Asgard's Girl

Je wilt zeggen dat ik koninklijk ben?

TW: pesten, doden en miskraam

———————————————

POV Sanne

Zodra Odin mijn naam hoort snuift hij even en maakten afkeurend geluidje. Waar was die afkeer voor nodig? "Dus wat wil weten?" Vraagt hij met tegenzin. Ik wil antwoord geven maar wordt onderbroken door een bewaker. Een hele bekende bewaker nog wel, de bewaker die altijd mij verplaatste als ik ergens heen moest. Hij fluistert wat in Odins oor voor hij wegloopt. "Ik moet weg, de plicht roept." Zonder nog meer tijd vuil te maken is hij weg. Ik wilde nog protesteren maar toen ik Loki's blik zag zweeg ik maar.

"Kom mijn kinderen, dan krijgen jullie een kopje thee en een koekje erbij." Zegt ze met een moederlijke stem. Frigga loopt voorop met Thor pratend, Loki zwijmelt bij mij over hoe lekker Frigga's koekjes zijn. We lopen een prachtige kamer in. Het is een witte huiskamer met gouden contouren ertussen. Het geeft een magisch effect. Ik heb niet door dat er al thee staat en koekjes, die Loki opeet. Frigga staat naar mij te kijken met een glimlach van oor tot oor. Ik ga naast Loki zitten op de bank. Frigga en Thor zijn in een zetel gaan zitten. Als Loki nog een koekje wil pakken geef ik hem een tik op zijn vingers.

"Bewaar ook nog wat voor ons, wil je?" Probeer ik boos te acteren maar, ik kan nog wel een paar acteerlessen gebruiken.

"Eentje misschien dan." Antwoord Loki ondeugend. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en leg mijn hand op mijn hart.

"Auch! Had wel wat meer verwacht van je, prins Loki." Zeg ik met na druk op prins. Thor kan alleen maar lachen terwijl, Loki als een klein kind die geen snoepje mag naar de grond staart. Nadat we ons momentje hebben gehad komt Frigga tot zaken.

"Je wilde antwoorden zei je, Thor heeft mij al geïnformeerd waarover. En om eerlijk toe te geven, ik kon het aanzien komen dat je vragen had. Zal ik maar gewoon bij het begin beginnen?" Vraagt ze aan mij. Loki heeft ondertussen alle koekjes al opgegeten. Pas toen ik knikte ging ze verder met haar verhaal. "Toen Loki, Hela en Thor kinderen waren, tussen de 4-6 jaar oud ongeveer, was ik zwanger van een derde kindje. We wisten het geslacht niet. Ik was 36 weken zwanger, (8,2 maanden) toen ik een miskraam had. Tenminste dat is wat ik iedereen had verteld. Ik was te vroeg bevallen. Ik had Heimdall de opdracht gegeven om het kindje in een dorpje bij een oud vrouwtje voor de deur te leggen. Ik heb naar beneden gekeken tot het oude vrouwtje het kind opnam. Ze beschermde het kind als haar eigen. Precies wat ik had gehoopt. Ik kwam erachter dat ik een dochter had. Ik keek mee met alles wat ze leerde, haar eerste stapjes, eerste woord, etcetera. Vier jaar later werd het vrouwtje erg ziek maar, probeerde nog steeds voor het kind te zorgen. Met hulp van de ouderen uit het dorp lukte het ook. De jongere generatie vond het vreemd, één kind tussen alle volwassen. Kinderen van achttien pesten haar daarom ook. De dag dat het vrouwtje stierf was het meisje zes jaar oud. Ze was zo verdrietig, ze zag die vrouw als haar moeder namelijk. Van verdriet kreeg ze toegang tot haar krachten, vuur was de eerste die ze ontwikkelde. Na de begrafenis hield ze het niet meer vol en zette ze het huisje in brand van verdriet. Natuurlijk rende ze meteen weg toen ze zag wat ze had gedaan maar, op het dorpsplein stonden de tieners haar op te wachten, die hadden gezien wat er was gebeurd. Ze werd vreselijke dingen genoemd en vluchtte naar een steegje. Waar ik en Odin waren." Geen één keer ben ik haar onderbroken. Mijn hoofd maakt oversturen. Ik heb nog steeds vragen, andere vragen dan eerst.

