Shattered Pieces of Trust

Kabanata 26

Kabanata 26...
Years

Our graduation has passed. It's been five days since then, and I also haven't gone out of our house. I begged Mama and Papa to let me out, but they weren't listening. All I can do is lay on my bed and drown with my tears as I think of what's happening with Leon's family.

Leon...

I just told Mama about him, and he's gone.

Muli akong humagulgol.

Walang araw na hindi ko s'ya pinadalhan ng message, pero kahit isa walang bumabalik. Hindi pa rin pumapasok ang mga tawag ko.

He really blocked me.

I don't understand... Why?

Maga ang mata ko habang pababa ng hagdan. Wala na akong pakealam kung makita ako nila Mama na ganito. I've been asking them for just a little information, but they're giving me nothing.

It just makes me more frustrated.

"Callie," si Mama.

Nagdere-deretso lamang ako sa isang stool doon at marahang nag kanaw ng sariling kape.

"Coffee na naman? Too much coffee's bad for you, anak."

I glance at her before sighing.

Itinapon ko sa sink ang kapeng nakuha ko at kumuha ng Macha sa cabinet.

I heard her sigh as I pour hot water on my mug. Naramdaman ko na lang ang pag yakap nito sa'kin. "Anak, I know this is hard on you,"

Mabilis nangilid ang luha ko. "'Ma... Ano po ba talagang nangyayari? Hindi ko maintindihan. I thought Tito Marcelo died from a car crash? Bakit grabe ang ginagawa ni Papa? Bakit hindi tayo pwedeng lumabas? Bakit tayo napapaligiran ng guards? We're supposed to go to Tito Marcelo's wake, bakit hindi tayo nagpupunta 'Ma? H-Hindi ko maintindihan. Bakit—"

She shushed me and brushes my hair. Humagulgol na ako.

Hindi ko na alam ang iisipin ko. Ang gagawin ko.

"Please 'Ma, just tell me something..." hikbi ko.

"Just... trust your Papa on this. He's just doing this for our safety."

"Safety from what?!" I walk back. "Saan 'Ma? It was an accident! Bakit..." Pumikit ako nang mariin.

Hindi ko kayang kausapin si Mama o maski si Papa dahil alam ko sa sarili kong tatanungin ko lang sila ng mga bagay na hindi naman nila masagot. Nag kulong na lang ako sa kwarto ko.

Ganoon lang ang gawain ko sa sumunod na linggo.

I'm so close to asking my friends about Leon's whereabouts, but it's summer and they're supposed to be enjoying. Hindi pa rin ako sumusuko sa pagme-message kay Leon, ni kay Kristine nag try ako, pero pareho lang ang nangyari.

Malamig ang gabi, pero ayaw ko pa ring pumasok sa kwarto ko. Hearing the nature's sounds kind of calms me. Hindi man maaninag ang buwan, kita ko pa rin ang ginagawang liwanag noon.

Natulala ako. Sunod-sunod na konklusyon na naman ang dumating sa utak ko at ilang minuto lang, natagpuan ko ang sariling nakasuot ng sweatpants, malaking t-shirt at suot-suot pa ang reading glasses habang tinatahak ang palabas ng village.

Alam ko kung kailan nawawala ang mga guards malapit sa gate para kumain ng hapunan kaya nakatakas ako.

I just wanna know what's going on. It's been more than two weeks and I've been in the dark since then.

Kasabay ng malamig na simoy ng hangin ay ang pagkaestatwa ko sa harap ng bahay nila Leon.

Walang ilaw ang buong bahay. Naka kandado ang gate habang may karatulang "For Sale".