Kamergenoten

Deel 46

Vince POV
Die journalist bleef maar vragen stellen. "Alles oké hier?" Ik glimlachte en draaide me naar Caro toe. "Ja hoor." Antwoorde ik. Ze keek me vragend aan. Maar voordat ik haar kon antwoorden of terug naar binnen sturen kwam die journalist er weer tussen. "Wie bent u mevrouw? Bent u Vince Dubois zijn vriendin?" Die gaat nu wel heel dicht bij Caro staan. Caro zette een stap naar achter maar hij ging gewoon mee. Ik zag zo dat ze haar niet op haar gemak voelde. "Wowow. Ga eens naar achter." Ik duwde hem zachtjes naar achter. Caro keek me aan met paniek. Oh nee. Ze gaat een paniekaanval krijgen. Ik nam haar vast en duwde haar de oprit weer op. Samen met haar ging ik naar binnen en duwde ik op het knopje van de poort. "Papa, wil je even gaan kijken of die journalist is buiten gebleven? En wil je dan helpen met de mannen van de meubels? Caro heeft me nodig." Zei ik terwijl ik Caro's hoofd tegen mijn borstkas aan duwde. Zo word ze weer kalm. "Rustig liefje. Ik ben hier. Ze kunnen je niets aandoen." Ze bleef hard ademen. Ze begon zelfs met huilen. "Liefje rustig oké? Luister naar mijn hartslag en adem diep in en uit." Ze begon het te doen en het hielp. Na een paar minuten was ze weer helemaal gekalmeerd. "Gaat het?" Ik nam haar hoofd vast en kuste haar voorhoofd. Ze knikte en glimlachte. "Ga maar helpen. Ik zet me even buiten." "Als er iets is roep me. Oké?" Ze knikte en wandelde naar de tuin. Ik wandelde naar buiten en nam over van papa. Ondertussen was bijna de helft uit de vrachtwagen. Het meeste staat binnen maar er staan wel een paar dingen buiten voor de deur. Zoals bijvoorbeeld de zetel. Die net iets te groot is om door de deur te geraken. Gelukkig hebben we van die grote ramen die we kunnen open doen.
Caro POV
Ik had weer een paniekaanval. Iets wat bij mij niet zo vaak voorkomt. Eigenlijk alleen op hele stressvolle momenten. Zoals dit bijvoorbeeld. Ik zat in het gras. Aan het spelen met het gras. Er kwam iemand naar buiten gewandeld. "Alles oké?" Ik knikte. "Ja hoor. Vince heeft me geholpen." Philippe glimlachte. "Die journalisten weten gewoon van geen ophouden. Na een tijdje word je dat gewoon en vergeet je dat ze er zijn." Opnieuw knikte ik. "Weet ik. Maar ik zou het niet hebben gekregen moest
die niet zo dicht komen staan." "Dat is er inderdaad wel over." Ik keek even naar boven. De zon scheen. Er waren een paar wolken. Maar niet veel. Daarnet bij mijn aanval zag het maar grijs. Maar toen ik weer buiten kwam scheen de zon weer. Mama en papa.. ik zuchte weer. "Is alles al bijna binnen?" "Euh.. geen idee." Ik lachte en stond op. "Ik ga eens kijken. Kwam Olivier nog naar hier?" Philippe knikte. "Hij heeft net laten weten dat hij onderweg is." Ik knikte en wandelde naar de oprit. Ik was verrast als de vrachtwagen weg was. De zetel stond nog wel buiten maar al de rest stond precies binnen. "Ah liefje, hey. Is er iets?" Ik schudde mijn hoofd. "Is de vrachtwagen al weg?" Hij knikte. "Alles is eruit. Ik heb gezegd dat ze mochten gaan. Ik zal met papa de zetel binnen zetten. En Scott is ook onderweg." Ik knikte en legde mijn armen rond zijn nek. Hij glimlachte en zijn armen gingen rond mijn middel. "Ik zie je graag." Zei ik. "Ik zie jou graag liefje." Hij kwam dichter en kuste mij. Niet voor lang want iemand belde hem. "Hallo? Ah papa hey. Ah ja oké." Ik keek hem vragend aan. "Papa is er." Ik knikte en ging naar binnen. Daar drukte ik op het knopje en de poort ging open. Al die journalisten staan daar nog. Nu foto's aan het trekken van Olivier in de auto...