"I-ik snap het nog steeds niet... ik zie dat laatste gedeelte in mijn dromen maar, het oude vrouwtje, die trouwens Mara heette, had een rieten mand vast en een medelijdende glimlach geeft terwijl ik vreselijke dingen word genoemd. Hoe?"

"Zoals je misschien wel al door hebt, ben jij dat meisje waar we het over hebben. Ik was op de dag dat Mara overleed op aarde. Ik zag hoe je haar hand vast hield en smeekte dat ze je niet moest achterlaten. Ik liep het huisje in en nam je mee naar buiten, ik had een zalfje dat ik in je nek heb gesmeerd. In de hoop dat dat de pijn zal verlichten maar, het werkte slechter dan gehoopt. Ik had het ook in haast gemaakt. Door een foutje dat ik had gemaakt, begon je haar te hallucineren." Antwoord ze spijtig op mijn vraag.

Ondertussen had ik gemerkt dat Loki weg was, waarschijnlijk om meer koekjes te halen. Speak of the devil...De deur gaat weer open en ja hoor Loki komt binnen met een uitpuilende koekjestrommel. "Hoe is Odin erachter gekomen dat u geen miskraam had?" Is mijn tweede vraag.

"Ik was helemaal niet verdrietig voor een moeder die haar kind was verloren. Dat viel hem op. Het hielp ook niet dat ik steeds vaker bij Heimdall op bezoek kwam. Dus op een avond begon hij erover, ik probeerde te acteren dat ik niks wist maar, Odin keek door mij heen. Eerst was hij heel boos maar, begreep het later wel. Ik weet niet of hij het mij ooit vergeven heeft." Dat laatste mompelde ze erachter aan. "Kom het is al laat." Vervolgd ze uit het niets. Ik kijk naar buiten enzo dat het al donker is. Ik wist niet dat de tijd al zo snel was gegaan. Ik kijk op de klok en zie dat het al 22:36 uur is, we kwamen rond 16:00 uur aan hier. Dat betekent dat we al ruim 6 uur hier zijn. We hebben ook het avondmaal gemist maar, dat geeft aangezien we allemaal zoveel koekjes hebben gegeten. Niemand kan lekkerdere koekjes maken dan Frigga. "Zoons jullie weten waar jullie kamers zijn. Ik breng Sanne naar haar kamer." Beide geven ze hun moeder een kus en wensen ons een goede nachtrust. Samen met Frigga loop ik door onbekende gangen in stilte. Het is raar om te weten dat dit mijn thuis had moeten zijn, dat ik koninklijk bloed heb, een prinses ben, dat Odin en Frigga mijn ouders zijn maar, het meest vreemde van alles is dat mijn vader, Odin, het lef had om mij op te sluiten en te laten martelen. "We zijn er meissie, dit zou jouw kamer zijn geworden als alles normaal was gegaan. Vanaf nu is het ook jouw kamer."

Ze opent de deur en dit is nog mooier dan ik had verwacht. (Media) "Dankjewel." Zeg ik tegen haar gemeend.

"Waarvoor zou je mij bedanken?" Vraagt ze niet begrijpend.

"Voor alles." Is mijn vage antwoord. Ik draai mij om en loop richting de kast. Ik hoor de deur achter mij sluiten en de voetstappen vervagen. Ik pak een nachtjapon uit de kast aangezien dat het enige is dat als pyjama kan functioneren en duik dan het bed in. Al snel val ik slaap wetend dat ik nu eindelijk de waarheid weet.