sona doğru ufak bir adım daha atmışım gibi. en azından öyle düşünüyorum
neredesiniz. size soruyorum. bütün bu karmaşanın sahibi olan size. bu acıyı yaratan ve sonrasında benden alan size. algılayabildiğim tek duygu öfke. haricindekileri hissediyorsam bile çözümleyemiyorum. peki ben böyleyken, içimi acınası bir hesabın görünmez satırlarına dökerken siz nerdesiniz. her nefes alışımda varlığınızı duvarların ötesinde hissederken şimdi nerdesiniz.
ben eriyorum. yardım isteyemiyorum. sesimi acımasızca yutuyor bu atmosfer. veya yankı. bilmiyorum artık hiçbir şeyden emin değilim. beni her halimle gördüğünü varsaydığım gözler ne kadar aptal olduğumu vurgularcasına yoklar. hayal miydi hepsi. yoksa herkes gibi kriz anında mı terk ettiler.
arzuladığım tek şey sonum. varlığımı istemedim yokluğumu istememeniz umurumda bile değil. sahte samimiyetleriniz ve vicdanınızı rahat tutma çabanız sadece öfkelendiriyor. hissediyorum kendi ellerimle gidiyorum sonuma. fren arka cebimde. bir umut frene basıyorum belki de gerek yoktu benim ilerlememe diye. varmış. ben durduğumda kimsenin umurunda olmuyor. kimse beni geri veya ileri hareket ettirmiyor.
beni hiç fark edemediğin için özür dilerim anne. ama sana kızamam ki ben de çok iyi oynadım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
izmarit.
Randomkurgu değildir. hiçbir edebi nitelik taşımaz. tamamen bana ait, bölüm içi farklı ruh halleri içerir. anonim olarak kullandığım kişisel bir günlüktür. günlük başında "¬" olan ve olmayan bölümler şeklinde iki farklı üslupla yazılmıştır. "¬" olmayan bö...
