insan kalabalığında fiziksel ve mental olarak boğuluyorum ve 2+1 evde 6 kişiyken benden dümdüz olmamı beklemezsiniz herhalde. evdeki herkes kendi başına birinin belası olmaya çalışıyor ne kadar sinir bozucu ve rahatsız edici olursan akıl sağlığın o kadar uzun süre dayanır. gün içindeki üçüncü uykumdan "bu hiöçbir işi düzgün yapabilecek mi" diye bağırılarak uyanmak ideal değil dimi
sanırım sorun bende. ya ciddi ciddi akıl sağlığımı kaybediyorum ya da annem delirmem için kasıtlı yapıyor. batarya almamı istediğini söylüyor aa ben şarj aleti istediğine adım gibi eminim. masaya turuncu tabaklar mı gidecek diye sorunca evet cevabı alıp sonra niye mavileri götürmedin azarı yiyorum. sipariş ettiğim ayakkabıyı 39 numara istediğini sanarken o 40 istediğini söyleyip yine bana kızıyor. sen 4 kaşık koymamı isterken ben keke nasıl 7 kaşık koymam gerektiğini düşünebiliyorum.
cidden aklımı kaybediyorsam da bunun annemi ilgilendiren tek yanı salaklaşmam. hayatım boyunca en zeki olmaya çalışıp tüm hislerimi ve isteklerimi körelttim. ben bile benim için önemli değilim artık. tek önemli olan şey yeterince zeki ve mantıklı olmam. ama son haftalarda bunlar yaşanınca evde tüm gün konuşulan konu benim salaklaşmam. algılarım bozuluyordur belki. git gide aptallaşıyorumdur. "üstün zekalı" çocuğunun bir anda tamamen salaklaşması tabiki annemin endişe edeceği bir konu değil. dışarıdan bakan kimse bunun için onu suçlayamayacağı sürece, ortada bir problem yoktur.
umarım bu hayattan siktir olup gittiğimde üzülmezsin anne. şu hayatta bir senden nefret ediyorum. benden bir kere bile özür dilemediğin için özür dilerim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
izmarit.
Randomkurgu değildir. hiçbir edebi nitelik taşımaz. tamamen bana ait, bölüm içi farklı ruh halleri içerir. anonim olarak kullandığım kişisel bir günlüktür. günlük başında "¬" olan ve olmayan bölümler şeklinde iki farklı üslupla yazılmıştır. "¬" olmayan bö...
