Kamergenoten

Deel 41

Caro POV
"Aangenaam iedereen. Ik ga nu wel even naar Maria en Kyona, oké lief?" Vince knikte. Ik gaf hem nog een kus en wandelde dan naar Maria & Kyona. "Hey!!" "Caro, hey!" Ik gaf ze om de beurt een knuffel. "Hoe is het geweest?" "Heel goed. Het was tof." Kyona knikte. "En volgende week houseparty?" "Binnen 14 dagen." Ik knipoogde naar Maria en lachte dan. "Eerst alles op orde zetten en dan feestje." "Doe maar op u gemak. Voor mij hoeft er geen feestje te zijn." "Weet ik wel. Maar ik wil het doen. En Vince vond het ook wel tof." Maria knikte. "En euhm.. kindjes?" Ik verslikte in mijn speeksel. "Kindjes?" Maria lachte. "Nu nog niet Maria." "Je bent wel al bijna 23 eh." "Tijd zat dus." Ze rolde met haar ogen. Net toen Kyona iets wou zeggen kwam Camille eraan gewandeld. "Hey Maria, Kyona." "Hey Camille. Is het voor jou daarstraks ook meegevallen?" "Ja hoor. Het was geweldig." Camille glimlachte. "Lien, Merel vroeg of je haar oorbellen had." "Oorbellen? Welke oorbe- Oh die! Ik ga ze meteen halen. Ik ben direct terug!" Snel liep ik naar boven.
Vince POV
"Ik ben direct terug!" Ik keek richting Caro en zag haar met haar kleed in haar handen naar boven lopen. "Ik ben zo terug." Ik ging Caro achterna. Misschien is het nu de tijd om het af te geven. "Hey liefje, wat doe je?" Ze schrok en draaide haar om. "Vince! Mij zo laten verschieten." Ik lachte en wandelde naar haar toe. "Wat doe je nu?" "De oorbellen van Merel pakken." Ik knikte. "Kan je als je ze hebt afgegeven terug naar hier komen? Ik moet je iets geven." "Euh oké..?" Ik glimlachte en liet haar naar beneden gaan.
Na twee minuten kwam ze terug. Ik sloeg even op een plaats naast mij op bed zodat ze wist dat ze moest gaan zitten. "Wat is er nu?"
Caro POV
"Ik moet je iets geven.." Zijn hand ging achter hem en hij toonde die weer met een envelope in zijn hand. "Wat is dat?" Hij trok zijn schouders op en glimlachte. "Da's voor jou. Maak open." Ik nam de envelope aan en deed wat hij zei. Ik voelde de tranen al opkomen als ik zag van wie hij was:
Liefste Caro,

Mama hier. Vandaag ben je afgestudeerd van de universiteit. En ik ben zo ongelofelijk trots op jou. Deze brief betekent wel dat ik er niet meer ben. En dat Monique voor jou al die tijd al heeft gezorgd. Weet dat ik van hier boven over je waak. Ik ben altijd bij jou schat. Altijd. In je hart. Doe wat je graag doet, wees wie je graag bent. Vergeet dat nooit.

Liefs
Mama

"Maar.. hoe?" Vince veegde mijn tranen weg. "Monique vroeg of ik hem aan jou kon afgeven. Zij zal vast wel meer weten." De tranen stopten niet over mijn wangen te stromen. "Ik mis mama, en papa." "Weet ik liefje. Maar ze zijn altijd bij jou, hier." Vince legde zijn hand op mijn hart. "Altijd." Ik knikte en legde mijn hand op die van hem.
"Gaan we terug naar beneden? Of ze gaan zich nog afvragen waar we blijven." Vroeg Vince na vijf minuten. Ik knikte en stond op. "Maar eerst moet je misschien die zwarte strepen van je gezicht doen." "Welke?" Vince wees naar mijn gezicht. Snel draaide ik me om en keek in de spiegel. "Oei." Ik lachte en nam een doekje. Ik deed geen nieuwe mascara op, geen zin. Nadat ik Vince zijn hand vast had genomen gingen we naar beneden...