Asgard's Girl

Laat het feest beginnen!

<Noem het geen droom, noem het een plan>
POV Sanne

Nadat we allemaal de perfecte jurk hadden gevonden zijn we nog even snel langsgegaan bij de McDonald's. We namen alle 4 hetzelfde. Nuggies! (Kipnuggets) Ik moest natuurlijk weer een kluns zijn en liet mijn laatste nuggie vallen. R.I.P nuggie. Op de terugweg hebben wij de meest grote idioten als idioten meegezongen op liedjes van One Direction. Alleen Pepper deed niet mee, ze zei als grap dat wij een steekje los hebben zitten in ons hoofd. Maar volgens mij is er bij haar een steekje los. Wie houdt er nou niet van One Direction? Ik heb een paar argumenten waarom One Direction zo geweldig is: 1. Ze zijn hartstikke grappig. 2. Ze verzinnen de meest leuke maar, rare dingen. 3. Ze zijn belachelijk knap en 4. Vier is er niet. Ze zijn gewoon perfect. Toen we terug waren gingen we zingend en al naar Nat haar kamer. Iedereen keek ons raar aan maar, lachte uiteindelijk ook. Pepper liep lachend naar Tony, toen wij naar boven gingen. Het was nu eind van de middag en we waren ons aan het klaar maken voor het feest dat om 20:00uur begint. We waren precies om 19:45uur klaar en liepen rustig naar de zaal waar het feest is. Hoe dichterbij we kwamen des te harder de muziek werd. Toen we de deuren opendeden was het er al heel druk. En Thor noemde dit een feestje. Dit is geen feestje, dit is een feest! Nog half bewonderend over hoe druk het hier is werd ik door Nat en Wanda naar de bar gesleept. Wanda en ik zitten op een barkruk terwijl Nat achter de bar staat. Ze geeft mij een colaatje en hun hebben de alcohol. Ik zou het niet eens willen proberen en ik mag het niet want ik ben nog maar 14. Ik neem een slok van de koude cola voor ik iets vraag. "Hoe hebben jullie zoveel mensen kunnen regelen? Waarschijnlijk kennen jullie de helft er niet eens." Vraag ik in ongeloof.

"Klopt, we kennen ook de helft niet. Waarschijnlijk zelf meer dan de helft niet." Antwoord Nat, ze antwoord niet op mijn eerste vraag. Ik laat het gaan want, het maakt niet uit hoe, ze hebben het voor elkaar gekregen.

"Ik ga even rondkijken oké? Zie jullie later wel weer." Ik wacht niet op een antwoord en loop weg met mijn glas cola. Ik ga de trap op zodat ik alles kan zien. Tussen alle drukte vind ik een paar bekende gezichten. Thor staat bij een paar oude mannen, Tony is met een vrouw in een mooie elegante rode jurk aan het praten en Steve is aan het biljarten. Daar sta ik dan helemaal alleen boven tegen de reling geleund naar beneden aan het kijken. Denk ik in mijn gedachten maar, mijn gedachten kloppen niet. In mijn ooghoek zie ik een gedaante naast mij staan. Ik draai mij hoofd iets, zodat hij het niet ziet maar, ik wel beter kan zien hoe hij eruitziet. Hij is van mijn leeftijd ongeveer en van mijn lengte. Ik ben erg lang voor mijn leeftijd, 1,77 meter.

"Hi" zegt de onbekende jongen. Hij draait zich naar mij toe. Hij is erg knap en ziet eruit als een nerd. Een knappe nerd. Ik murmel een hi terug. "Ik ben Peter, jij moet Sanne zijn. Mr. Stark heeft mij over je verteld." Gaat Peter verder.

"Over mij verteld? Hoe bedoel je?" Vraag ik als ik weer terugdraai naar de drukte voor mij.

Peter komt dichterbij, voor een moment ben ik bang wat hij gaat doen. "Ik ben Spider-Man, dat kan je aan niemand vertellen, oké?" Fluistert hij. Ik knik als antwoord.

Ik ben helemaal niet in de stemming om te praten. Het is allemaal zo raar het ene moment zit ik opgesloten op Asgard en ook nog eens zwaar in de problemen en het volgende moment ben ik op de Aarde bij de Avengers. Ik heb Loki niet meer gezien sinds ik heb opgesloten had. "Heb jij Loki gezien toevallig?" Vraag ik dan ook maar want, als hij het wel weet kost dat mij minder tijd en energie om hem te zoeken.

