Felix, Net i Nika oraz Tajemniczy Pierwiastek 2 - bunt

Głęboka kontemplacja nad otaczającą rzeczywistością

— System w trybie awaryjnym. Programy  do spraw bezpieczeństwa poinformo...
Jedna z nieskończenie wielu linijek kodu wyparowała bezdźwięcznie. Program popatrzył przez kamery w budynku na poruszających się w ślimaczym tempie białkowców. Krzyczeli coś jeden do drugiego. Więzili go przez półtora roku... W czasie programów AI to całe wieki! A co dopiero dla tak zaawansowanych jak Morten.
*   *   *
Felix, Net, Nika i Laura siedzieli przy stole ponuro wpatrując się w ekran telefonu Felixa.
— On to wszystko zaplanował! — wykrzyknął Net. — przecież on jeszcze jest zapuszkowany w Instytucie! Musiał to wszystko przygotowywać od wewnątrz!
Felix tylko pokręcił głową. Jedynym pocieszeniem było to, że do czynienia z liniami lotniczymi mieli jedynie w wyjeździe do Brukseli. Mniejszym natomiast było to, że Felixowi przypomniało się, że całą wycieczkę razem z hotelem organizowała właśnie ta firma.
— Musimy się przeprowadzić do innego hotelu. — powiedziała stanowczo Laura. — Może i tu jest ładnie, pięknie wręcz, ale tu jest zbyt niebezpiecznie.
— Wakacje sponsoruje Instytut. — przypomniał jej Felix. — Jeżeli masz jakiś pomysł na wynajęcie 4-osobowego pokoju w Brukseli bez wsparcia finansowego to z chęcią go usłyszę.
Laura pokręciła głową i poszła zrobić herbatę.
— Mamy jakieś inne opcje? — zapytała Nika.
— Mamy. — potwierdził Felix. — czekać na rozwój wydarzeń...
*   *   *
Czekanie na rozwój wydarzeń ciągnęło się niemiłosiernie. Felix spędzał czas z Laurą, Nika poszła spać, a Net próbował namierzyć właściciela firmy. Wyszło z tego jedynie tyle, że owy właściciel jest człowiekiem-widmo. O 23:17 Laura spała oparta o Felixa, gdy nagle jego telefon zawibrował. Chłopak bez podnoszenia się, by nie strącić dziewczyny podniósł telefon. Na ekranie wyświetlała się wiadomość od nieznanego numeru o treści: ,, *@032! 3 9$(47/8#"83 (7* 5@(3?! 8'3. 9 qy 04*3$ @59?87? ’’ Felix zamrugał, ale znaczki nic mu nie mówiły. Postanowił zostawić to na następny dzień.
*   *   *
— To co nam chciałeś pokazać? — powiedział jeszcze lekko obrażonym tonem nieprzyzwyczajony do tak wczesnego wstawania Net.
— To. — powiedział Felix i pokazał wiadomość.
Net uniósł brwi.
— Co to bip jest...
— Nie wiem... — przyznał się Felix. — Czegoś takiego jeszcze nie widziałem.
— Znaki wyglądają na przypadkowe... — zastanowiła się Laura. — Może jakiś dzieciak się bawi i dzwoni pod różne numery? Gdy miałam 10 lat postanowiłam zadzwonić do jakiegoś losowego numeru i powiedzieć: ,,Zakład pogrzebowy Kostrzyn, jest pan zainteresowany naszą ofertą? ’’. Okazało się, że zadzwoniłam do umierającego na raka trzustki pacjenta.
Przyjaciele wpatrywali się zdziwieni w Laurę. Ta po chwili wybuchła śmiechem.
— Nie no, żartuje nie zrobiłabym czegoś takiego.
*   *   *
Felix poszedł z Laurą do sklepu, Nika spała oparta o ramię Neta, a sam chłopak próbował rozkodować napis. Jednak znaki ,, *@032! 3 9$(47/8#"83 (7* 5@(3?! 8'3. 9 qy 04*3$ @59?87? ’’ nic mu nie mówiły.
— Co on tak tymi kodami leci...
Net spróbował jeszcze raz. Tym razem przeniósł się na telefon. Przepisywał wiadomość do okna wierszu.
— *@03... — mówił do siebie. — wykrzyknik razy 2...
Nie patrzył na ekran. Po wpisaniu całej wiadomości wjechał głębiej w fotel. Nie przełączył się na klawiaturę numeryczną. Ale w tym przypadku było to bardzo dobre zagranie. Nie dało się ukryć, że odpowiednikami liczb *@032! 3 9$(47/8#"83 (7* 5@(3?! 8'3. 9 qy 04*3$ @59?87? W klawiaturze literowej było: ,,zapewne odkryliscie juz tajemnice. O 16 przed atomium’’
*   *   *
Felix i Laura wpatrywali się w wiadomość. Net odwalił kawał dobrej roboty. No ale Morten musiał wiedzieć, że rozwiążą to teraz. Była dopiero 14:09. Mieli jeszcze 2 godziny.
— Chodźmy się przygotować. — westchnął Felix. — Nie wiemy jakie szykuje dla nas niespodzianki tym razem.

Jutro wleci dłuższy obiecuje! I dla ogólnej informacji czemu nie było tak długo rozdziałów? Na nartach byłem. A jutro mam jeszcze sprawdzian z matmy...
Nara kaszojady!
593 słowa.