Kamergenoten

Deel 50

Één week later
"Pfff lief.." "Je kan het wel schat. We gaan hem eindelijk ontmoeten." Caro ligt in het ziekenhuisbed. De weeën komen telkens sneller achter elkaar. "Je kan het wel hoor Caro, nog twee centimeter en we kunnen eraan beginnen." Moedigde de vroedvrouw haar aan. "Nee.. hij moet er- Ah verdomme!" Ze kneep hard in Vince zijn hand en concentreert zich op haar ademhaling. Want dat werd steeds lastiger en lastiger. Vince kuste haar haren, kneep gerustellend in haar hand en keek even naar de vroedvrouw. Die knikte en wandelde naar de gang. "Ah, Caro. Hoe gaat het hier?" Vroeg de gynaecologe. "Haal hem eruit! Nu!" "Rustig Caro. Ik ga kijken of je ontsluiting hebt. Zo ja, dan beginnen we er meteen aan." Caro zuchte en legde haar neer. Maar van zodra ze neer lag kwam er weer een wee. "Ah!" "Oké Caro. Tien centimeter. We kunnen eraan beginnen." "Eindelijk." Fluisterde Caro en legde haar dan klaar voor de bevalling. Het kan eindelijk beginnen. Eindelijk gaan ze hun zoon ontmoeten.
We zijn nu al bijna twee uur verder. Het gaat heel moeizaam. Caro perst zo hard als ze kan maar het was niet genoeg. Dus begon de vroedvrouw toch mee te duwen op haar buik. Anders zou het nog lang duren. "Aah! I.. ik kan niet meer.." Huilde Caro. Ze was helemaal nat. Door het zweet maar ook haar tranen. "Komaan Caro, je kan het." Moedigde Vince haar aan. Hij vindt het echt niet leuk om haar daar zo te zien liggen. "Ik zie het hoofdje! Blijven persen Caro." Opgelucht zuchte ze, maar dat duurde niet lang. "Aaaaah" Ze kneep weer hard in het hand van Vince. Trots is het enige gevoel dat hij nu heeft. Caro perste nog steeds zo hard als ze kon. En midden haar wee voelde ze de druk verdwijnen. Ze kon weer rustig ademen. De kamer vulde zich ook met het geluid van een baby. Het gehuil. En nu huilde Caro van geluk. Ze is zo ongelofelijk blij om haar zoon nu in haar armen te hebben. "Hij is zo mooi." Huilde ze. Vince kuste haar haar en keek dan ook verliefd naar zijn zoon. "Welkom kleine man."
Er kwam een verpleegster binnen met papieren, en ook een andere verpleegster met de baby in zijn bedje. Ze zette het bedje naast het bed van de mama en ging dan weer weg. "Alleen de naam nog en dan laat ik jullie gerust. De vroedvrouw komt binnen een paar uur nog eens langs. Om 8.00 normaal." Caro knikte en legde haar goed.
10.00
Na geklop op de deur wandelde er iemand binnen. "Waar is hij??" Vince lachte en deed teken dat Camille stil moest zijn. Zowel Caro als zijn zoon sliepen. "Oh sorry." Fluisterde Camille dan. Ze wandelde naar haar petekind toe en wreef over zijn buikje. "Wat een schatje seg." Vince glimlachte. "Hoe is het met Caro?" "Goed. De bevalling heeft wel twee uur geduurd maar dat maakte voor haar niets uit. Maar ze is wel super moe." Camille glimlachte en zette haar op een stoel neer. "Hoe heet hij nu? Want dat hebben jullie nu nog altijd niet gezegd." "Wel.. onze zoon heet Mason Peter Dubois." Camille glimlachte groot. "Zo mooi. En Peter.. van Caro's papa?" Hij knikte. "Als het een meisje was, dan was de tweede naam Kristel geweest." "Oh maar da's echt wel mooi." Hij glimlachte weer. "Hier is het geboortekaartje." Vince stond recht, wandelde naar het tafeltje waar de kaartjes lagen en gaf er één aan Camille. "Wauw." Net toen Vince iets wou zeggen klopte er weer iemand op de deur. "Kom binnen." De deur ging open en Scott wandelde binnen. "Hey!" "Ah.. de peter is er ook." Scott glimlachte en begroette Vince & Camille. "Hoe gaat het hier?" Vroeg hij toen hij naar Mason toe wandelde. "Goed. Wil je zijn geboortekaartje zien?" "Graag." Scott