Kamergenoten

Deel 26

Vince POV
"Wel. Ze heeft haar been gebroken." Ocharme. "Wonen jullie samen?" Ik knikte. "Dat is goed. Want ik denk wel dat ze veel hulp gaat nodig hebben. Het is geen gewone breuk. Eerst gaan we er natuurlijk een gips op doen. En dan komt uw terug binnen een maand. Als dat de breuk naar een gewone breuk heeft gedaan dan moet uw in gips voor 6 weken. Maar als dat niet heeft geholpen dan moeten we u opereren." Caro's gezicht veranderde helemaal. "O..opereren..?" De dokter knikte. "Geen zorgen hoor, de kans is groter dat je been gewoon nu in de gips zal genezen." Caro bleef bang kijken naar de dokter. "We gaan nu de gips eraan doen dus als u mevrouw wil vooruit duwen en mij volgen alstublieft." Ik knikte en begon Caro in haar rolstoel vooruit te duwen.
"Ik wil niet geopereerd worden." Fluisterde ze. "Hey. Ik ben er zeker van dat je been in de gips beter wordt. De dokter heeft gezegd dat die kans het grootste is." Ze knikte maar je kon duidelijk zien dat ze nog steeds niet overtuigd was. Ik wou stoppen, maar we waren net aan de kamer waar ze haar gips op gingen doen. "Meneer u zal even buiten moeten wachten." Ik knikte en ging buiten staan. Bezorgd want ik wist dat Caro dit niet zou willen.
Na ongeveer een halfuur kwam de dokter weer buiten met Caro die gips rond haar been had. "Ik moet nu nog de laatste papieren invullen en dan mogen jullie naar huis." Ik knikte opnieuw en begon Caro terug vooruit te duwen. "Alles oké?" "Jaja.." Niet dus. Als hij klaar was met de papieren duwde ik Caro naar de auto. Ik starte de auto niet meteen van zodra we erin zaten. "Gaan we nog vertrekken?" Vroeg ze met een gebroken stem. "Lief.. wat is er?" Ze bleef naar haar benen kijken. "Niks." "Jawel. Vertel." Ze deed niks. Behalve naar haar benen kijken, niks. "Lief, je weet je kan alles tegen me zeggen. Ik ben hier voor je." Ze schudde haar hoofd voor ze begon te huilen. "Ik-" Ze begon zo hard te huilen dat zelfs ik bijna begon. "Hey hey hey. Kom hier." Ik pakte haar vast. "Alles komt goed. Echt waar." Ze bleef huilen. "Da's niet- da's niet waar." "Jawel. Ik beloof je, jouw been zal in de gips genezen. Zonder operatie. Ik ben sowieso aan je zijde." Ze keek me met rode ogen en betraande wangen aan. De tranen liepen nog van haar gezicht, maar minder hard dan daarnet. "Dank je." "Hey, je hoeft geen dank je te zeggen. Ik ben wel je lief eh. Ik ben ervoor jou." Ze glimlachte zacht voor ze giegelde. "Wat is er zo grappig?" "Niks niks." Ik keek haar met een speelse blik aan voor ik haar vast pakte en haar een kus gaf.
Terug thuis
"Lien?! Omg! Alles oké?!" "Jaja. Alles prima." Ze glimlachte naar me. Natuurlijk glimlachte ik terug naar haar. Scott kwam net het appartement binnen gewandeld. "Yo bro." "Hey." "Alles oké hi- Wow Caro. Wat is er met jou gebeurd?" "Gevallen." "Precies iets te hard." Ze knikte. "Gaat het?" Ze knikte opnieuw. "Maar ander onderwerp, ik heb eten bij." "Wat?" "Frieten natuurlijk!" "Yes!" Riep Caro enthousiast. We lachten allemaal en gingen dan aan tafel zitten. "Hoe heb je eigenlijk je been gebroken?" Vroeg Camille aan Caro. "Wel, dat komt omdat iemand me zo nodig hard had moeten sleuren omdat ze alles wou horen over mij en Vince waardoor ik dan viel op mijn been en het nu gebroken is." Ze glimlachte naar Camille voor ze begon te lachen...