Kamergenoten

Deel 38

Caro POV
"Allee, wij vier eigenlijk." Ik wees naar mij, Vince, Scott & Camille. "Ik verwacht dat jij dan naar mij stuurt eh Caro?" "Jaja Yemi, geen zorgen." Hij knikte 'streng' terwijl ik gewoon begon te lachen. Yemi en ik hebben een speciale band. Niemand zal het ooit kunnen snappen. We snappen het soms zelf niet eens. Och ja.. who cares? We doen wat we willen.
2 uur later
"Bon Varo, wij gaan maar eens door." "Varo?" Yemi knikte vrolijk. "Jep. Dat is Caro & Vince in elkaar. Net bedacht." Ik gaf hem een schouderklopje en lachte dan zacht. "Tot de volgende. En niet vergeten te sturen!" "Ik zal je sturen Yemi, geen zorgen. Byeeee!" En toen waren we nog met twee. Ik en Vince. Helemaal alleen. Camille & Scott waren daarnet al weggegaan. "Jij hebt de beste vrienden." Ik keek hem al glimlachend aan. "Ik weet het. Ze zijn er altijd voor mij. Vooral Yemi. Ik weet niet wat ik zou moeten doen zonder hem." "Dat heb ik dus met Scott." Ik gaf Vince een kus en legde me dan neer op mijn bed. "Ben je moe?" "Nee.. ja." Hij lachte als hij zich naast mij neerlegde. "Morgen onze punten.." "Oei?" Ik keek Vince vragend aan. "Tja.. ik weet niet of het zo goed gaat zijn." "Lief toch, geen zorgen. Het zal vast en zeker prima zijn." Hij trok zijn schouders op en zuchtte. "Kom eens hier jij." Ik trok hem naar mij toe en kustte hem zacht. We glimlachten alle twee tijdens het kussen door. "Ik hou van jou." "En ik hou van jou, mijn allerliefste onhandig meisje." Hij trok meteen een pijnlijk gezicht als ik hem pitste. "Komt ervan." Hij trok een pruillip als ik gewoon onschuldig glimlachte. "Dat deed pijn hoor." Ik trok mijn schouders op. "Tja.. dat heb je als je dit meisje onhandig noemt." "Ik heb mijn been hier niet gebroken eh." Ik keek hem aan, en al snel veranderde zijn gezichtsuitdrukking. "Ik zwijg." Al knikkend zette ik me weer recht en stapte langzaam uit mijn bed. "Waar gaan we naartoe?" "Ergens." "Lieeeeeeeeeeeffff.." Ik lachte en wandelde langzaam naar beneden. "Owowow. Van Beem wij gaan niet alleen van de trap!" "Te laat. Ik ben al beneden." Ik deed een buiging en wandelde dan naar de keuken. "Oh, hey Mon." "Ah Caro'tje. Wil je iets?" "Mag ik misschien mijn zak chips? En twee cola's?" Monique knikte en ging de kast in (opbergkast). "Ik zal wel meegaan naar boven, je kan anders toch niet naar boven." "Oh dat hoeft niet hoor. Wacht, ik ben zo terug." Al vragend knikte ze en ik liep naar de hal. "VINCE!?" Al snel kwam hij Camilles kamer uitgelopen en liep de trap af. "Alles oké?!" Ik knikte en nam hem mee. "Ik heb mijn drager mee." Ik wees naar Vince en lachte. Net als Monique die ook begon te lachen. Terwijl Vince vragend naar mij keek. "Daar, die zak chips en twee cola's kan je wel dragen eh?" Hij knikte en nam het al speels zuchtend aan. "Danku lief." Vince schudde met zijn hoofd en ging weer naar boven. "Slaapwel Mon." "Slaapwel schat." Ze gaf mij nog een kus op mijn voorhoofd en liet me naar boven gaan. Na zeker vijf minuten was ik eindelijk boven geraakt. Naar beneden gaan gaat makkelijker dan naar boven. En zeker alleen. "Eindelijk zeg, waar was je?" "De trap op proberen te gaan." "Had mij dan geroepen!" Ik trok mijn schouders op en zette mij neer op mijn bed. "Kom je nog naast mij liggen? Dan kunnen we starten met de film." Vince sprong op mijn bed en legde zich naast mij. "Ow jong, sebiet zakken we door." Hij gaf mij een por in mijn zij en legde dan zijn armen rond mijn middel. "Ik hou van jou." "En ik hou van jou springbeest."