Asgard's Girl

Training van Wanda en Nat.

<Werk hard in stilte; word succes en maak geluid>
Na het avondeten
POV Tony

Sanne is hier nu al een paar weken en ze is goed genezen van haar verwondingen. De nachtmerries gaan ook al wat beter. Doordat ze 14 is heeft ze leerplicht dus, heb ik haar op school gezet bij Peter. Het nieuwe leerjaar is ook weer begonnen, ze heeft alleen de eerste 3 weken gemist van het jaar. Ik ben onderweg naar Sanne haar kamer om haar het nieuws te vertellen. Ik klop en al snel krijg ik te horen dat ik naar binnen mag komen. Ze voelt zich al helemaal thuis hier. "Hey Kiddo, vandaag ga je met Peter naar school. Het is niet één dagje maar, tot je je examen hebt gehaald."

"Wat?" Vraagt ze vol ongeloof. Dat kon ik aan zien komen... "Ik ben nog nooit naar school gegaan en nu verwacht je dat ik mijn examen ga halen? Ik loop enorm achter, zo'n achterstand kan ik never nooit inhalen!" Vervolgt ze bijna schreeuwend.

"Sanne, rustig. Je zit bij Peter in de klas en hij helpt je en de rest helpt je vast ook wel. Je gaat vrienden maken die je ook wel willen helpen. En je hoeft maar 2 jaar als alles goed loopt. Peter is een tweedejaars leerling en jij dus ook." Probeer ik haar te kalmeren. "Op school sta je geregistreerd als Sanne Stark. Ik weet het... het is niet je achternaam maar sinds we dat niet weten moest ik improviseren." Leg ik haar uit.

"Sanne Stark, huh? WAT HEEFT JOU HET RECHT GEGEVEN OM MIJ JOUW FRICKING ACHTERNAAM TE GEVEN!" schreeuwt ze. Ik had de rest al verteld dat ik haar dit nieuws zo geven, dus hun hebben geen hartaanval mocht dit gebeuren. Wat wel is gebeurt... lekker bezig Tony... zeg ik tegen mijzelf in gedachten. "SANNE ODINSON HAD NOG BETER GEWEEST! WANT HÉ DAAR BEN IK AL DEZE TIJD GEWEEST. BIJ HEN HEB IK AL DEZE JAREN OPGESLOTEN GEZETEN!" Gaat ze verder. De tranen staan in haar ogen en haar handen trillen.

"Sanne, je moet rustig worden. Je krijgt nog een paniek aanval. Adem rustig in en uit. Leg je hand op mijn borst en volg mijn ademhalingsritme. In.... Uit.... In.... Uit..." nadat ik het voor elkaar heb gekregen dat ze niet meer hyperventileert zakt ze in elkaar. Ik zak met haar mee naar beneden en zo zitten we nog een tijdje totdat ze stil is en niet meer huilt. "Gaat het weer een beetje?" Vraag ik en ze knikt tegen mijn borstkas aan. "Ik heb Peter jouw schooltas klaar laten maken zodat je meteen weg kan morgen." Weer knikt ze tegen mijn borstkas aan. Ze droogt haar tranen en gaat op haar bed zitten. Ik pak een glas water voor haar en zet die op haar nachtkastje. "Slaapwel Sanne" zeg ik voor ik haar kamer weer verlaat.

In loop naar het lab toe om verder te zoeken over Sannes' verleden. "We hoorden Sanne tegen je schreeuwen." Zegt iemand. Ik draai mij om en zie Nat staan in de deurpost. "Ze draait wel bij Tony. Ze is gewoon bang, het is allemaal nieuw voor haar." Vervolgd ze

"Ik weet het, ik weet het." Antwoord ik "Nat?" Vraag ik als ik mijn rug terug naar haar gekeerd heb.

Ze komt op een kruk naast mij zitten "wat is er Tony?" Vraagt Natasha

"Ik heb echt alles geprobeerd maar, niks leidt tot haar verleden. We moeten in haar hoofd gaan kijken. Jij bent het beste in begeleiden dus, je zou Sanne kunnen begeleiden in haar hoofd. Ik weet dat het gevaarlijk is maar, we hebben geen andere keus." Leg ik haar uit.

