kendi teşhisini koyan biri olarak bunun ne kadar yanlış olduğunu ve neden yapılmaması gerektiğini biliyorum. fakat etiketsiz bir şekilde dolaşmanın beni ne kadar kötü etkilediğini herkesten iyi biliyorum ve riski almayı tercih ediyorum.
ancak hala etiketleyemediğim çok şey var. o kadar çoklar ki. kendime ADHD tanısı koyabilir, daha sonra bunun yanlış olduğuna karar verip kimse fark etmeden kendimi ilgi köpeği ilan edebilirim. her bir kişilik parçamın, hissettiklerimin ve yaşadıklarımın kategorize edilmesi gerekiyormuş gibi hissediyorum. yanlış teşhisler hiç umurumda değil çünkü o teşhisi koyduğumu kendimden başka kimse bilmeyecek.
çocukluğumda bir şeylerin beni kötü etkilediğinin farkındayım fakat bunlar ne kadar yaralayıcı, ne kadar derin hiçbir fikrim yok çünkü kimseyle kojuşmadığın zaman gerçek travmalarla karşılaştırmak epey zor oluyor.
annemle problemlerim olduğunu biliyorum. abimle de. babamla her zaman uzaktık fakat bu soğukluk gibi değildi. sadece, zorunlu olarak tanıştığım bir arkadaşım gibi: konuşmak istediğimde orada ancak asla yeteri kadar değil.
son dört gündür kuzenimin evinde kaldığımdan yatakta geçirmiyordum günlerimi. aslında eve dönerken de kendimi çok daha iyi hissediyordum. ortalamanın altında, ama sonuçta daha iyi. ve bunu hissederken bir şeylerin olacağını çok iyi biliyordum.
çünkü artık iyi olmak, korkutmaktan öte kötü olayların habercisi gibi geliyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
izmarit.
Разноеkurgu değildir. hiçbir edebi nitelik taşımaz. tamamen bana ait, bölüm içi farklı ruh halleri içerir. anonim olarak kullandığım kişisel bir günlüktür. günlük başında "¬" olan ve olmayan bölümler şeklinde iki farklı üslupla yazılmıştır. "¬" olmayan bö...
