Mafia Series 4: Caleb Frost Lacsamana (Completed)

Chapter Fifteen

EXACTLY 10 am ng makabalik sa opisina niya si Caleb. Pagdating niya roon ay napahinto siya ng makitang maayos na ulit ang buong paligid. Malinis na ito at nakaayos na ang mga gamit na kanina lang ay nagkalat.

Napadako ang tingin niya sa lamesang halos kaharap lang ng lamesa niya. Nangunot ang noo niya ng makitang wala roon ang sekretarya.

"Where is she?" Bulong niya sa sarili bago naglakad patungo sa upuan at umupo roon.

Napabuntong hininga siya ng makaupo roon at niluwagan ang neck tie na suot. Having a surprise with his parents is totally a pain in the ass.

His mom keep telling him to court the daughter of her close friend, which he totally decline or disagreed in the first place. While his dad is just calm and quiet for the meeting they have. Tanging ang ina niya lang ang panay salita at siya naman ay panay tanggi sa sinasabi nito.

He is a grown man now! He can decide on his own! Ang ayaw niya sa lahat ay yung may nagdidikta sa kanya. Ayaw niyang pinapakialaman ang mga desisyon niya sa buhay.

Napaangat ng tingin si Caleb ng biglang bumukas ang pinto. Iniluwa 'nun si Candice na may hawak na brown na box na sigurado siyang naglalaman ng mga papel.

Napahinto rin ito at napatingin sa kanya. Ngunit mabilis ding nag-iwas ng tingin at naglakad patungo sa sarili nitong lamesa.

Umupo ito roon at nag-umpisang kalkalin ang laman ng kahob. Hindi siya nito pinansin at itinuon lang ang atensyon sa ginagawa.

"I'm sorry."

Nakita niyang napahinto ito sa ginagawa ng magsalita siya. Ngunit agad ding binalik ang atensyon sa ginagawa ng hindi man lang siya tinatapunan ng tingin.

Napuntong hininga na lang si Caleb na hindi na nagsalita pang muli. Maybe its not the right time para kausapin ito. Nagulat ito sa nangyari kanina. Hindi rin nakaligtas sa mga mata niya ang mapang-insultong tingin ng ina niya rito na sigurado siyang nakita rin ni Candice.

Maghapon silang walang kibuan sa loob ng opisina. Halos hindi na nga nila napansin ang oras. Pareho silang hindi nakakain ng tanghalian dahil parehong tutok sa ginagawa. Huli na ng malaman nilang pagabi na pala at tapos na ang oras ng trabaho.

"Ihahatid na kita." Agad na sabi niya ng makita niya itong nag-aayos na ng gamit pauwi.

Nilingon lang siya nito at binigyan ng blangkong tingin. "I'm fine sir. Salamat na lang po sa pag-alok." Seryosong sagot nito sa kanya bago isukbit ang bag na dala.

"I insist. Magdidilim na, mahirap ng maghanap ng masasakyan dahil rush hour. And besides, we're living on the same building."

"Thanks but no thanks po Mr. Lacsamana. Kung wala man akong masakyan pauwi then that's my problem sir. Hindi niyo na po iyon problema. I hope you understand what I am trying to point out here." Malamig na tugon nito. Walang mababakas na katiting na emosyon sa mukha habang nakatingin sa kanya. At hindi niya gusto iyon! Hindi niya gusto ang malamig na pakikitungo nito sa kanya. It irritates the hell out of him!

"Why a sudden change of treatment Candice? I told you to cut the formalities, right? So why keep calling me 'sir' and Mr. Lacsamana?" Nagtatagis bagang na tanong niya. Pinipilit na pigilan ang tinitimping galit.

"Because that's the right thing to do Mr. Lacsamana. I'm sorry for the days and weeks that I treated you in a rude way. Naging komportable ako masyado at nakalimutan na boss ko kayo at empleyado niyo lamang ako. I didn't mean to shout you, call you names and everything. I was just carried away. I hope you and understand and forgive my past behavior towards you. Hindi na po mauulit." Lintaya nito at yumuko pa sa kanya bilang paghingi ng paumanhin.

Hindi agad siya nagsalita at nagtatagis ang bagang na nakatingin lang sa dalaga. Nag-angat ito ng tingin at sinalubong ang mabibigat na titig niya. Maging ang mata nito ay walang buhay. Walang emosyon na nakatingin.

