Kamergenoten

Deel 24

Caro POV
"En, wanneer ga je iets tegen Vince zeggen?" "Over wat?" Gedraag je verward Caro. Ze mag niet weten dat je op hem verliefd bent.
"Komaan Caro, ik ben niet blind eh. Ik zie ook wel dat je verliefd op hem bent." "Waaaat? Ik verliefd? Op Vince? Pffffft." Ik begon te lachen. Nerveus. "Caro." Ze keek me aan met een blik van; 'Ik ben niet blind of achterlijk'. "Ik weet het niet." "Hij heeft het toch al gezegd? T'is nu of nooit!"
Nooit dan zeker..? "Waarschijnlijk denk je nu, nooit. Maar Caro, als je het later zegt is je kans al verkeken. En dan ga je meer pijn hebben dan ooit. Wil je dat?" "Nee. Maar.." "Niks te maren." Ik heb er echt geen zin in. Ik ben.. bang? Maar waarom? Ik heb zelf geen flauw idee waarom.
"Jij. Nu. Kamer Vince." "Caaaam." "Nu." Ze stond op en begon me uit de kamer te duwen. Maar Vince zat in de living. "Vince. Caro moet iets zeggen. Ze gaat zich al klaar zetten in je kamer." "Euh.. oké?" Ze duwde me verder. Toen we de kamer binnen waren duwde ze me op bed. "Doeiiiiii!" "Camil- Vince.. hey." "Je wou iets zeggen?" "Euhm.. ja?" Hij keek me vragend aan. "Alles oké?" Ik knikte. Niet dat alles echt oké was. Maar het moest wel. Maar ik wil het niet.
"Vince ik.. ik euhm.." Komaan Caro.
Doe het. Doe. Het. Ik kan het niet! "Sorry ik kan het niet!" Ik liep weg. Uit zijn kamer. Uit het appartement. Uit het gebouw. "Caro! Wacht!" Hoorde ik nog achter me aan. Ik kan het niet.
2uur en 27 minuten later
(Een beetje specifiek zijn kan geen kwaad)
Diepe zucht. Ik zit hier al.. 2uur en 16 minuten. Ik heb al 13 gemiste oproepen, 37 berichten. Dat allemaal van Cam, Vince, Scott en.. mama. "Caro?! Eindelijk!" Ik draaide me om. Vince. Neeeeee. Nog een diepe zucht. Waarom?! "V-vince.." Hij glimlachte naar mij. Hij zette zich neer en keek naar waar ik al meer dan 2uur naar zat te kijken. "Prachtig toch?" "Wat?" "Dit uitzicht." Hij knikte. Nee jong. Ik ben dit beu gezien. Ik was beter gewoon blijven wandelen in plaats van te stoppen en op een bankje te gaan zitten. Niet leuk. Niet mooi. Leven is gewoon niet leuk. Zeker Niet als je nog moeten zeggen dat je verliefd bent op iemand. Nog erger.
"Waarom ben je weggelopen?" "Oh.." Omdat ik het wou? Het duurde even voor ik antwoorde. "Ik.. ik wou.. ik weet het niet." "Gaat het om wat je wou zeggen tegen mij?" "Een beetje." Hij keek me met een zachte blik aan. "Je weet, je kan alles tegen mij zeggen." Behalve dit dan. Oké Caro, je moet dit nu doen. Niet morgen. Niet volgende week. Nu. "Oké." Diepe zucht. En... nu! "Ik.. ik ben ook verliefd op jou." ...