Felix, Net, Nika i Laura ponownie zostaną wciągnięci w z pozoru niesamowicie trudną zagadkę. Czy ktoś ponownie spróbuje ukraść Antas? Jak zareaguję Instytut? Co Felix chce powiedzieć Laurze? To wszystko (i nie tylko) znajdziecie w tej książce. Zapr...
Na początek: Mega mega mega was przepraszam za to, że tak długo nie było rozdziału, ale miałem multum rzeczy do ogarnięcie i naprawdę nie znalazłem czasu na pisanie. Postanowiłem szybko dokończyć tę książkę, więc spodziewajcie się rozdziałów regularnie. A teraz bez żadnego przedłużania zapraszam.
Net pewnym krokiem szedł przez metro. W jego głowie brzmiała tylko jedna myśl. Tylko jedna myśl filmu, który mu się na ekranie. Filmu, na którym Felix, jego przyjaciel, a w zasadzie już były przyjaciel obściskiwał się z Niką. * * * Wśród stałej ciemności Nika wypatrzyła pierwsze kolory. Najpierw zauważyła Felixa próbującego rozkręcić kulbota, którego wziął na wakacje, a następnie Laurę przyglądającą się jemu. — C-co się stało..? — zapytała lekko chwiejnym głosem. — Ty żyjesz!!! — wykrzyknęła Laura i objęła Nikę. — Tak, chyba tak... — odparła nie do końca jeszcze rozbudzona. Felix tylko popatrzył na nią i odwrócił wzrok.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nika wstała i natychmiast tego pożałowała, bo zakręciło jej się w głowie i upadłaby gdyby nie Laura, która w ostatniej chwili ją podtrzymała. — Nie podnoś się chwilę, zaraz wracam— oznajmiła Laura. Nika leżała jeszcze przez jakiś czas, po czym zapytała: — Co się stało? Felix popatrzył na nią, westchnął i powiedział: — Myślałem, że... W zasadzie nie wiem co ja wtedy myślałem, po prostu bipna ślepo rurą... — Ejejej, nie przeklinaj. — zastrzegła Laura wracając z apteczką. — Skąd to masz? — zapytał, zamiast odpowiedzieć zdumiony Felix. — Codziennie robisz mi wykłady o wszystkim co istnieję, więc wiem gdzie w wagonach metra trzyma się apteczki. Felix zajrzał do swojego plecaka. w jego apteczce nie było już nic. W czasie gdy Laura opatrywała Nice rany, Felix skończył montować robota. * * * Net nie wiedział już komu wierzyć. Manfreda nie uruchamiał, a Morten cały czas próbował zmienić jego postrzeganie tego filmu. Ciągle próbował sobie wmówić, że Felix by tego nie zrobił, że mu się przewidziało i tak dalej. W końcu jednak musiał przyznać, że Morten ma rację. On byłby do tego zdolny... Postanowił uruchomić Manfreda. — Cześć Manfred... — O! — ucieszył się program widzę, że już wracacie do Pol... Zaraz... Net westchnął. Program zauważył. — Nie synchronizowałeś mnie od 4 dni?! Przecież to multum czasu! W tym czasie mógł zmienić się najbogatszy człowiek świata, mogła wybuchnął bomba atomowa... Wszytsko mogło się zadziać, dlaczego mnie nie włączyłeś?! — Morten znowu nas uwięził... — Użyłbym słowa ubezwłasnowolnił. — odezwał się wspomniany. — Zaraz?! On tu jest?! — przeraził się program. — Jestem to za dużo powiedziane... Powiedzmy, że przebywam na tym urządzeniu — Nie mam zamiaru funkcjonować razem z tym Impertynentem! Net że zdziwieniem wpatrywał się w znikające zielone znaczki. Westchnął. Musi sobie radzić sam