"If you don't mind mauuna na po ako sir." Ani pa nito bago siya tuluyang lagpasan.

Ang pagbukas at pagsara ng pinto ang huli niyang narining sa mga oras na iyon. Yes she's right. Iyon naman talaga ang dapat nitong gawin. Pero hindi niya maintindihan kung bakit naiinis siya sa paraan ng pakikitungo nito sa kanya.

Ayaw niya sa malamig na pakikitungo nito! Ayaw niyang makita ang walang buhay nitong mata! AYAW NIYA!

"Fuck!"

..........

"ATE KANINA pa tulala po."

Mabilis na napakurap si Candice ng marinig ang boses ng kapatid ng lalaki. Nahuli niya itong nakatingin sa kanya at nag-aantay ng sagot.

Tumikhim siya at ngumiti sa mga ito. "May iniisip lang si ate. Sige na, tapusin niyo na ang pagkain para maaga kayong makatulog. Wag niyong pansinin si ate." Nakangiti niyang sabi sa mga ito at ginulo ang mga buhok.

Agad naman itong sumunod sa kanya binalik ang atensyon sa pagkain. Napabuntong hininga  naman siya at nagpatuloy na lang din sa pagkain. Walang mangyayari kung mag-iisip siya ng kung ano-ano.

Pagkatapos nilang kumain ay naghugas siya ng pinggan. Pinaghintay niya muna ang mga kapatid sa sala para magpatunaw ng kinain. Pagkatapos niya ay sumunod siya sa mga ito at inayang matulog.

"Ate?" Tawag sa kanya ni Gia na nakayakap sa bewang niya.

Ayaw niyang nahihiwalay siya sa mga kapatid. Kaya sinisiguro niya na kapag matutulog sila ay katabi niya ang mga ito.

"Bakit?" Malambing na tanong niya habang hinahaplos ang buhok nito. Si Gavin naman ay nasa tabi niya rin at nauna na ng nakatulog.

"Miss ko na sila mama at papa." Malungkot na sabi nito.

Malungkot siyang ngumiti rito at humalik sa noo. "Miss ko na rin sila Gia. Pero ayokong malungkot kapag iniisip kong wala na sila."

"Pero ako nalulungkot po ate."

"I know sweetie. Pero diba? Hindi magiging happy sila mama at papa kung nasaaan man sila ngayon kapag nalaman nilang malungkot tayo, hmm" ani niya rito at niyakap ito ng mahigpit gamit ang kanang kamay. "Kaya dapat wag kang malungkot kahit nakakalungkot, okay? Kasi malulungkot din sina mama at papa. Malulungkot din ako kapag malungkot kayo ni Gavin."

"Sorry po ate. Promise hindi na po ako ma-ssad po. Pero mamimiss ko pa rin po sila mama at papa."

"It's normal sweetie. It's normal and it's fine. Mama and papa will understand us."

"Okay po ate. I love you ate. Ikaw ang the best ate sa buong planet!" Magiliw na ani nito.

Natawa naman si Candice at pinisil ang pisnge ng kapatid. "Sus, tama na pambobola. Sleep ka na."

"Opo ate. Goodnight po. I love you ulit"

"Goodnight darling. I love you too." Madamdaming sagot niya sa kapatid.

Ilang minuto ang lumipas. Pinakiramdaman ni Candice ang paligid. Nang masigurong malalim na ang tulog ng dalawang kapatid ay dahan dahan siyang bumangon.

Hindi siya makatulog kung kaya't nagtungo siya sa kusina patungo sa kusina. Ginamit niya na lang ang flashlight ng cellphone para magsilbing liwanag. Tinatamad siyang magbukas ng ilaw.

Nasa kalagitnaan siya ng pagtitimpla ng biglang tumunog ang cellphone niya. Tanda na may isang text message na pumasok. Kinuha niya iyon at binuksan.

Nangunot ang noo niya ng makitang unregistered ang number.

Fr: 09322******

Hey! You asleep now?

Hindi niya gusto mag-assume pero malakas ang kutob niya na si Caleb ang nagtext. Hindi na lamang niya pinansin ang message nito at hindi nag-reply. Ang akala niya ay hindi na masusundan ang text nito pero nagkamali siya.
Dahil sa sunod na mensaheng natanggap nito ay muntik na niyang maibuga ang gatas na iniinom.

"What the fuck!?"