"Tony..." zegt Natasha met een zucht. "Dit gaat over Sanne, als er geen andere oplossing is moet je het met haar bespreken." Ik knik en beloof haar dat ik het met haar zal gaan bespreken.

~

POV Peter

De volgende ochtend mag ik Sanne wakker maken. Hopelijk heeft ze een goede bui en vermoord ze mij niet. Het is het is vijf uur in de ochtend. Tony wil dit een routine maken: s 'ochtends trainen, dan school en s 'middags huiswerk. Wanda en Nat zijn ook al wakker. Wanda gaat Sanne helpen om haar krachten te beheersen en Nat gaat met mij vechten zonder krachten. En dan de volgende dag omgedraaid. Nou ja omgedraaid Wanda en ik gaan vechten met krachten en Nat leert Sanne vechten. "Nat ik durf niet." Zeg ik als we voor Sannes' deur staan.

Nat geeft mij een blik van meen-je-dit-nou-serieus. "Je boft dat ik vandaag in een gulle bui ben." Van binnen doe ik een vreugdedansje omdat ik vandaag dus nog niet sterf.

Nat doet de deur open en vinden Sanne nog diep in slaap. Er ligt nog een kussen op de grond die Nat oppakt. Ik dacht dat ze die aan de kant zou leggen maar, nee hoor.... Ze slaat met het kussen vol op niet meer slapende Sanne. Sanne roept allerlei scheldwoorden en stopt haar hoofd onder haar kussen. "Kom op slaapkop, wakker worden!" Roept Nat. Ik sta nog steeds heel veilig bij de deur. Na een minuut doet Sanne nog steeds niets dus trekt Nat haar deken weg. Na heel wat gevloek staat Sanne toch op.

"Sanne wees blij Steve je niet wakker gemaakt heeft die zou alleen maar zeggen 'TAALGEBRUIK'" zeg ik grinnikend.

"Shut up Spidey" smijt ze naar mij hoofd. Wanda loopt langs en hoort dat.

"Iemand is in een goede bui." Zegt ze lachend als ze voorbijloopt. Proef het sarcasme van Wanda... denk ik. Een kwartiertje later staan we allemaal in de trainingszaal.

POV Sanne

Hoe kunnen ze dit normaal vinden? Het is half zes! Ik loop met Wanda naar de linkerkant van de zaal. Nat en Peter zijn aan de rechterkant van de zaal. Ik ga recht tegenover Wanda staan en volg de instructies die ze mij opdraagt.

"Sluit je ogen en leg je handen voor je met je palmen naar boven. Maak je hoofd helemaal leeg, het enige waar je aan denkt is je vuurkracht in je." Legt ze me uit. Ik denk aan het vuur in mij. Ik voel het, het is alsof er en rivier van tintelingen in mij stroomt. "Focus op je hand en maak een vlammetje in je palm." Gaat Wanda verder met uitleggen.

In focus op mijn hand maar de tingelen willen niet naar mijn hand toe. Ik open mijn ogen. "Het lukt niet." Zeg ik teleurgesteld.

"Jawel je kan het wel. Je moet het alleen echt willen. Haal die onzichtbare muur weg die jouw pad naar je palm tegenhoudt." Moedige ze mij aan. Ik probeer het opnieuw, het kost veel energie. Ik heb het niet door dat ik al een vlammetje in mijn hand heb, totdat Wanda zegt dat ik langzaam mijn ogen moet openen. De vlam is klein maar, hij is er wel. Zo oefenen we nog even door totdat we stoppen en ons ochtend routine gaan doen voor school.

Natasha brengt ons naar school met de auto. "Vind je het spannend?" Vraagt Peter. Ik trek mijn schouders op. De rit naar school praat Peter non-stop over zijn favoriete vakken en zijn vrienden. In het begin luisterde ik ernaar maar, halverwege ben ik afgehaakt. Het schoolgebouw komt inzicht en wow... het is groot. Ik ga nog zo vaak verdwalen. (Foto media)