Kamergenoten

Deel 36

Caro POV
1 maand later
Vandaag gaan ze kijken of mijn been genezen is. Ik hoop van wel want ik wil echt geen operatie doen. Nu zat ik met Vince in de wachtzaal. Tussen ons gaat het ook heel goed. Hij heeft me veel geholpen. "Mevrouw Timmers?" Vince stond op en begon mijn rolstoel te duwen. "Oké, u mag op dat bed gaan liggen." Ik knikte en stond op. Natuurlijk wel maar op één been. Vince hielp me met rechtstaan. "Er gaat zo een verpleegster u komen halen. Dan kan ik checken of je been genezen is of niet. Tot straks." Ik knikte opnieuw en nam Vince zijn hand vast. "Hey.. het komt goed eh liefje. Ik ben hier bij jou." Ik glimlachte naar hem. Hij is zo geweldig. Hij weet hoe hij me altijd kan troosten.
Halfuur later
"Dag mevrouw Timmers. Ik kom u halen voor het onderzoek." "Oké. Tot sebiet lief." Vince gaf me nog een kus op mijn hoofd en dan begon de verpleegster het bed vooruit te duwen.
Na een kwartier lag ik alweer in mijn kamer. "Hoe is het gegaan liefje?" Ik trok mijn schouders op. "Ze hebben de gips eraf gedaan, onderzocht en me dan terug naar hier gebracht. Dus ik weet het niet. Het voelt wel goed aan mijn been. Zo zonder gips. Hij kan weer ademhalen." Vince knikte en lachte zacht. Hij gaf me een kus. "Ik hoop maar dat het goed is gekomen. Ik wil echt geen operatie.." "Liefje toch, ik ben er zeker van dat jou prachtige been is genezen." Ik lachte. "Wat is er niet prachtig aan mij?" Vroeg ik om te plagen. "Niets. Alles is prachtig aan jou. Nee wacht.. beeldschoon!" "Lief toch." Ik lachte weer en gaf hem een kus.
"We hebben je resultaten mevrouw Timmers. En ze zien er goed uit. Je been is genezen, maar je moet wel nog zes weken in het gips. Dat weet je eh?" Ik knikte opgelucht. Ik kneep in Vince zijn hand. Hij keek me glimlachend aan. "Er komt zo terug een verpleegster en die gaat dan met jou naar mij komen. Die zal jou eerst nog terug naar hier brengen, dus uw vriend mag hier blijven." "Oké, danku dokter." "Graag gedaan." En hij was weer weg. "Ik ben zo blij!" Vince lachte en gaf mij een kus. Een dikke kus. Na vijf minuten kwam de verpleegster met een rolstoel waar ik dan in moest gaan zitten en ze rolde me dan richting de gipskamer.
Thuis
"We zijn thuis!" Binnen minder dan een week is het examens. En ik ga mijn examens mee in de gewone lokalen moeten doen. De lift is terug gemaakt dus mag ik niet meer hier blijven. Wat ik spijtig vind want het was hier nog wel leuk. Maar daarna is het kerstvakantie. Waar ik wel blij om ben. Want ik wil echt is gewoon terug bij Monique & Bart zijn. En zo kan ik Yemi, Maria & Kyona nog eens zien. "Lien! OMG! Ben je genezen?!" Ik knikte blij. Ik zette me in de zetel en legde de krukken neer. Ik had nu krukken mee gekregen in plaats van een rolstoel. De lift was dus gemaakt dus moest ik niet met de trap gaan. Wat anders wel heel lang had geduurd. "Blij dat Caro terug in orde is enzo, maar ik wil studeren dus stilte graag." "Sorry Scott! Ik ga wel naar mijn kamer." Ik stond weer op en nam mijn krukken vast. En wandelde, of huppelde, naar mijn kamer. Vince had gezegd dat hij als we terug hier waren verder ging studeren dus die was zijn kamer al weer in. Ik ga dan maar ook studeren zeker? Toch niks anders te doen...