CESUR

18.Bölüm

"Sevgilim!"dedi Baran yanında ki kızların yanında öyle bir söylemişti ki. Yani hiç mi düşünmüyor o kızların benim üstüme atlama olasılığını...

"Bunlar kim Baran!"

"İçeride tanıştık. Doğrusu, sevgilim olduğuna inanmamıştılar."dedi. İkisini de baştan aşağı süzdüm. Yani cidden güzel kızlardı. İçeridekilerden daha kapalı giyinmiş olmaları da oldukça dikkatimi çekmişti. Vücudunu göstermeden güzel olabilen kızlar cidden favorimdi.

Baran bana doğru yaklaştı. Sonra yanağımı okşadı. "Daha iyi oldun mu?"

Kafamı salladım. "Hadi gidelim."dedikten sonra kızlara selam verdik.

Oradan uzaklaşana kadar hiç konuşmadık. Ve daha sonra sessizliğimizi Baran bozdu.

"Aklını falan mı kaçırdın! Her önüne gelen seni babana götüreceğim dediğinde gidecek misin?"

"Keşke iyi dinleseydin. Ona cevap vermedim."dedim sinirle. Tamam gitmeyi düşünmüş olabilirim ama yapmadım.

"Gitmek istiyorsan şimdiden git. Geç olmadan. Çünkü benim yanımda kaldığın her süre zarfında kararım değişebilir. Gidemeyip benimle kalmak zorunda kalabilir-" konuşmasını bölüp hemen konuşmaya başladım.

"Bir yere gitmiyorum."diye bağırdım. İkimizde benim bağırmamın ardından öylece sustuk. Baran benim bağırdığımı hiç görmemişti. İşte bu yüzden o benden de şaşkındı.

Kollarımı göğüsümde birleştirdim ve arabaya doğru hızlı adımlarla yürüdüm. Arabanın kapısına vardığımda çevremde Baran'ı göremedim. O kadar dalgın yürümüştüm ki aklıma ona bakmak hiç gelmemişti. Arabanın yanında ki kaldırıma oturdum. Kafamı da arabanın kaputuna hafifçe yasladım.

Gideceğim bir yer yokken bana sürekli gideceksen şimdi git demesine anlam veremiyordum. Gidemiyordum işte. Kimsem yoktu benim. Bunu bildiği halde neden böyle yapıyordu neden?

***

Saatlerdir burda bekliyor ve etrafima bakıyordum. Ama kimse yoktu. Ve hava artık soğumuştu. Etrafta karardığı için iyice meraklanmaya başlamıştım. Ama gidecek yerim yoktu. Yani arayamazdım. Telefonumu açmaya çalışıyordum ama şarjı bittiği için iki saniye açık kalıyor ve kapanıyordu.

Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başlamıştı uykum gelmişti. Kısa bir süreliğine gözlerimi kapattım. Etrafta olan biten her şeyi hissettiğim halde aynı zamanda uyuyordum. Bu his küçüklüğümden beri vardı. Konuşmaları , arabanın seslerini , ayak seslerini hep duymuştum.

***

"Benefşe!"diye seslenen kişiye gözlerimi açıp da bakamamıştım. O kadar uykum vardı ki. Üstüme bir şey örttü.

"Ne oldu sana?"

"Sadece çok uykum var!"dedim sesini tanıyordum bu yüzden ona karşı mırıldandım.

"Neden burdasın? Kaç saattir seni arıyorum."dedi.

"Arabanın yanındayım işte."dedim. Daha çok küçük bir mırıldanma gibi çıkıyordu.

"Kimin arabası bu?"

"Senin tabiki."

"Bu bizim arabamız değil."dediğinde gözlerimi yavaşça araladım.

'Bizim' kelimesini kullandığında çok şaşırmıştım.

"Bizim değil mi?"dedim kafamı kaldırıp.

"Hayır değil hadi arabamıza gidelim."dedi beni oradan kaldırırken.

"Bir daha kaybolma!"dedi. "Neden bana iyi davranıyorsun?"