi işledi ve Çise geldi sonra herkesi mutfaktan çıkartıp bol miktarda yemek yaptık. Gergin olmamıza rağmen eğlenceli olmuştu.  Herkese yemeği çok yaptık dedikten sonra tüm çalışanlara birer tabak verip olacakları beklemeye koyulmuştuk.
Buraya kadarı kolaydı.

"Hazır olmamız gerek." dedi Çise kulağıma eğilip.
Kafamı salladım.
"Herkese afiyet olsun."dedim.

Herkes mutlu mutlu gülümsedi bana doğru. Galiba bu evde gördükleri tek samimi şeydi bu.

Onlar için üzülüyordum çünkü biraz sonra hiç iyi şeyler olmayacaktı onlar için.
Hava kararmıştı ama bahçeye çıkacağımız için pek sorun olmayacağını düşünüyordum.
Kapıda duran kişiye "Biz bahçeye çıkacağız sen git yemeğini ye."dedim. Kendimden emin bir şekilde durdum karşısında.
Önce tedirgin bir şekilde bana baktı.
"Hey bir yere gitmeyeceğim emin olabilirsin. Ve istersen camdan bakarsın bize."dedim.
Resmen çocuk gibi hissetmiştim.  Ama onu ikna etmek için bir kaç basit cümleye ihtiyacım vardı.

"Teşekkürler efendim."dedi ve biz çıktık o da mutfağa gitti.

"Işe yarayacak mı?"dedim Çise'ye.
"Yaraması lazım."dedi. Ikimizde gergindik.
"Diğerleri nerde?"diye sordum.

"Arabada bizi bekliyorlar."dedi. Ona aval aval baktığımı fark edince daha açıklayıcı konuştu.
"Baran'ı oradan çıkarttıktan sonra hızlı bir şekilde arabaya götürmemiz gerek, onlara ihtiyacımız olacağını düşündüm."
"Güzel düşünmüşsün ama babamla kim ilgilenecek?"
"Onu da düşündük merak etme. Plan güzelce işlerse her şeyi anlayacaksın Benefşe fakat ilaç birazdan etki eder şu anki plan için konuşsak iyi olur."