Kamergenoten

Deel 44

Caro POV
Ik stond in mijn lege kamer. Het voelt.. raar. Alhoewel. Ik heb eigenlijk al vier jaar lang niet meer in deze kamer geslapen. Dus zo raar is het niet. Maar toch.. nu zal ik hier echt nooit meer slapen. Nu is hij echt leeg.
"Lien? Waar ben- Ah hey. Hier ben je." "Cam.. hey." Camille ging naast me zitten. "Moeilijk?" Ik schudde mijn hoofd. "Eigenlijk niet. Ik ga het hier wel missen." Ze glimlachte. "Ik ga jou missen. Het gaat zo stil zijn nu." Ik glimlachte terug. Al snel waren we alle twee aan het huilen. "Kom vaak langs Lien. Anders kan ik het niet aan." "Natuurlijk. Maar jij ook. Jij bent altijd welkom." Ze knikte. "Kom. Ze zijn aan het wachten." We stonden op en gingen naar beneden. Beneden ging ik naar Vince toe en begon ik hem te knuffelen. Hij kuste mijn haar en wreef over mijn rug. Hij had door dat ik het een beetje moeilijk had. En dit kalmeert mij. Altijd. Ik luisterde naar zijn hart. Het helpt.
"We gaan vertrekken." Hoorde ik Olivier zeggen. Ik liet Vince los en ging naar Bart & Monique toe. "Danku voor al die jaren. Ik ga jullie missen." Ik stond weeral te huilen. "Meisje toch. Graag gedaan." Ze trokken mij in een knuffel. "We zien je graag." "Ik jullie ook." Na de knuffel ging ik naar Camille toe. Ook zij was weer aan het huilen. "Ik ga je missen Lien." "Ik jou ook." En we knuffelden elkaar. Heel lang. Maar het duurde niet lang genoeg. "Liefje?" Ik liet ze los en keek Vince aan. Hij glimlachte en deed teken dat we door moeten. "Tot binnen een week." Ik zwaaide naar hen en ging mee met Vince. Hij nam mijn hand vast. We stapten in zijn auto en vertrokken richting ons huisje. We hebben een huis gekocht. Net iets kleiner dan het huis van zijn vader. En ook iets kleiner dan die van Monique & Bart. Net geen villa eigenlijk. Maar groot genoeg. En ook een grote tuin, met een zwembad. Iets wat ik heel graag wou.
Vince heeft voor zijn 22ste verjaardag een auto gekregen van Olivier. Een zwarte BMW. Vijf zitplaatsen want 'Voor mijn kleinkinderen.' Ik en Vince hadden ons bijna verslikt toen Olivier dat zei. Ik heb nog geen auto. We gaan eigenlijk deze week kijken voor een tweede auto. Maar het wordt nog een lastige keuze. Ik kan maar niet kiezen welke ik wil. Daarom heb ik er nu dus nog geen. Maaaaaar.. gelukkig kiest Vince mee. Ik zie me al thuis komen met twee auto's of met geen.
"We zijn er." Ik keek naar buiten en zag ons huis. Ik glimlachte en stapte uit. "Aan u de eer mijn lief." Vince gaf mij de sleutel. Ik lachte en nam de sleutel aan. Ik stak hem in het slot en opende de deur. Ik wandelde naar binnen en keek even rond. Het is officieel nu.. "Scheelt er iets? Ik dacht dat je dit wou?" Vroeg Vince een beetje bezorgd. "Er scheelt niets lief. Ik ben gewoon blij dat we eindelijk gaan samen wonen."
Ik legde mijn armen rond zijn nek en glimlachte. "Eigenlijk hebben we al vier jaar lang samen gewoond." "Maar nu is het alleen ons twee. Niemand anders." Hij glimlachte en kuste mij. Iemand schraapte zijn keel wat ons deed weg kijken van elkaar. "Die dozen gaan zelf niet naar binnen wandelen hoor." Zei Olivier. Ik lachte en volgde hem dan naar buiten. Vince volgde ook. Onze meubels worden binnen een uur geleverd. Dus als we tegen dan alle dozen binnen kunnen zetten heeft de vrachtwagen plaats op de oprit. We hebben geen grote, maar ook geen kleine oprit. Ik moet wel zeggen, de garage is best groot. Een dubbele.
Bon.. ik ga maar verder helpen met de dozen. Tot binnen een uur?...