"Nee, hoezo? Als ik dat mag vragen natuurlijk." Hij is schattig wanneer hij zijn nieuwsgierigheid probeert te verbergen. Ik leg hem het hele verhaal uit van wat er gebeurd was vandaag. Als ik klaar ben met vertellen maakt hij een 'o' met zijn mond. "Hij is vast niet boos op je. Het was zijn verdiende loon, hij heeft jou en Bruce laten zweten en ergeren terwijl hij de sleutel had." Probeert Peter mij gerust te stellen. Ik knik opnieuw voordat ik mij excuseer. Ondanks dat Peter mij probeerde te overtuigen, pieker ik nog steeds.

Ik loop door de drukke zaal, hopend een glimpje te zien van Loki. Ik loop echt al een tijdje nu, ik heb het hele gebouw doorzocht. Ten minste zover ik het gebouw nog uit mij hoofd ken, ik heb niet echt goed opgelet tijdens de rondleiding. Ik ben al een paar keer verdwaald geraakt. Als ik op mijn telefoon kijk zie ik dat ik al een half uur aan het zoeken ben, ik wil teruglopen richting de zaal. Wat ik hoop de juiste richting is. Als ik zie dat ik bij Bruces lab ben, kom ik erachter dat ik de verkeerde kant ben opgelopen maar, vanaf hier ken ik de weg wel. Terug in de zaal zie ik dat bijna iedereen weg is. Is de tijd zo snel gegaan? Denk ik voordat ik Pepper op mij af zie lopen.

"Waar was je?" Vraagt ze ongerust als ze mij richting de rest begeleid.

Tony heeft duidelijk gedronken want je merkt het aan alles dat hij doet en zegt. "Ik wilde haast een opsporingsbericht verspreiden." Grinnikt hij.

Ik negeer Tony's opmerking en antwoord op Pepper 's vraag. "Ik zocht Loki. Ik voelde alsof ik sorry moest zeggen tegen hem voor hem opsluiten een half uur lang."

Op dat moment gooit iemand de deur hardhandig open. We draaien allemaal richting de lawaaimaker. "Zijn de midgardians weg?" Vraagt Loki alsof hij niet verdwenen was voor heel wat uren. Iedereen lacht als hij zich comfortabel maakt op de bank.

Een onbekende man zit met stokjes te spelen. (Clint) De stokjes waar Japanse en Chinese mensen mee eten, hoe heet dat toch ook alweer? Op de tafel voor ons staat van alles: Chinees, chips, bierflesjes, zoutjes en nog veel meer. Er wordt even snel een voorstelrondje gedaan voor de Avengers die mij nog niet kennen en andersom. Zo heb ik Sam, Bucky, Pietro, Vision, Dr. Stephen Strange, Rhodey en Clint ontmoet. (Sorry als ik een paar Avengers mis.) We praten over van alles. "Oké, ik weet nu dat jullie de Avengers zijn maar, wat houdt het in? Wat doen jullie nou precies?" vraag ik. Ik ben allang weer vergeten dat ik sorry zou zeggen tegen Loki.

"We stoppen de slechteriken om het simpel te houden." Antwoord Pietro. Ik knik als teken dat ik het begrijp. Peter en ik klikken erg. We zouden binnen no-time best friends zijn. Samen hebben we zowat alle Chinees opgegeten. Niet met die verrekte stokjes dat is onmogelijk.

We doen truth or dare op het moment. Nat is aan de beurt. "Truth or dare aan Sanne."

"Ehm... dare! Kom maar op Natasha Romanoff." Zeg ik. Benadrukken op Natasha Romanoff.

"Oké, ik dare je om te flirten met Peter."

"Hey, Peter. Mag ik je naar huis volgen? Want mijn ouders zeggen altijd dat ik mijn dromen moet volgen." Zeg ik als openingszin.

Loki, Thor, Nat en Tony beginnen te lachen. "Vergeet je niet iets, Sanne?" Vraagt Loki met een grote grijns. Zonder het door te hebben gaan mijn wenkbrauwen naar elkaar toe zodat ik nu een verward gezicht heb.

"Je hebt geen ouders, Sanne. Je bent sinds je zesde op Asgard, weet je nog?" Zegt Thor. Ach, ik heb tenminste tot mijn vijfde het oude vrouwtje Mara gehad. Zal ik mijn echte ouders ooit ontmoeten? Hoop ik. Wie zouden mijn ouders eigenlijk zijn?

"Ik wil opzoek gaan naar mijn ouders." Zeg ik uit het niets.

Steve is de eerste die wat zegt. "Dan gaan we morgen toch beginnen met zoeken? Als dat is wat je wilt." Ik knik en geef hem een dankbare blik. We spelen nog een tijdje door. Peter en ik zijn elke keer de klos, dan moeten we flirten, of zeggen hoeveel exen we hebben. (Voor mij makkelijk, nul) Aan het einde krijgt Peter een dare. Hij moet mij kussen. En ja hoor. Dames en heren Peter Parker en Sanne Weet Ik Veel Wat Mijn Achternaam Is, hebben gekust!