izmarit.

¬bitkin

her şeyi biliyorum. etrafımda olan her şeyi biliyorum. bunun çok zeki veya ermiş olmamla hiçbir ilgisi yok. kişi kendini sürekli olarak yargıladığında her türlü bakış açısından görüyor bulunduğu gerçekliği. bunları yazarken sadece denk gelmiş genç bir kızın ne düşünebileceğinden, bu platformu dalga geçmek için indirmiş birinin benin hakkımdaki görüşlerinden, beni ciddiye almayan birinin kafasından geçebileceklerden, beni kendine benzeten birinin hissedebileceklerine kadar her türlü olasılığı düşünüyorum. tekrar, çok düşünceli olduğumdan değil, ne kadar çeşitli şekilde yargılanabileceğimden.

evet tamamen umutsuz, her şeye kötü bakan biri gibi görünüyorum fakat ne ufak bir bakış açım var ne de depresyon böyle bir şey. kötü hissettiğimde, ölmek istediğimde, her şeyden nefret ettiğimde durumu objektif olarak izleyebiliyorum. aslında nerelerden şanslı bir durumda olduğumu görüyorum. neden böyle hissettiğimi ve neden böyle hissetmemem gerektiğini her şeyin iyi olma ihtimalini görüyorum. fakat bu farkındalık daha çok omuzlarıma çöküyor ve ben nefes alamıyorum. beni motivasyonsuzluğa bağlayan bütün bu gerçeklerin arasında bana en kötüsünü fısıldayan o sesler. o kadar çirkin olmadığımı biliyorum fakat diğer yandan ne kadar katlanması zor göründüğümün de farkındayım. hangi gerçek asıl kafamı karıştırıyor ama ben hala ölü gibi yaşamaya devam ediyorum. içimde kasırgalar değil devasa bir sis bulutu var ama bu yoğunluğu dışarı çıkartamıyorum.

neden asla güzel bir hayat yaşamayacağımı biliyorum. güzel işler başaramayacağımı biliyorum çünkü ben hiçbir özelliği olmayan, her şeye geç kalmış biriyim. ben kendi geleceğime geç kalmışken ölüme mahkum olmak canlı bedenimi bitiriyor. bütün bu düşünceler dev bir yumak halinde ve benim onları çözmeye hiç halim ve yetkim yok.