KLAAR
Caro, Camille, Vince en Scott gaan naar de universiteit. Ze krijgen te weten dat ze samen in een kamer zitten. Gaat dat goed? Of gaat dat niet goed? Worden Varo en Scamille uiteindelijk een koppel? Dat kom je in dit verhaal te weten!
Hoogste #...
Caro POV "Echt? Caro sorry! Sorry, sorry, sorry!" "Cam, het geeft niks." "Nee ik beloof dat ik voor jou ga zorgen! Beloofd!" "Nee dat hoeft, en daarbij.. ik heb toch al iemand die voor mij gaat zorgen." Ik glimlachte naar Vince, waardoor hij naar mij begon te glimlachen. "Oelala." Vince zijn hoofd draaide direct naar Scott. "Wees blij dat we hier niet iets anders aan het doen zijn. Zoals jullie twee." "Ey!" Scott gaf hem een duw tegen zijn schouder. "Tis toch waar?" Scott rolde zijn ogen terwijl wij begonnen lachen. Allee, ik en Vince toch. Camille had een heel rood gezicht. "Is er iets Cam? Je ziet zo rooood." Ik knipoogde naar haar. Nu was het Camille die haar ogen rolde. "Niet onze schuld dat jullie zo.. nodig waren." "Stop. Stop stop stop. Ik hoef het niet meer te horen." Ik lachtte opnieuw. Later Mijn hoofd lag op Vince zijn borst. Zijn handen zaten in mijn haren. "Alles oké met jou? Geen pijn?" Ik schudde Mijn hoofd. "Alleen liefde." Ik giegelde als hij begon te lachen. "Bij mij ook." Zei hij na een lange comfortabele stilte. 3uur 's nachts "Liefje, word wakker. Lief." "Nee.. nee.. Nee! Alstublief! Ne-" "Caro!" Ik sprong recht. Mijn kaken waren nat. Mijn voorhoofd was nat. Ik was helemaal aan het beven. En dat allemaal door een nachtmerrie. Opnieuw. "Hey, het is oké. Ik ben hier." Ik keek hem aan. Hij leefde. Hij was niet vermoord. Gelukkig. Ik begon te huilen. Hij pakte me vast en zei niets. In stilte lagen we daar. "Probeer nog wat te slapen." Ik schudde mijn hoofd. "Ik kan niet." "Die nachtmerries zijn niet echt lief. Ik ben hier. Tesnoods red ik je van alle die monsters." Ik glimlachte. "Nog eventjes." "We moeten binnen een paar uur terug opstaan. En als we nu niet gaan slapen, gaan we ons bed niet uitgeraken vrees ik." Ik zuchtte. "Oké. Alleen als jij mij vasthoudt." "Altijd." En dat deed hij ook. Hij hield me stevig vast. En niet veel later lagen we alle twee al terug te slapen. Camille POV "Scottie.. baby. Wakker worden." "Hmmm." "Scottieeee." Hij deed zijn ogen open. Zijn prachtige bruine ogen. "Goeiemorgend." "Morgen baby." Hij glimlachte. Hij pakte me vast. "Nu moeten we er echt uit." "Oké oké." Alle twee stapten we uit bed en begonnen we ons klaar te maken. "Zouden de twee tortelduifjes al wakker zijn?" "Waarschijnlijk." "We gaan het dan weer kunnen horen ze. 'Cam, weer overslapen? Of weer te druk bezig geweest?'" Zei ik waarbij ik mijn ogen speels rolde. Hij lachte. "Kom, we gaan ontbijten." Als we de living binnen wandelde was het nog donker. Het was precies nog nacht. "Volgens mij slapen ze nog." "Ik zal ze wakker maken. Zet jij de tafel?" Hij knikte en ik wandelde richting Caro's kamer. Ik klopte aan maaf niemand reageerde. Dus deed ik de deur heel stilletjes open. Toen ik hen kon zien liggen begon ik bijna te schreeuwen. Ze lagen daar zo schattig! Ik pakte stiekem een foto voor ik ze wakker maakte.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Tortelduifjes, wakker worden." Geen één van de twee bewoog. "Wakker worden." Nog steeds niemand dat bewoog. "Zeg, zijn jullie dood?" Opnieuw. "Oké, de moeilijke manier dan." Ik wandelde richting het raam en deed de gordijnen open. "Doe.. doe dat gordijn dicht!" "Nee. Het is tijd om op te staan." "Ik wil niet." Caro legde haar hoofd in Vince zijn nek. Vince was nog steeds aan het slapen. Denk ik toch. Hij glimlachte toen Caro haar hoofd in zijn nek legde. "Als jullie nu niet wakker worden gaan jullie te laat zijn." "En dan?" "Lien!" Ik begon hun alle twee te duwen. "Opstaan!" "Oké oké. Stop maar." ...
