Kamergenoten

Deel 28

Vince POV
"Oké oké. Stop maar.." Ik deed alsof ik sliep. Geen zin om op te staan. Het is bijna kerstvakantie. Maar voor we kerstvakantie hebben, moeten we eerst examens doen. En daar heb ik nu is niet veel zin in.
"Vince.." Mijn ogen gingen meteen open. Alleen om Caro's ogen te ontmoeten. Ik glimlachte naar haar. "Ik wil niet naar de les." "Vandaag niet. Je moet naar het secretariaat. Om te zien wat je kan doen. Want met uw rolstoel kan je amper op de trappen. En er zijn ook geen liften." "Geen les dan eh." "Wel les, gewoon niet in de lokalen." Ze zuchtte. "Wees blij, jij hebt vandaag geen les. Maar ik wel." Ze lachtte. "Sorry." "Kom hier." Ik begon haar te kietelen. "Nee, Vince! Vince! Nee- ah. Hahaha- Vince!" "Ik heb je." Ik stopte met haar te kietelen en keek haar aan. Ze was aan het bij komen van het lachen. Ze is zo mooi. Prachtig zelfs. Haar ogen, haar neus, haar lippen, haar haar. Gewoon.. haar.
"Alles oké prins Vince?" "Aah. Ben ik dan een prins?" Ze knikte. "Mijn prins." De glimlach op haar gezicht deed er één op mijn gezicht groeien. Allee, het groeide eigenlijk alleen nog maar groter. "En jij bent mijn prinses." "Slijmbal." "Ik zie je rode wangentjes wel hoor." Ik knipoogde naar haar voor ik uit bed ging. "Heyyy, waar ga je naartoe??" "Mij aankleden." "Okeyy." Ik lachtte voor ik de badkamer binnen ging.
Caro POV
Nu lag ik hier.. helemaal alleen. Zuchtend. Jammerend. Alleen. Zonder Vince. "Vinceeee!" Zei ik al 'huilend'. "Mmhm?" Hij was zijn tanden aan het poetsen. "Oh, laat maar." "Nee. Wat is er?" Zei hij op een rare manier. "Poets je tanden maar eerst verder!" "Oké." Na laaaaang wachten wandelde hij eindelijk terug binnen. "Kan je me helpen mij aan te kleden?" Hij keek me eerst vragend aan. Waarom? Geen flauw idee. "Alles oké Vince?" "Huh? Oh, ja hoor." Toch leek het van niet. "Zeker?" "Uhuh." Nope. Niet dus. "Vince." Ik sloeg zacht een paar keer op een plek naast me op het bed. "Kom is hier." Hij ging zitten en keek me al glimlachend aan. "Wat is er? Je keek me zo.. vragend aan daarnet." "Wanneer?" "Toen ik je vroeg of je me wou helpen met mijn kleren aan te doen." Zijn glimlach was weg toen hij weg keek. Maar toen hij terug naar mij keek was die terug. "Wil je zeker dat ik je aankleed? Moet ik Camille anders niet gaan halen?" "Nee, je hoeft Camille niet te gaan halen." Hij leek niet overtuigd van wat ik zei. "Zeker? Ik zou me echt niet gekwetst voelen mocht je liever hebben dat Camille je helpt." "Ben je misschien.. bang?" "Bang?" Ik knikte. "Ja, omdat je.. ik weet niet." Hij zuchtte. "Ik wil je gewoon niet oncomfortabel maken omdat ik je moet aankleden. We zijn nog maar net samen dus.." Zo zit het dus. Zo iemand had ik eerder moeten vinden. "Maar lief toch." Ik legde mijn hand op zijn been. "Met jou zal ik me nooit oncomfortabel voelen." "Dat zeg je nu." Fluisterde hij. "Dat zeg ik nu, en ik zal dat blijven zeggen tegen jou." Hij keek me aan. "Ik hou van jou.." Verrast keek hij me aan. Hij zei niets voor de komende eeuwen. Het voelde toch als eeuwen. Het duurde maar 10 seconden, maar toch zijn het eeuwen. "Echt.. echt waar?" "Ik hou van jou, Vince." Het was weer een stilte. Een aangename stilte. Alhoewel, ik voelde me nerveus. Misschien was het te vroeg? Misschien vind hij me juist niet le- "Ik hou ook van jou." Nu was ik degene die verrast was...