Kamergenoten

Deel 25

Caro POV
Slecht idee. Waarom heb ik het nu gezegd?! Natuurlijk, we weten allemaal dat hij een paar dagen geleden had gezegd, 'Ik ben verliefd op jou Caro', maar zou dat nu ook nog steeds zijn? "Echt? Ben je echt verliefd op mij?" "Ja." Hij keek me verrast aan voor er een glimlach op zijn gezicht verscheen. En toen werd ik verrast. Door Vince die mijn hoofd vastpakte en me dan kuste. Wow, onverwacht. Wel blij eigenlijk. Blij dat hij zijn gevoelens nog niet was verloren. Het zou wel wat vroeg zijn maar nog steeds. Na een paar seconden trok hij weg. Mijn glimlach was te breed dat mijn kaken zeer begonnen te doen. "Je hebt er precies lang op gewacht." Zei hij met een grijns als hij mijn gezicht zag. Ik voelde mijn kaken rood worden. "Misschien.." "Geen zorgen, ik ook." Mijn glimlach werd nog breder, als dat zelfs kon.
"Dus.. de vraag is nog niet gesteld maar, wil je mijn vriendin zijn?" "Natuurlijk!" Ik was iets te enthousiast want we vielen op de grond als een poging dat ik hem wou knuffelen. "Sorry." Hij glimlachte naar mij. Die glimlach.
Terug in het appartement
"Heyyyy Caro!" "Hey..?" "En en en?!" "Wat en?" Ze keek met haar ogen naar mijn hand die in Vince zijn hand was. Ik had het kunnen denken. "Oh dat." "Ja dat!" "Het is niets." Ze keek me met ongeloof aan. "Niets?! Hoe kan dat nou niets zijn?!" Ik keek op naar Vince, hij keek naar mij met een grijns. Hij liet mijn hand los en wandelde naar de keuken toe. "Vince!" Hij trok zijn schouders op en verdween in de keuken. Ik zuchtte voor Camille mij naar haar kamer trok. "Cami- Auw!" Ik viel op de grond. Het voelde niet als gewoon vallen. Meer als; vallen-en-iets-gebroken-hebben. "Oei, gaat het?" "Nee? Ik weet het niet. Het blijft pijn doen." Ze knikte en ging dan weg. Snel kwam Vince de kamer binnen. "Hey, alles oké?" "Beetje." Hij pakte me op en bracht me naar mijn kamer. "Zal ik bij jou blijven?" Ik knikte en glimlachte. Hij glimlachte terug. Daar zaten we dan. Te knuffelen.
Een uur later
Ik werd wakker alleen in het bed. Zonder Vince. Gezellig. Ik stond recht maar dat viel al gauw uit de hand. Daar lag ik dan weer, op de grond. Ik was niet hard gevallen, dus ze zouden mij niet hebben gehoord. Mijn gsm lag gelukkig in mijn kamer. Ik probeerde hem te pakken, maar dat gaf mij alleen nog maar meer pijn dan ervoor. Oké, er is iets gebroken of gekneust. Het duurde lang voor ik mijn gsm eindelijk vast had. Ik belde Vince en wachtte tot hij opnam. "Ja?" "Ik denk dat ik naar het ziekenhuis moet." Ik hoorde niks meer. Hij had afgelegd. En dat moest dan mijn lief-
"Ik breng je naar het ziekenhuis." Oh. Te vroeg gedacht Caro, te vroeg. "Dankje." Dat kwam er heel stil uit. Zelfs stiller dan een muis.
In het ziekenhuis
Vince POV
"En dokter?" Vroeg ik. Caro zat rustig in de stoel, te wachten tot de dokter iets ging zeggen. Maar geduld was iets lastig bij mij, vooral bij dit soort zaken.
"Wel.." ...