wreef over het buikje van Mason en wandelde dan naar Vince toe. "Dit is mooi. En ook een mooie naam." Vince knikte en zette zich op Caro's bed. Ze slaapt nog. En niemand ging haar wakker maken. "Hallo- oh sorry. Ik wist niet dat er bezoek was." Verontschuldigde de verpleegster haar meteen. "Geen zorgen." "Ik kwam eigenlijk eens kijken hoe het was met de baby en mama." Vince knikte en glimlachte. "Ze slapen alle twee." Leen, de verpleegster, lachte. "Oké dan. Als er iets is, druk dan maar op die rode knop en ik kom meteen." Vince knikte en keek Leen achterna tot ze weg was. Daarna keek hij nog snel even naar Caro voor hij terug begon te praten met Camille & Scott.
"Mm.. Vince.." Hij keek op en zag dat Caro langzaamaan haar ogen open deed. "Goedemiddag liefje." Hij kuste haar wang en zette zich naast haar op bed. "Middag? Heb.. heb ik zolang geslapen?" Hij knikte. "En Mason? Alles goed met hem?" Vroeg ze terwijl ze naar hem keek. "Yep. Die slaapt ook nog. Allee.. eigenlijk weer. Hij is daarstraks even wakker geweest. Maar meter Camille heeft hem weer inslaap gekregen." "Is ze hier?" "Euh ze is met Scott wat eten gaan halen." Caro knikte en zette zich rechter. Waarna ze Vince een kus gaf. "Oh Caro! Proficiat eh!" Stoorde iemand hen enthousiast. "Oh Cam!" Camille liep naar haar halfzus toe en knuffelde haar stevig. "Je hebt het mooiste zoontje ooit." Caro glimlachte en keek weer naar Mason. Haar zoon. Die van haar én Vince. Ze is super blij dat ze dit met Vince kan doen. Nooit zou ze iets anders hebben gewild sinds het unief. Nooit.
Nu.. paar maanden later. Vol stress. Vandaag is de dag dat Caro een Dubois wordt. De dag waarop alles echt officieel zal zijn. De dag waar ze al jarenlang naar uitkijkt. "Goeiemorgen mijn prins. Goed geslapen?" Ze nam Mason uit zijn bed en wandelde naar zijn verschoontafel. Mason maakte wat vrolijke geluidjes en keek zijn mama aan. "Vandaag is de speciale dag! Mama kan niet wachten om papa weer te zien." Vol enthousiasme wandelde ze naar beneden, zette Mason in zijn bed dat in de living staat en ging dan naar de keuken. "Camille!" Riep Caro nadat ze de deur had opengedaan. "Maria! Kom binnen." Camille liep naar de living en begroette haar petekind. "Hey, dag kleine man. Hoe gaat het hier?" Ze nam hem op en knuffelde hem. "Hoeveel maand is hij? Mason is precies gegroeit sinds de laatste keer dat ik hem zag." Vroeg Maria terwijl ze naar Camille & Mason keek. "Bijna zes maand. Oh de tijd gaat veel te snel. Hij wordt ook al veel te groot." Maria lachte en knuffelde haar vriendin. "Bon. We zullen eens beginnen met je haar en make-up. Scott brengt je kleed waarna hij Mason dan ook meeneemt naar Vince en Yemi." Maria duwde Caro de keuken in en wachtte op Camille.
Na een paar uur is iedereen op de plaats waar de trouw zal doorgaan. Op een mooie, groene openplek. Vince staat vooraan, zenuwachtig. Naast hem Kobe & Yemi. Scott zit op de eerste rij vanvoor met Mason in zijn armen. Camille & Maria staan ook al op hun plaats helemaal vanvoor. Iedereen is er. Dus nu kan het echt beginnen. Samen met Bart wandelt Caro naar voor. Vince bewonderde zijn, bijna, vrouw. Ze is zoals altijd prachtig. Caro glimlachte en kreeg al tranen van geluk.
"Vince Dubois, neemt u Caro Timmers tot uw echtgenote?" "Ja." "Caro Timmer, neemt u Vince Dubois tot uw echtgenoot?" "Ja." "Dan verklaar ik u nu tot man en vrouw." Nog voor de man iets kon zeggen had Vince Caro's gezicht al vast en kuste hij haar liefdevol. Dit is het einde waarvan ze alle twee van hebben gedroomd. Sinds ze kamergenoten waren...

Voorkant geboortjekaartje

Achterkant

Einde