My world is just you|HYUNLİX

İhtiyaç mı yoksa aşk mı?

"İyileşmiş gibi duruyor. Hafta sonu birlikte hastaneye gider çıkartırız." Minyeon nuna kolumu kontrol etmeyi bırakıp eşyalarını toplamaya başlarken başımı sallayarak teşekkür ettim.

Bileğim hala acısa da yürüyemeyeceğim kadar değildi. Çok topallamıyordum, vücudumdaki yaralarda iyileşmiş gibiydi. Hafta sonu hem alçımı hem de dikişlerimi çıkartmaya gidecektim.

İyileştiğime neden üzülüyordum? Sonsuza kadar böyle kalmak istiyordum sanki. Bu evden gitmek istemiyordum. O soğuk soyunma odasının sert koltuğunda uyumak istemiyordum. Buraya alışmıştım, daha da kötüsü bir şey yapmadan birilerinin benimle ilgilenmesine alışmıştım ve bu alışkanlığım beni kötü etkiliyordu. Bağlanıyordum çünkü hayatım boyunca ihtiyaç duyduğum şeye kısa süreli de olsa kavuşmuştum.

"Nuna!" Odadan çıkmak üzere olan beden elindeki pansuman çantası ile bana dönerken elimi enseme atıp gergince gülümsedim.

"Şey, Hyunjin hala gelmedi bir işi mi var?" Sorduğum soruya hafifçe gülümsedi ve benim gerginliğimin uçup gitmesini sağlayarak sorumu cevapladı.

"Bazen geç saatlere kadar kütüphane de çalışıyor. Merak etme birkaç saate gelir" başımı salladığımda bana iyi geceler diyerek kapıyı kapattı. Saat çoktan gece 11 olmuştu ama Hyunjin hala gelmemişti.

Bugün hastaneden sonra onu hiç görmemiştim ki zaten Seungmin ben sakinleşince beni hemen eve getirmişti. Neredeydi? İlk defa bu kadar geç kalmıştı ve ben istemsizce onu bekliyordum. Uyumalıydım ama onun geldiğini görmeden de uyumak istemiyordum. Benim neyim vardı böyle?

Dolaba ilerleyip rahat kıyafetler seçtim. En azından o gelene kadar kısa bir duş alabilirdim. Gerçi ilk defa yardım almadan banyo yapacaktım. Umarım bir şey olmadan alabilirdim. 

Banyoya girip kapıyı kilitledim ve suyu ayarladıktan sonra yavaşça kıyafetlerimi çıkarmaya başladım. Chan bu evde yaşadığımı biliyor muydu? Beni Hyunjin ile birlikte görmüştü ama onunla yaşadığımı düşünmezdi sanırım.

Yine de bir yanım endişeli ve korku doluydu ama diğer bir yanımda güvende hissediyordu. Seungmin'in dediklerinden dolayı mıydı yoksa başka bir şeyden miydi bilmiyordum ama güvende hissediyordum. Artık Chan beni kolumdan tutup evine götüremezdi. Bana emir veremez, istediğini yapamazdı. Bu kadar emin konuşmamalıydım belki de ama Seungmin bana bu güveni fazlasıyla aşılamıştı.

Kazasız bir şekilde ve alçımı ıslatmadan duşumu alıp çıktığımda tek el kullandığım için normalden daha da uzun sürmüştü. Hyunjin'den aldığım şortu giyip üzerime bol ve uzun beyaz tişörtü geçirdim. Beklemediğim görüntüyle bir an duraksadım ve üzerime baktım. Tişört beklediğimden uzun olmuştu. öyle ki şortumu tamamen kapatıyordu ve sanki altımda bir şey yokmuş gibi duruyordu. 

Rahatsızca yerimde oynadım. Böyle durmak rahatsız verici olurdu özellikle Hyunjin ile aynı odayı kullanıyorken. Kararsızlığımı yenip tişörtün bir kısmını şortumun içine koydum ve memnun kalarak banyodan çıktım. Saat neredeyse on ikiydi ama Hyunjin'den hala iz yoktu. Yarın erkenden okula gitmeyecek miydi? Nasıl bu kadar geç kalabiliyordu? uykusuz bir şekilde derslere giremezdi.

Boynumdaki havluyla yavaşça saçlarımı kurularken yatağa oturdum ve boş odaya baktım. Hala Hyunjin'in sabah çalıştığı kağıtlar masadaydı. Birden çıkıp hastaneye gittiğimiz için toplamaya vakti olmamıştı.

En azından bir işe yarayabilirim diye düşünerek havluyu omzuma bıraktım ve ayağa kalktım. Sadece 2 gün daha dayanacak sonra sağ elimi de kullanmaya başlayacaktım. Biraz daha dayanabilirdim ama tek el fazlasıyla yoruyordu beni.