Kamergenoten

Deel 14

Vince POV
Ik deed de deur van mijn kamer dicht en pakte mijn gsm. Ik ging naar mijn contacten en drukte op de nummer van Scott zijn mama, Marie. Ze nam meteen op. "Hey Vince. Alles oké daar?" "Met mij wel ja. Maar Scott doet de laatste tijd anders. Hij is veel agressiever dan gewoonlijk. Weet jij misschien wat er is?" "Wel, euhm.. Lise ligt in het ziekenhuis." Lise in het ziekenhuis?! Daarom dat hij anders is. "Heeft hij je daarover niets gezegd?" "Nee. Hij wilt gewoon dat we hem met rust laten." "Scott toch." "Daarmee dat hij zich anders gedraagt. Dankje om het te zeggen Marie." "Dat is graag gedaan. Stuur je me als je met hem hebt gepraat?" "Ja. Zal ik doen! Tot de volgende?" "Tot de volgende." Ik legde af. Lise ligt in het ziekenhuis, daarmee dat hij zo doet. Lise is zijn beste vriendin. Al is ze maar 11 jaar, ze blijft zijn beste vriendin. Ik moet met hem praten. Ik deed de deur open en stapte meteen naar zijn kamer. "Vince. En? Ben je iets te weten gekomen?" Vroeg Caro als ze mij zag. "Mag ik eerst met hem praten?" "Ja tuurlijk." Ik klopte op zijn deur. Hij reageerde niet, maar ik hoorde wel iemand snikken. Ik deed de deur zachtjes open en deed die daarna weer dicht. "Ik weet van Lise." Hij keek me aan met rode ogen. "Weet je ook dat ze kanker heeft?!" Ik schrok. Ik wist wel dat ze in het ziekenhuis lag maar waarom ze er precies lag, had ik niet gevraagd. "Oh.. sorry Scott. Maar je kon het me toch gewoon zeggen? Dan had ik je alleen gelaten omdat ik wist wat er was." Hij kreeg weer tranen. Ik zette me naast hem en pakte hem vast. "Je weet toch dat je alles tegen mij kan zeggen." Fluisterde ik in zijn oor als hij weer begon te huilen. Zo zaten we voor de komende tien minuten lang. "Is het oké als ik de meisjes vertel over Lise? Zo gaan ze het beter kunnen begrijpen." Hij knikte en ging dan terug liggen. "Als er iets is, stuur me of kom gewoon naar mijn kamer." Hij knikte en ik ging zijn kamer uit. Caro en Camille waren druk bezig met praten over het feest van vrijdag. Halloweenfeest. Helemaal vergeten. "Is alles goed gegaan?" Vroeg Camille dan. "Ja. Ik zal zeggen wat er is." Ik nam een diepe zucht en zette me naast hun. "Dus.. Scott zijn zus, Lise, ligt in het ziekenhuis. Lise is zijn beste vriendin, ze zijn altijd onafscheidelijk geweest. Ze zouden zich altijd afzonderen van andere als er iets wat met de andere. Zoals nu, Lise ligt in het ziekenhuis, Scott zondert zich af." "Oh wow. Ik wist niet dat het zo erg zou zijn." "Wat heeft ze precies?" Vroeg Caro. "Ze heeft.. kanker." "Ow.." Zei Caro als ze recht stond en dan naar haar kamer ging. "Caro?" Zei ik voor ze haar kamer binnen was gegaan. Toen ze haar omdraaide zag ik de tranen in haar ogen. "Wat is er?" "Ik.. ik.." Voor ze haar zin afmaakte was ze haar kamer in gelopen. Ik wou achter haar aan gaan, maar Camille hield me tegen. "Laat ze even doen. Ze heeft het nogal moeilijk als het over kanker gaat." Ik knikte en zette me terug in de zetel.
Paar uur later
Caro kwam haar kamer uitgestapt met rode ogen. "Hey. Alles oké met jou?" Ze knikte maar ik zag dat het duidelijk niet goed ging met haar. "Kom is hier." Ze kwam naast me zitten en ik pakte haar meteen vast. Ze begon te huilen waardoor ik haar alleen nog maar steviger vastpakte. "Wat is er?" Fluisterde ik dan...