Shattered Pieces of Trust

Kabanata 4

Kabanata 4...
Crush

I still can't believe Leon got Denver and I in a short span of time. Hindi katulad nitong mga nakaraang buwan, naging madalang ang pag bisita sa'min nila Leon. Papa said that he and Tito Marcelo are already focusing on the business kaya kung madalas man silang mag kita, sa office na iyon.

However, ever since Leon knew about Denver and I's fake relationship, hindi nga s'ya madalas sa bahay namin, madalas naman kaming magkatagpo sa campus. Sometimes when there's an assembly for Junior High students, minsan nagkakasalubong sa corridors, at madaas, tuwing lunch sa kiosks.

Hindi ko kailanman narinig kay Leon na magsumbong sa magulang ko, nevertheless, the worry hasn't still gone over me. Kaya imbis na tapos na sana ang pag papanggap ko, nadi-delay pa 'yon dahil sa nadagdagan kong takot.

"Tulala. Kasalanan bang humiling ako sa langit ng isang himala..." Denver alongside with Claire sing teasingly while staring at me.

Umiling lamang ako at sandaling nangiti sa kanilang kalokohan.

"Crush mo nanaman nasa isip mo, 'no!"

Agad akong umiling sa akusa ni Denver, ngunit hindi pa rin napigilan ang pamumula ng pisngi. "Hindi naman. Iniisip ko lang, y-yung project natin,"

"Sus. Nagpalusot pa. Baka iniisip mo 'yung sayaw n'yo noon. Alalang-alala ko 'yon 'no! Kahit takot na takot ako!" Bumunghalit ito ng tawa.

Muli lamang akong umiling at hindi na dinagdagan pa ang sasabihin dahil ipiplit lamang ni Denver 'yon.

Hindi naman 'yon ang iniisip ko. Though... I can't really deny that the dance I share with Leon still lingers in my brain every now and then. Minsan ko pa ngang napanaginipan iyon. Doon, he was hugging me as he utters sweet things I can't no longer remember. It's just a dream, and yet the feeling of that intimate scene is etched over me.

My face profusely heated as I reminisce of Papa's Birthday again. How I manage to stand at the middle of the crowd while dancing with him, and he staring at me languidly? I don't know.

I remember how Mama stares at me like I'm a puzzle to be solved, and myself spacing out. It's probably just a small dancing for them, nothing more, but for me, that's like a survival thing.

"I heard you joined a contest," sumimsim sa kan'yang kopita si Mama.

"Opo. Biglaan po e, hindi na ako nakapagsabi."

"And you won?"

"Yeah..."

"Congrats then! Anong gusto mo?" Lumaki na ang ngisi ni Mama.

Sandali pang nanlaki ang mata ko at napalingon kay Papa bago umiling.

"Hindi na 'Ma, 'di naman na kailangan."

"Hindi na," she scoffs. "You won a math contest! I didn't even know you're good at math!" Humalakhak ito. "Ah, whatever! Ibibili na lang kita,"

Nagkatinginan pa kami ni Papa na umiling lamang sa'kin kasama ang ngisi nito, hindi na ako nag salita.

I indeed won in a math contest impromptu. Hindi ko naman inakala na ako ang ipanlalaban doon, at na ako rin ang mananalo. Siguro'y talagang "chamba" lang, just like what they said after the panels declared I won.

Mabilis na dumaan ang araw sa mga sumunod pang linggo. After celebrating Denver's birthday out of town, naging busy naman kami sa klase dahil sa rami ng mga gawain. They bombarded us with projects. Thankful enough, naging maswerte ako sa mga kagrupo para sa mga proyektong iyon. Kaya kahit pa maraming gawain, maayos pa ring natapos.