Kamergenoten

Deel 32

Caro POV
"Hoe ben jij in de zetel geraakt? Toch niet gewandeld eh?!" "Neenee lief. Scott heeft mij geholpen." Hij knikte opgelucht. Vince zette zich naast mij. "Geen les. Eindelijk." "Ma jongen toch." Ik duwde hem al plagend. "Seeeg." Ik lachtte. Mijn hoofd legde ik op zijn schouders als we iets op tv opzette. "Ging je Caro niet verwennen?" Camille verstoorde mijn dutje. "Camilllllle.." "Oei, sorry Lien." Ik rolde met mijn ogen voor ik ze weer dicht deed. "Vince?" "Dit is verwennen." Ik kon toch niet meer slapen dus deed ik mijn ogen maar terug open. Cam schudde op dat moment met haar hoofd. "Nee! Verwennen is luxe. Cadeautjes, etentjes.." "Voor jou. Niet voor Caro." Dat is waar. Ik hoef echt geen cadeautjes of etentjes. Ik weet dat hij me graag ziet. Hij mag het tonen, ik zit daar niet mee in. Maar dan op zijn manier. Niet de basismanier. "Voor Caro is dat ook! Toch Lien?" Ik schudde mijn hoofd. Ze legde haar hand dramatisch op haar hart en deed alsof ze gestoken werd in haar hart. "Wat? Ik dacht dat ik je kende Lien." Zo dramatisch. Ik hou ervan. Ik begon te lachen. "En daarbij, tis niet alsof we beneden kunnen geraken eh? De lift is kapot." Camille knikte. "Ja oké." "Je bent een dramaqueen babe." Scott kwam er plots ook bij. "Laat mij is niet zo verschieten Scott!" Zei ik als ik een kussen naar hem gooide. "Auw." "Nog een dramaqueen. Echt wel een goei koppel dan. Twee dramaqueens." Vince schudde met zijn hoofd. "Neenee lief, dramaqueen en -king." "Juist." We begonnen alle twee te lachen als zij gewoon met hun ogen rolden. "Haha. Grappig." "Ja eh?" We begonnen juist nog harder te lachen. "Is het nu gedaan ja?" Ik en Vince schudden met ons hoofd en zeiden tegelijk "Nee." Cam stond op en wandelde naar haar kamer. Scott wandelde achter Camille aan. Ik wist dat Cam speels 'boos' was. Ik kende haar nu te goed. Maar Vince had het niet door. "Camille? Sorry!" "Lief, je moet niet sorry zeggen." Hij keek me aan. "Jawel. Ze is boos dat zie je-" "Ze speelt boos." Verward keek hij me aan. "Maar.. wat?" "Ik ken haar goed genoeg. Geen zorgen." Hij knikte gewoon naar mij voor hij me zacht kuste.
Camille kwam al snel terug toen ze hoorde dat Vince dacht dat ze echt boos was. "Vince! Sorry, ik was niet- oh. Ik laat jullie wel." We keken haar aan. "Wat?" Toen begonnen ik en Vince te lachen. Waarom? Geen flauw idee. Maar ik denk dat we alle twee vonden dat het op één of andere manier grappig was. "Wat? Waarom lachen jullie?" Vince had iets gezien wat ik niet had gezien. "Je hebt daar iets." Hij Wees naar zijn nek. Toen ik het ook zag begon ik nog harder te lachen. Camille werd helemaal rood. "Euhm.. doei!" En toen was ze weg. We schoten alle twee harder in de lach. Ik schudde mijn hoofd. "Die twee kunnen echt niet zonder." Hij snapte wat ik bedoelde en lachtte. "En ik kan niet zonder jou." Hij gaf een tikje op mijn neus. Ik bloosde zacht en kuste hem. Toen we terug trokken nestelde ik mijn hoofd in zijn nek. "Ik hou van jou." Fluisterde ik naar hem. "Ik hou van jou, lief." Ik bloosde. Hoe kon je nu niet blozen als hij het zegt? Ik bedoel maar.. heb je hem al eens gezien? Ik kan zelfs niet eens geloven dat hij met mij samen wilt zijn. Hij is knap, intelligent, lief. En ik? Een seut. Met een bril. Niemand wilt toch met mij zijn. Dat hebben ze vroeger toch vaak gezegd...