PATRONUMUN BEBEĞİ

22. Bölüm ~ Geçmiş

Herkese tekrar selam. Evet geciktim farkındayım ama sınavlarım vardı, bu yüzden burayla pek ilgilenemedim özür dilerim. Merak etmeyin. Bundan sonra eski ektifliğe devam 😍❤️

[[[ YORUM YAPMAYI VE OY VERMEYİ UNUTMAYIN LÜTFEN]]] 💓😁

KEYİFLİ OKUMALAR 💖☁️

ÖMER'DEN

Önümde duran bilgisayardan maillerimi kontrol ederken derin bir nefes aldım. Aklım sürekli dağılıyor, dün akşama gidiyordu. Saat'in 11.10 'u göstermesine rağmen  kendimi bir türlü işime veremiyordum. Bu İz nereden çıkmıştı Allah aşkına? Bunca zaman sonra nereden esti buraya gelmek? Hem de benim evime...

Yine dün geceyi düşünmeye başladım.

Defne' nin bana bağırışı ve 'yalnız bırak beni!' demesi üzerine onu orada bırakarak, ceketimi alıp evden çıktım. Arabaya bindiğimde nereye gideceğimi çok iyi bildiğim için direkt yola koyuldum. Barın önüne gelince arabayı parkettim ve içeri girdim. Defne'min bana dediklerini sindirmenin en iyi yolu içmek gibi geldi o an. İlk kadehi elime aldım ve bir yudum aldım. Ben bu kadar bencil miydim gerçekten? Ben Defne'nin üzerine bu kadar çok mu gidiyorum? O'nun üzülmesine tahammülüm yokken en çok üzen kişinin ben olması... Çok canımı yaktı.

Barmen'den üçüncü kadehi aldığım anda telefonumun titrediğini hissettim. Uyuşuk hareketler ile pantolonumun ceplerini yokladım fakat telefonum orada yoktu. Hemen ellerimi ağır ağır ceketimin cebine ettım ve telefonu elime aldım. Gözlerimi kısıp ekranda yazan yazının netleşmesini Sağladım - DEFNE -  ekranda Defne yazıyordu. Bir şey mi oldu acaba diye düşünerek hızla telefonu cevapladım.

"Defne?"

"Hemen eve gel" dedi ve telefonu yüzüme kapattı. Sesi sinirli geliyordu. Yine ne yaptım ben?

İçtiklerimin ücretini ödeyip bardan çıktım. Yolun karşısına geçip arabaya atladım ve eve gitmeye başladım. Eve yaklaştıkça merakım artmaya başladı. Kötü bir şey olmasından korkuyordum.

Evin önüne gelince arabadan inip kapıya doğru ilerledim. Çıkarken anahtarı almayı unuttuğum için, ki o kadar hızlı çıktım ki bu gayet normal, kapıyı çaldım. Bir kaç saniye sonra Defne kapıyı açınca ilk önce onu baştan aşağıya süzdüm. Fiziksel olarak gayet iyi görünüyordu. İki adım geri çekilip içeri girmem için bana müsaade etti. İçeri girip soğuktan donmamak için kapıyı arkamdan kapattım. Odağım hala Defne idi.

Yüzünü ellerimin arasına alıp konuştum.

"Ne oldu güzelim?"

Başını salona çevirerek "Misafirin geldi" dedi.

Başını onun çevirdiği yöne çevirdiğimde gördüğüm kişi ile dumura uğradım. Bunca yıl sonra niye gelmişti? Bir de benim evime... İz buradaydı. Biraz incelediğimde hiç değişmediğini, hatta geçen zamanın ona iyi geldiğini anladım. Bu bariz bir şekilde ortadaydı zaten. Defne, İz'in kim olduğunu öğrenmişmiydi acaba? Off off... Ne bok yiyeceğim ben şimdi? Tam karım ile aramı düzeleceğim zaman eski sevgilim geliyor. Hem de benim evime.

Şaşkınlığımı daha fazla uzatmak istemedim. Defne üzerime atlayacak gibi duruyordu çünkü.

"İz." dedim. Şaşkın ve anlamaz çıkan sesimle.